Τώρα που τελειώνουν τα ψέματα, ας τελειώσουν και τα γιαουρτώματα ....

Του Δημήτρη Γιαννακόπουλου

Τα ψέματα κάπου εδώ τελειώνουν. Η Ελλάδα θα πρέπει να αναδιαρθρώσει το χρέος της. Το Ευρωπαϊκό Ταμείο Χρηματοπιστωτικής Σταθερότητας δεν θα μπορεί να αγοράσει στην πρωτογενή αγορά τα ομόλογα του ελληνικού κράτους.
Η χθεσινή απόφαση του γερμανικού κοινοβουλίου δεν αφήνει πλέον καμία αμφιβολία. Η «ευρωπαϊκή αλληλεγγύη» θα βασίζεται αποκλειστικά σε πρόνοιες για την συνταγμένη πτώχευση υπερχρεωμένων χωρών της ευρωζώνης, με την παράλληλη απώλεια της πολιτικής τους ισχύος στην διαμόρφωση του κοινωνικού τους μοντέλου και του αναπτυξιακού τους σχεδιασμού.

Η Ελλάδα θα μπορεί να αντλήσει χρήμα από τον προσωρινό μηχανισμό στήριξης (EFSF) για να κάνει περιορισμένη αναδιάρθρωση του χρέους της και αυτό σε συνδυασμό με τον απόλυτο έλεγχο από το νέο κέντρο ολοκληρωμένης οικονομικής διακυβέρνησης που αυτή την περίοδο διαμορφώνεται στην ΕΕ σε συνεργασία με τις ΗΠΑ. Αυτό που πέτυχαν οι Γερμανοί στην σκληρή διαπραγμάτευση τους με τις ΗΠΑ και το χρηματιστικό λόμπυ είναι να μην μετατραπεί ο EFSF, σε μηχανισμό ξεπλύματος μολυσμένων κρατικών ομολόγων. Δεν θα φορτωθούν οι ισχυρές οικονομικά χώρες της ΕΕ δημόσιο χρέος υπό πτώχευση κρατών-μελών, είναι το μήνυμα.

Έτσι διαμορφώνεται, κεντρικά, το πλαίσιο της αναδιάρθρωσης του ελληνικού χρέους δίχως πρωτοβουλία της ελληνικής κυβέρνησης και δίχως ελληνική παρέμβαση. Μείναμε πεισματικά θεατές σε ένα έργο το οποίο αφήσαμε να σκηνοθετήσει η διαπραγμάτευση Γερμανών-αγορών. Τώρα θα επιβληθεί το λεγόμενο γαλλο-γερμανικό σχέδιο επί του οποίου ήταν καλά ενημερωμένος ο πρωθυπουργός, όταν παραπλανητικά ξεκίνησε την δήθεν καμπάνια των ευρωομολόγων. Αν πίστευε σε αυτά δεν θα έτρεχε πρώτα στο ΔΝΤ και δεν θα εκβίαζε με τον «αυτοκτονικό μηχανισμό», τον οποίο και τελικά έλαβε, την Γερμανία. Ο Γιώργος Παπανδρέου αυτοπαγιδεύθηκε και η χώρα πλέον θα οδηγηθεί στη λύση επαναγοράς του χρέους της σε τιμή 25% μικρότερη της ονομαστικής του αξίας, με χρήματα που θα δανειστεί από το Ευρωπαϊκό Ταμείο Χρηματοπιστωτικής Σταθερότητας. Σε αυτό έχουν καταλήξει αγορές και Γερμανοί. Στους ιδιώτες ομολογιούχους θα προταθεί η Ελλάδα να προσφέρει επιμήκυνση ομολόγων γύρω στα 10 χρόνια και ένα χαμηλότερο επιτόκιο, ώστε να μείνουν όλοι ικανοποιημένοι, και οι αγορές και οι ισχυροί ευρωπαίοι.
Αυτό όμως δεν είναι κάτι καινούργιο. Ο γράφων το έχει περιγράψει κόμπασες φορές σχολιάζοντας ταυτόχρονα το πολιτικό του υπόβαθρο. Όχι δεν αισθάνομαι «δικαιωμένος», θυμωμένος είμαι καθώς παρατηρώ ελάχιστοι να προσπαθούν να καταλάβουν τι συμβαίνει. Η χώρα οδηγείται σε καθεστώς διαρκούς απειλής χρεοκοπίας. Δίχως ουσιαστική επαναδιαπραγμάτευση, θα αναγκαστεί να αναδιαρθρώσει το χρέος της, μειώνοντας το κατά 25% περίπου. Αυτό όμως δεν λύνει το ζήτημα καθώς το δημόσιο χρέος, επωμιζόμενο έμμεσα και ολοένα μεγαλύτερο μέρος του ιδιωτικού, θα κυμαίνεται πάνω από 135 %, εκτός κι αν γίνει κάποιο θαύμα και ξαφνικά η χώρα καταστεί παγκόσμια πρωταθλήτρια ανάπτυξης. Δηλαδή, αν όλος ο κόσμος τρελαθεί και έρθει μαζικά να ζήσει τον κερδοσκοπικό του μύθο στην Ελλάδα! Βλέπετε, δεν είχαμε εμείς φαντασιώσεις, ούτε κάναμε λάθος εκτιμήσεις. Άλλοι είχαν και άλλοι εξαπατήσουν με λαϊκισμό και ψεύδη! Αλλά μάλλον ούτε εκείνοι είχαν φαντασιώσεις, τον ρόλο τους έπαιζαν, καιροσκοπικά και χυδαία, μια και πίστευαν ενδόμυχα ότι έπρεπε να τιμωρηθεί η ελληνική κοινωνία που τόσα χρόνια τους ψήφιζε και λειτουργούσε στα πελατειακά τους δίκτυα. Να τιμωρηθεί ο πελάτης που διέφθειρε τους πολιτικούς!
Αν υπήρχαν πολιτικοί στην Αθήνα και αστική τάξη δεν θα οδηγούσαν τα πράγματα σε αυτό το αδιέξοδο για τα συμφέροντα της χώρας. Αν υπήρχαν σοβαροί άνθρωποι στην κυβέρνηση δεν θα εξευτέλιζαν την χώρα καταλήγοντας να κατεξευτελίζονται οι ίδιοι, σήμερα. Με δημόσιες σχέσεις δεν γίνεται πολιτική, όπως δεν γίνεται και με «play-station»! Έτσι όπως τα κατάφερε ο δικομματισμός δεν υπήρχε άλλη λύση παρά μια δραστική αναδιάρθρωση του χρέους ήδη από τον Ιανουάριο του 2010. Ο χρόνος που πέρασε υπήρξε πολλαπλά ζημιογόνος για τα ελληνικά συμφέροντα και καταστροφικός για τα δύο-τρίτα της κοινωνίας. Η τελευταία θα το νοιώσει για τα καλά τα επόμενα χρόνια, αλλά τότε θα είναι αργά ακόμη και για δάκρυα. Κέρδισαν όμως και κερδίζουν αρκετοί τυχοδιώκτες από αυτό το παρατεταμένο stalemate των μεγάλων δυνάμεων με θέατρο την χώρα μας, το οποίο οδηγεί σε ομηρεία την κοινωνία για τα επόμενα 15 τουλάχιστον χρόνια.
Μην τολμήσει κανείς και υπαινιχτεί ότι δεν προσφέραμε λύσεις! Άφθονες απόψεις
για «λύσεις» παρουσιάσαμε και μάλιστα εγκαίρως, αλλά αυτές όταν δεν λοιδορήθηκαν ή διασκεδάστηκαν, αγνοήθηκαν – αν και σήμερα κάποιοι τις επαναφέρουν δειλά-δειλά. Τώρα είμαστε στη φάση που είτε θα κόψουμε τον γόρδιο δεσμό, είτε θα καταντήσουμε οι παρίες της ΕΕ, εξαρτημένοι απόλυτα από «μηχανισμούς» και από την εξέλιξη των σχέσεων ΗΠΑ-Γερμανίας.
Και μέσα σε αυτό το κλίμα κάποιοι ρίχνετε γιαούρτια εκτός από βρίσιμο στους επαγγελματίες πολιτικούς. Λάθος, τούτοι δεν αξίζουν ούτε μια ματιά! Δεν τους βλέπετε που περιφέρουν την δυστυχία τους, την ανασφάλειά τους, το υπαρξιακό τους αδιέξοδο από εδώ και από εκεί κάνοντας αυτό που μάθανε τόσα χρόνια: τους πάτρωνες και τους παράγοντες; Παριστάνουν τους πολιτικούς, ενώ είναι οι χατζηαβάτηδες των νταβάδων και τα κουτσαβάκια του πελατειακού μηχανισμού τους. Είναι αυτό που είχε πει κάποτε στο Λονδίνο ο Βενιζέλος (ο αυθεντικός, όχι ο άλλος): «the beggars of the Great Powers». Είναι προϊόντα του κράτους πατρωνίας και ικέτες ενός μηχανισμού δημοσίων σχέσεων που εκφράζει το σύγχρονο, επαρχιακού τύπου, πολιτικό μάρκετινγκ στην Ελλάδα. Κανονικά δεν θα έπρεπε να έχουν σημασία, αν δεν ασκούσαν εξουσία. Με την ύπαρξή τους, όμως, καταφέρνουν να γελοιοποιούν και αυτήν καθ’ αυτήν την εξουσία. Είναι αυτοί που κατάντησαν τον κοινοβουλευτισμό πρόσχημα αυταρχισμού και δημοκρατία της κάστας.
Τώρα που ο μύθος που στήσανε καταρρέει μέσω του νέου αμοραλιστικού μύθου που με απίθανο θράσος κατασκευάζουν αυτήν την περίοδο ώστε να ενοχοποιήσουν την κοινωνία για την παράγκα του Καραγκιόζη που με ιδιαίτερη επιμέλεια έφτιαξαν από το 1974, αναζητούν «αντιπάλους» για να εμφανιστούν ως δήθεν υπερασπιστές των δημοκρατικών και φιλελεύθερων δικαιωμάτων. Μην τους δίνετε αυτήν την ευκαιρία.
Όλη τους η διαδρομή βασίστηκε στην προστριβή και τον λαϊκισμό. Μάθανε να πολιτεύονται διαμορφώνοντας μία πλαστή πολιτική ταυτότητα μέσω σκιαμαχιών με ουσιαστικά ανύπαρκτους αντιπάλους. Μια ολόκληρη ζωή σε σικέ αγώνες αναλώθηκαν και σε πελατειακά σοφίσματα, που μετά το ’90 έλαβαν την μορφή τηλεοπερέτας, οι οποίες σήμερα στο σύνολό τους συνέθεσαν τον περίφημο τηλεοπτικό λόγο που υποκατέστησε τον πολιτικό.
Σ’ αυτούς δεν αξίζει να χαραμίζει κανείς τα γιαουρτάκια του. Πρέπει να τους γυρίσει την πλάτη. Πρέπει, όταν ο κόσμος τους βλέπει να μπαίνουν σ’ ένα μαγαζί, το κατάστημα να αδειάζει από την υπόλοιπη πελατεία του. Αφήστε τους να ψωνίσουν μόνοι τους και να φάνε μόνοι τους. Έτσι, για να μην λένε μετά ότι τα τρώγαμε όλοι μαζί! Μην διαπληκτίζεστε μαζί τους, διότι έτσι τονίζεται η ύπαρξή τους και εμφανίζονται ότι διαθέτουν πολιτικούς αντιπάλους και φανατικούς εχθρούς. Δείξτε τους ότι ο πραγματικός εχθρός είναι η «παράγκα» που τώρα κατεδαφίζουν με την βοήθεια της τρόικας. Εκμηδενίστε τους, δείχνοντας την αηδία προς το πρόσωπό τους. Υπάρχει αλήθεια πολιτική λογική με την οποία θα μπορούσε κανείς να αντιμετωπίσει την αυθάδεια καιροσκόπων λαϊκιστών, οι οποίοι, επενδύοντας στο νέο λαϊκιστικό μύθο της εξάρτησης, το παίζουν αντιλαϊκιστές κατά τον ίδιο τρόπο που αυτοαποκαλούνται αντιεξουσιαστές; Φυλάξτε τα γιαούρτια για το τραπέζι σας και μην τα μοιράζεστε μαζί τους. Το παίρνουν πάνω τους, άσε που ενδέχεται να εντάξουν το γιαούρτι στα είδη πολυτελείας! Αυτοί οι άνθρωποι δεν ήρθαν για να κάνουν πολιτική. Ήρθαν απλώς να παραστήσουν τους πολιτικούς.
Μόνο που αν δεν καταλαβαίνεις την ουσία και τη φύση της πολιτικής, δεν μπορείς να αναπτύξεις ένα σταθερό πλαίσιο ευημερίας. Η οικονομία είναι το εργαλείο της πολιτικής και όχι το αντίστροφο. Με την οικονομία ασκείς πολιτική, ρυθμίζοντας τις σχέσεις εξουσίας σε μια κοινωνία. Αν αυτό δεν το καταλαβαίνουν οι τεχνικοί της εξουσίας και τα κόμματα, τότε εισέρχεσαι στον φαύλο κύκλο του απολιτικού, εντός του οποίου η πολιτική αναπαριστάται σαν να πρόκειται για ένα ουδέτερο κατασκεύασμα κάποιας υπέρτατης ανάγκης συμμόρφωσης σε κάποιους δήθεν υπέρτερους κανόνες οικονομικής συμπεριφοράς. Έτσι οι πολιτικές με την μορφή των θεσμών συγχέονται με την πολιτική ως μορφή εξουσίας και ισχύος. Αυτή η σύγχυση είναι καθημερινό φαινόμενο στη Βουλή (με μια μικρή διαφοροποίηση αποκλειστικά της αριστεράς) και κοινός τόπος στα ΜΜΕ.
Ψάχνουμε, δήθεν, για μια κάποια λύση στην οικονομική κρίση, ενώ το πρόβλημα, όπως προσπάθησα να δείξω τόσον καιρό, είναι καθαρά πολιτικό. Όχι στενά θεσμικό, αλλά πολιτικό. Το πρώτο προβάλλει ως αποτέλεσμα της σύγχυσης και των αντινομιών που χαρακτηρίζουν το δεύτερο. Ήταν οικονομικοί οι λόγοι που οδήγησαν την Ελλάδα στην ΕΟΚ ή πολιτικοί; Ενταχθήκαμε στην ευρωζώνη για πολιτικούς ή οικονομικούς λόγους; Παραδώσαμε την αυτοκυβέρνησή μας στην τρόικα λόγω οικονομικών ή πολιτικών επιπλοκών; Καταλήγουμε στην ένταξή μας σε ένα υπό διαμόρφωση σύστημα απόλυτης πολιτικής και διοικητικής υποδούλωσης, εξαιτίας του δημοσιονομικού μας ξεχαρβαλώματος ή μήπως εξαιτίας της αδυναμίας του καθεστώτος να ασκήσει σχετικά. ανεξάρτητη πολιτική;
Αν ερευνήσεις συστηματικά αυτά τα ερωτήματα, τότε θα μείνει άφωνος από την ηλιθιότητα που κυριαρχεί στον δημόσιο λόγο της χώρας μας σήμερα. Στο τέλος εξαντλημένος από την υπερέκθεση στην ακτινοβολία των ηλιθίων ίσως διαπιστώσεις ότι όταν ακούς τους πολιτικούς μας είναι σαν να βρικολάκιασε η ίδια η πολιτική. Η ένταξη μας στην ΕΟΚ ήταν μια ορθή πολιτική επιλογή, ενώ η ένταξη μας στην ευρωζώνη μια αυτοκτονική επιλογή με πολιτικούς όρους. Με τα δεδομένα της οικονομικής διάρθρωσης της χώρας, η Ελλάδα θα εξασθενούσε πολιτικά. Η κίνηση αυτή εξυπηρετούσε συγκυριακά την μεταπρατική πολιτικο-οικονομική τάξη, αλλά σε καμία περίπτωση την ελληνική κοινωνία και την χώρα. Σήμερα καλείται η ελληνική κοινωνία να πληρώσει και τα ρέστα στο πελατειακό κράτος που προκάλεσε μεγάλη κοινωνική ανισότητα, κυρίως από τα μέσα του 1990, προσφέροντας παράλληλα ψίχουλα και θεάματα στους ιθαγενείς, για να μην διαμαρτύρονται και να …ελπίζουν στο αμερικανικό όνειρο. Μια και δεν πτωχεύσαμε σχετικά οικονομημένοι τον Ιανουάριο του 2010, τώρα θα σερνόμαστε δίχως ισχύ και λεφτά , παρακαλώντας Αμερικανούς και Ευρωπαίους να μας σώσουν. Τώρα εκτεθειμένοι σε κάθε ελεεινή σκοπιμότητα θα ζητάμε όχι απλώς πολιτική υποστήριξη (τι έλεγε ο άνδρας!), όχι μόνον χρήμα, αλλά έλεος. Να, γιατί αντέδρασα και έπαψα να παρεμβαίνω όπως συνήθιζα μέχρι πρότινος. Διότι, αντί να πετάτε γιαούρτια ή να νοιώθετε την ανάγκη να «γιαουρτώσετε», θα έπρεπε να διαισθανθείτε και πιθανόν να εννοήσετε την κρισιμότητα των στιγμών, να σοβαρευτείτε και όλοι μαζί να αναζητήσουμε το εναλλακτικό μοντέλο ηγεμονίας που θα μας έβγαζε από την κρίση και το παιχνίδι μεγάλων δυνάμεων. Σήμερα, καθώς αύριο θα είναι πολύ, μα πάρα πολύ αργά. Ήδη βρισκόμαστε στην κόψη του ξυραφιού. Εκεί μας τοποθέτησε το καθεστώς και η σημερινή του κυβέρνησή, ενώ οι εργαζόμενοι ακόμη κάνουν 24ωρες απεργίες για να προστατεύσουν το εισόδημα τους!! Ούτε οι 24ωρες, ούτε τα «γιαουρτάκια» θα βοηθήσουν την κοινωνία. Μια κυβέρνηση αντικαθεστωτικών απαιτείται για να επαναδιαπραγματευθεί με αξιοπρέπεια και δυναμισμό, δίχως εξαρτήσεις, το μέλλον της χώρας, αλλά αυτή δεν μπορεί να προκύψει δίχως ευρύτερη σύμπραξη προοδευτικών δυνάμεων και πολιτών. Δεν υπάρχει άλλη λύση, για την «λύση»!

ΠΗΓΗ: www.ethnosnews.com