ΥΠΟΚΟΥΛΤΟΥΡΑ – ΤΟ ΣΥΓΧΡΟΝΟ ΝΑΡΚΩΤΙΚΟ ....

Ο πολιτισμός μας μέρα με τη μέρα κλίνει μονοδιάστατα προς την τεχνολογική ανάπτυξη, αγνοώντας επικίνδυνα την πνευματική πρόοδο.

 Στους καιρούς μας είναι σαφής η επικράτηση της ύλης πάνω στο πνεύμα. Τα πνευματικά αγαθά συνεχώς εξοστρακίζονται από τις καθημερινές και αναγκαίες επιδιώξεις του ανθρώπου....
Οι υλικές αναζητήσεις είναι η μόνη ενασχόλησή του που τον ικανοποιεί.
Η τεχνολογία επέβαλε στον άνθρωπο έναν νέο τρόπο ζωής, έντονο, αγχώδη και μονότονο. Ταυτόχρονα του πέρασε το μήνυμα πως με τα αγαθά της θα τον έκανε ευτυχισμένο. Ο άνθρωπος δέχθηκε τη συνταγή αυτή και παγιδεύθηκε στο μονόδρομό της και μάλιστα έγινε ο δορυφόρος των ίδιων του των επιτευγμάτων.
Στη συνέχεια, η επιλογή του αυτή έγινε η αιτία να αμφισβητηθεί ο παλιός τρόπος
ζωής, η γνώση, η ανθρωπιά, οι προηγούμενες αξίες και οι θεσμοί της κοινωνικής ζωής. Γι’ αυτό και απορρίφθηκαν, χωρίς δυστυχώς όμως να αντικατασταθούν με κάτι καλύτερο, ει μη μόνον με τον πλούτο και την κοινωνική υπεροχή. Λέγω δυστυχώς, διότι τα υλικά αγαθά ικανοποιούν τον άνθρωπο, πρόσκαιρα όμως συνήθως. Γρήγορα σβήνει η χαρά απ’ την απόκτησή τους. Κι ας χρειάσθηκε πολύς χρόνος εργασίας, για να αποκτηθούν. Κι ας θυσιάσθηκε πολύς κόπος, κι ας φθάρηκε σημαντικά η ψυχοσωματική υγεία.

Το χρήμα και τα υλικά αγαθά δίνουν βέβαια δύναμη στον ανίσχυρο και μεγιστοποιούν τα μέγιστα τη δύναμη του ισχυρού. Τα αποτελέσματα της απόκτησής τους επισήμως είναι άμεσα και φανερά. Ένα κράτος, χρησιμοποιώντας διπλωματικά την τεχνολογία και τη δυνατότητα να ελέγχει τις πρώτες ύλες, αποκτά οικονομική και πολιτική εξουσία, που απλώνεται στο διεθνές επίπεδο. Επισήμως θεωρείται κράτος ισχυρό και πολιτισμένο. Από την άλλη, ο άνθρωπος που έχει χρήμα και υλικά αγαθά, αποκτά κύρος, εξουσία, όνομα και κοινωνική εκτίμηση. Επισήμως θεωρείται άνθρωπος ξεχωριστός, επιτυχημένος, καταξιωμένος, άνθρωπος δηλ. ευτυχισμένος. Ο άνθρωπος όμως του πλούτου και της εξουσίας δε σημαίνει πως αυτομάτως νοιώθει ψυχική πληρότητα και εσωτερική αρμονία • πως άγγιξε έστω τα χνάρια της ευτυχίας • πως ένοιωσε τους λόγους της ανθρώπινης ζωής. Τα υλικά αγαθά, βλέπετε, καταναλώνονται ικανοποιώντας πρόσκαιρα τον άνθρωπο, δεν του διαμορφώνουν όμως χαρακτήρα, δεν τον κάνουν να νοιώθει μέσα του μια διαρκή ηθική ικανοποίηση ούτε του δίνουν ευτυχία από μόνα τους, αλλά ούτε και απαντήσεις στα μεγάλα εσωτερικά θέματα της ανθρώπινης ύπαρξης.
Σίγουρα έχουμε φτάσει σε μια δύσκολη καμπή της ζωής μας • να γυρίσουμε πίσω, αδιανόητο, να προχωρήσουμε μπροστά, όπως είμαστε, επικίνδυνο. Έχουμε όλοι μας λίγο-πολύ γευτεί το χειρότερο ναρκωτικό, τον ευδαιμονισμό. Η σύγχρονη καταναλωτική κοινωνία έχει προβλέψει γι αυτό, όπως και για τόσα άλλα. Οι ανέσεις, η ραστώνη της ευζωΐας, ο υπερκαταναλωτισμός μάς έχουν αλλοτριώσει. Ξεχάσαμε την αποστολή μας, ξεχάσαμε το όνομά μας, δώσαμε στην έννοια “άνθρωπος” άλλη σημασία, όπως μας βολεύει, πουλήσαμε την ψυχή μας, όχι βέβαια για τη γνώση, ούτε για να δώσουμε απαντήσεις στις βιοθεωρητικές και κοσμοθεωρητικές μας ανησυχίες,, αλλά για να καλύψουμε, πολύ πεζά, τις υλικές μας και μόνο ανάγκες, που και αυτό είναι το τραγικότερο, δεν ήταν πολλές φορές καθόλου ανάγκες. Αποκτήσαμε συνειδήσεις εύπλαστες και κυμαινόμενες, αδιαφορήσαμε για τους άλλους, τους εγκαταλείψαμε και ησυχάσαμε. Το πνεύμα, η ψυχή ξεχάστηκαν, αγνοήθηκαν, ξεπουλήθηκαν. Οι απαιτήσεις μας, οι φιλοδοξίες μας έχουν περιοριστεί μόνο στην ποσότητα. Και το χειρότερο, θεωρούμε την ποσότητα που απολαμβάνουμε ως ποιότητα. Έχουμε γίνει δηλαδή και υποκριτές. Τόσο μεγάλη είναι η αδιαντροπιά μας, η σύγχυση που υπάρχει για οτιδήποτε συμβαίνει γύρω μας και στο οποίο συμμετέχουμε και εμείς άλλοτε ενεργητικά ή άλλοτε παθητικά. Ευτυχισμένος θεωρείται αυτός που ξοδεύει πολλά διασκεδάζοντας, που έχει οικονομική επάρκεια, καταναλωτική δύναμη. Δε μας μένει καιρός να σκεφτούμε, να ρωτήσουμε, να συζητήσουμε με τον εαυτό μας. Φόβος μεγάλος μας κυριεύει μήπως κάποια στιγμή παρουσιαστεί μπροστά μας η τρομακτική αυτοπροσωπογραφία μας. Δε γνωρίζουμε πολλά για τον εαυτό μας ή γιατί δε μας μένει χρόνος ή γιατί δε θέλουμε• έχουμε χάσει τελείως τον προσανατολισμό μας, και δυστυχώς το ξέρουμε. Πνευματική στασιμότητα, αλλοτρίωση στη χειρότερη μορφή της είναι τα συμπτώματα αυτού του παγκόσμιου ναρκωτικού, της υποκολτούρας.
Τραγικό υπαρξιακό αδιέξοδο. Ξεκινήσαμε διαφορετικά• με άλλες ελπίδες, με άλλες σκέψεις, με άλλους σκοπούς και στόχους. Στην πορεία όμως αλλάξαμε ή αφεθήκαμε και μας ανάγκασαν να αλλάξουμε. Το χρήμα, ο πλούτος, το κέρδος, η απόκτηση πολλών υλικών αγαθών, η λανθασμένη εντύπωση ότι έτσι θα φτάσουμε στην καταξίωση, έφθειραν τις σχέσεις μας και με τα πιο αγαπημένα ακόμη πρόσωπα, και κυρίως με τον άνθρωπο. Και τότε που περιμέναμε την ευτυχία, ήλθε η διαπίστωση και η απογοήτευση. Λίγο αργά για δάκρυα και απογοήτευση. Ο άνθρωπος θερίζει ό,τι σπείρει. Ο μύθος της Κίρκης είναι πάντα επίκαιρος (μόνο που εκεί υπήρχε ο Οδυσσέας και έσωσε τους άμυαλους συντρόφους του). Παρασυρθήκαμε, και η διαπίστωση του λάθους είναι η πιο μεγάλη τιμωρία, αλλά ταυτόχρονα και παράδειγμα “προς αποφυγήν”.
Το ερώτημα εξακολουθούν χρόνια τώρα να το διατυπώνουν οι διανοούμενοι της εποχής μας : Τι φταίει στον πολλά υποσχόμενο και ελπιδοφόρο μεταπολεμικό πολιτισμό μας; Γιατί ο άνθρωπος δεν είναι ευτυχισμένος παρ’ όλη την τεράστια τεχνολογική ανάπτυξη;
Η απάντηση είναι απλή. Διότι ο άνθρωπος θεοποίησε την τεχνολογία• διότι ο πολιτισμός μας δεν είναι πλέον ανθρωποκεντρικός. Πολλά από τα υλικά αγαθά εξυπηρετούν την ανθρώπινη ζωή και την ικανοποιούν σημαντικά. Είναι αναγκαία επομένως και τα χρειάζεται ο άνθρωπος. Σ’ αυτό δεν υπάρχει διαφωνία. Ο άνθρωπος όμως είναι ύπαρξη πνευματική και όταν το πνεύμα και η ψυχή δεν ικανοποιούν την ανθρωπιά και τις ανάγκες τους, τότε νοιώθει μέσα του μια κενότητα, μια ρευστότητα, μια μοναξιά που τα υλικά αγαθά όσα και όποια να είναι δεν μπορούν να του τη γεμίσουν.
Αντίθετα, ο πνευματικός πολιτισμός είναι ανθρωποκεντρικός. Αναπτύσσεται από το δημιουργό άνθρωπο και δεν παράγεται, όπως ο υλικός. Στοχεύει κυρίως στην ευχαρίστηση και διάπλαση του ανθρώπου ως ψυχικής και κοινωνικής ύπαρξης και όχι ως βιολογικής οντότητας. Τα πνευματικά αγαθά προέρχονται, πηγάζουν και δημιουργούνται από τον άνθρωπο, αφορούν τον ίδιο τον άνθρωπο, επιφέροντάς του ηθική ικανοποίηση, ψυχική πληρότητα, σιγουριά και ισορροπία. Τα Γράμματα και οι Καλές Τέχνες ψυχαγωγούν και διαμορφώνουν τον άνθρωπο, τον φέρουν σε άμεση επικοινωνία με τον εαυτό του. Οι γνώσεις, οι πεποιθήσεις, οι δημιουργίες του διαχρονικού Γλωσσικού Πολιτισμού, οι ηθικές αξίες, τα οράματα και τα πιστεύω της κοινωνίας, ιδεολογικά, πολιτικά και θρησκευτικά, ο λαϊκός πολιτισμός, η Ιστορία, οι ανθρώπινες σχέσεις, του παρέχουν πανίσχυρο στήριγμα σ’ όλες τις προσωπικές και διαπροσωπικές του στιγμές. Όλα αυτά, η προσωπική δηλ εμπειρία και η συλλογική κουλτούρα., του προσφέρουν ακόμα ικανά εφόδια που να τα ανακαλεί ως στήριγμα σ’ όλες τις ενέργειές και στιγμές του, συγκυριακές, προβληματικές, επιτυχείς, που δημιουργούνται στα διάφορα πεδία της κοινωνικής του ζωής μέσα στα οποία εκ των πραγμάτων κινείται, εξελίσσεται και δραστηριοποιείται.
Η κουλτούρα δηλαδή είναι ένα σύνολο τρόπων συμπεριφοράς, σχετικά με όλα τα ζητήματα αλλά και τα συστήματα ζωής, όσα έχει διαμορφώσει μια κοινωνία και που κληροδοτούνται στο άτομο, στην αρχή κυρίως, από το άμεσο κοινωνικό περιβάλλον, στενότερο και ευρύτερο, μέσα στο οποίο κινείται, και δρα, ενώ αργότερα το άτομο εκούσια ενστερνίζεται ποικιλίες κουλτούρας από την ευρύτερη παγκόσμια κοινότητα και μέσα από κανάλια που ξεπερνούν τα εκάστοτε χρονοτοπικά πλαίσια • κουλτούρα είναι οι τρόποι εξωτερίκευσης που σχετίζονται με τις Τέχνες και την ευρύτερη διανόηση• είναι το σύνθετο εκείνο σύνολο που περιλαμβάνει τις γνώσεις, τις θρησκευτικές πεποιθήσεις, τις απόψεις για την ωραίο, το μέτρο και την αισθητική, τη συλλογική ψυχαγωγία, τις εορτές,τα ήθη και τα έθιμα, το δίκαιο, τα Γράμματα και τον λαϊκό πολιτισμό μιας κοινωνίας, τα πιστεύω και τα οράματα μιας κοινωνίας, τοπικής ή ευρύτερης. Δεν υπάρχει άνθρωπος ή κοινωνία χωρίς κουλτούρα. Ακόμα και σε πρωτόγονες κοινωνίες υπάρχει αξιόλογη κουλτούρα.
Κι ενώ η τεχνολογική ανάπτυξη είναι συγκρίσιμη, για το όσον αφορά όμως το ποια κουλτούρα είναι ανώτερη ή κατώτερη, δεν υπάρχει μέτρο σύγκρισης. Όλες οι κουλτούρες είναι σπουδαίες. Το ότι σε πολλά τους σημεία διαφέρουν και έχουν άλλη έκφραση ανάπτυξης, αυτό είναι και κάτι σπουδαίο και λειτουργεί ως πλεονέκτημα για την εξέλιξη του ανθρωποκεντρικού πολιτισμού: διότι η κουλτούρα είναι μια καθαρά πνευματική, στοχαστική ή εκφραστική δημιουργία που ενδύεται πολλαπλές μορφές εξωτερίκευσης, ανάλογα με τις κοινωνικές συνθήκες μέσα στις οποίες καλλιεργείται, ανάλογα με το βαθύτερο υπόβαθρο του ιδεολογικού και κοινωνικού της παρελθόντος. Οι διάφορες κουλτούρες σήμερα αποδεικνύουν τον πολιτιστικό πλουραλισμό που ακόμα επικρατεί στην ανθρωπότητα, αποτέλεσμα της σχετικά ελεύθερης και ανεμπόδιστης δημιουργικής έκφρασης του ανθρώπινου πνεύματος. Λέγω που ακόμα επικρατεί, γιατί η διαβρωτική και ισοπεδωτική δράση με την οποία ιλιγγιωδώς επιτίθεται η οικονομική παγκοσμιοποίηση απέναντι στα θέματα των αξιών, των ιδεολογιών, των πολιτιστικών νησίδων, των αντιστάσεων απέναντι στην απανθρωποποίηση και της διαφορικότητας γενικότερα, πολύ σύντομα δυστυχώς έχει αρχίσει να δημιουργεί και να επιβάλλει έναν αφύσικα όμοιο τρόπο σκέψης, ηθικής, γούστου, συμπεριφοράς και αξιών και πολιτιστικής παραγωγής.

Στον αντίποδα λοιπόν του προσωπικού, του τοπικού και εθνικού διαχρονικού πολιτισμού βρίσκεται η ασταθής μαζική κουλτούρα, η βιομηχανική, η κατασκευασμένη υποκουλτούρα που προωθείται έντεχνα σήμερα παγκοσμίως, για την οικονομική εξάρτηση και απομύζηση, αλλά και τον πνευματικό έλεγχο της μάζας, τυποποιώντας τη σκέψη, την ψυχαγωγία, την κρίση της. Όφελος μέγα για όσους κυβερνούν τη γη να ελέγχουν, να κατευθύνουν, να ποδηγετούν αν το θελήσουν, τη σκέψη, τις αποφάσεις, τις αντιδράσεις της πλειοψηφίας του πλανήτη.
Στη σύγχρονη εποχή ο άνθρωπος πιέζεται ποικιλοτρόπως και διαρκώς από διάφορα προβλήματα που του προκύπτουν, ενόσω παράγει ή δημιουργεί στους χώρους δραστηριότητάς του. Η ζωή σήμερα είναι ταχύτατη στις εξελίξεις. Η τεχνολογία καλπάζει σε ξέφρενο ρυθμό, οι επαγγελματικές υποχρεώσεις και επιδιώξεις ασταμάτητες. Σ’ έναν τέτοιο κόσμο ο άνθρωπος πιέζεται, αγωνίζεται, αγωνιά να επιβιώσει και να καταξιωθεί. Αποτέλεσμα όλης αυτής της προσπάθειάς του είναι να αφιερώνει όλο του το χρόνο, όλες τις δυνάμεις, όλη του τη δράση στον αγώνα για την ευημερία του, την απόκτηση πλούτου και κοινωνικού γοήτρου, μειώνοντας όμως συγχρόνως επικίνδυνα τον ελεύθερο χρόνο του. Αδιαφορεί για τις πνευματικές εκδηλώσεις, το θέατρο, τις διαλέξεις, την ποιοτική μουσική συναυλία, το διάβασμα ενός βιβλίου. Δεν έχει χρόνο για να καλλιεργήσει τις κλίσεις και τα ενδιαφέροντά του. Ο χρόνος του καταναλώνεται για την απόκτηση κοινωνικής δύναμης. Αγχώνεται, δυσαρεστείται, πιέζεται, αναζητά τη διέξοδο. Την ψυχική του κενότητα, τη διαταραγμένη του ψυχική γαλήνη, την έλλειψη ηθικής ικανοποίησης από την όλη του ζωή, τον ελάχιστο ελεύθερο χρόνο του έρχεται έντεχνα να του τον καλύψει η διασκέδαση μαζικού τύπου, η εντυπωσιακή και εμπορική κινηματογραφική παραγωγή, η μουσική συναυλία που εκτονώνει, τα reality shows, τα ηλεκτρονικά παιχνίδια, οι τηλεοπτικές εκπομπές που αποχαυνώνουν, οι ρηχές, άκριτες, εντυπωσιακές και εκτονωτικές ιδεολογίες και άλλου είδους τέτοια πολιτιστικά υποπροϊόντα. Κι όπως έμαθε ή τον έμαθαν να καταναλώνει, έτσι άκριτα και παθητικά καταναλώνει και την εμπορική κουλτούρα.
Η κατασκευασμένη κουλτούρα αποτρέπει σκόπιμα τον άνθρωπο από τον προβληματισμό, στοχεύει μόνο στο να του περάσει ευχάριστα την ώρα, χωρίς να τον κουράσει και φυσικά αποκομίζοντας τα δυνατόν περισσότερα χρήματα από αυτόν, αποθαρρύνει γενικά τον προβληματισμό, αμβλύνει την κριτική στάση του ατόμου απέναντι σε ατομικά ή συλλογικά προβλήματα. Η προσκόλληση μάλιστα και η ενασχόληση του ανθρώπου με αυτήν τού εξουδετερώνει τις εσωτερικές αντιστάσεις, τη βούλησή του και του αδρανοποιεί τη σκέψη, ωθώντας την μακροπρόθεσμα στον εφησυχασμό και τη ρηχότητα.
Η μαζική κουλτούρα προτείνει τυποποιημένα και εμπορικά προϊόντα και πρότυπα που επιβάλλονται μέσω της διαφήμισης. Δεν είναι η κουλτούρα που δημιουργείται από τη μάζα, αλλά κατασκευάζεται από κάποιους προκειμένου να καταναλωθεί από τη μάζα. Ασκεί μεγάλη επιρροή στο άτομο που το πείθει, το καθοδηγεί, του επιβάλλεται. Αλίμονο στην κοινωνία αυτή που δε διαμόρφωσε πολίτες με ισχυρή πολιτική, πολιτιστική και ιστορική συνείδηση. Μια από έξω ή από μέσα ισχυρή υποκουλτούρα μπορεί να διαβρώσει σταδιακά την διαχρονική κουλτούρα της κοινωνίας, να την διαλύσει, να την εξαφανίσει, και τελικά να την υποκαταστήσει, μ’ όλες τις φοβερές συνέπειες για την πολιτιστική και εθνική της φυσιογνωμία. Σε μία τέτοια κοινωνία οι ελάχιστες φωνές εκείνων που αναζητούν να γίνουν οι ίδιοι δημιουργοί ενός προσωπικού πολιτισμού με σημαντική επιρροή, μάλλον αδύναμες, ανίσχυρες και γραφικές θα μοιάζουν, ανίκανες να αντιστρέψουν τη ροή με την οποία θα κινείται το ποτάμι της ισοπεδωτικής παγκοσμιοποίησης των ιδεών και των πολιτισμών, το ποτάμι των ανωνύμων, των αυριανών και χωρίς σύνορα, χωρίς ρίζες και χωρίς πνευματικό αύριο παθητικών πολιτών – κατευθυνόμενων καταναλωτών του 21ου αιώνα.
Η υποκουλτούρα έχει απλώσει βαθιές τις ρίζες της παντού. Έχει χωθεί πολύ βαθιά μέσα στα τελευταία καταφύγια του μυαλού. Κατευθύνει πλέον τις πλειοψηφίες. Η διάγνωση της είναι απλή : το ωραίο είναι κάτι αδιάφορο, το μέτρο είναι κάτι το άγνωστο, η υπερβολική μονομέρεια των επιδιώξεων που αγγίζουν τα μέτρα των Τιτανικών είναι η ανθρώπινη σκοποθεσία, ο κατακτητικός πόλεμος που βαφτίζεται σταυροφορία στο όνομα της ελευθερίας, ο περιορισμός και εξευτελισμός των ανθρωπίνων δικαιωμάτων που βαφτίζεται προώθηση της δημοκρατίας, η ποσότητα που βαφτίζεται ποιότητα, η αποκτήνωση στην εργασία βαφτίζεται καταξίωση και επιτυχία, το reality show που απογυμνώνει τον άνθρωπο βαφτίζεται ψυχαγωγία, η παρακολούθηση με δορυφόρους τύπου Εchelon βαφτίζεται ασφάλεια των πολιτών, όλα όσα προσβάλλουν την ανθρωπιά και τη νοημοσύνη βαφτίζονται ως σύγχρονος πολιτισμός. Φοράμε ωραία κουστούμια και παίζουμε ωραίους ρόλους στο σανίδι της ζωής. Μα όταν έρχεται η ώρα να κοιτάξουμε τους καθρέφτες της πραγματικότητας, δεν αντέχουμε να δούμε το πρόσωπό μας, δεν το γνωρίζουμε καν, γι’ αυτό και το βάφουμε σαν θεατρίνοι πριν από την παράσταση, φτιάχνουμε ένα άλλο πρόσωπο για το ρόλο μας, φοράμε το προσωπείο μας. Ξεχνάμε τον άνθρωπο. Ξεχνάμε τον εαυτό μας. Ξεχνάμε ό,τι δίνει νόημα στη ζωή. Σαν άρρωστοι και μανιακοί ψάχνουμε το νόημα πίσω από προσωπεία και πλαστικές πρόσκαιρες αξίες. Αδιέξοδο. Πραγματικά έχουμε χάσει το δρόμο μας. Τραγικότητα, φίλοι μου. Τα όσα δίνουν αξία και νόημα στη ζωή, όπως το πρόσωπό μας, η σκέψη μας, τα όνειρά μας, τα κοινωνικά οράματα της δημοκρατίας, το ανθρώπινο πρόσωπο της κοινωνικής πρόνοιας, η παγκόσμια ειρήνη, η χαρά και το χαμόγελο στους ταλαίπωρους συνανθρώπους μας, όλα τούτα σταδιακά αντικαταστάθηκαν, με το αναπροσαρμοζόμενο προσωπείο, με την ποδηγετούμενη ματιά και εικόνα, με τις χειραγωγούμενες αξίες, με τα πλαστικά όνειρα που λανσάρουν οι βιομηχανίες της κατανάλωσης, και τα επιτελεία των πολυεθνικών. Η χειρότερη υποκουλτούρα που κυριαρχεί στους καιρούς μας είναι αυτή που καθιέρωσε τον ρηχό και υλιστή υπάνθρωπο ως το επιτυχημένο άνθρωπινο μοντέλο του σύγχρονου πολιτισμένου κόσμου μας. Στην προσπάθειά μας να γίνουμε υπεράνθρωποι, γίναμε δυστυχώς υπάνθρωποι, χάσαμε πάντως σε όλες τις περιπτώσεις την ανθρωπιά μας. Κι αυτό γιατί έχουμε χάσει το μέτρο. Δεν θα αναφωνήσω ως άλλος Κικέρων το περίφημον O tempora, o mores! Όχι. Απλά, πικραμένος από τούτη την πορεία, την οποία μετά μανίας οδεύουμε, θα ήθελα να μοιράσω μαζί σας τον στοχασμό που γεννιέται από τους στίχους του ποιητή :
Κι αν δεν μπορείς τη ζωή σου να την χτίσεις όπως εσύ την ήθελες, τούτο πρόσεξε, τουλάχιστον να μην την εξευτελίσεις.

Γελάτσωρας Αντώνης


ΠΗΓΗ