Από τον Έβρο μέχρι και το Καστελόριζο δεν απεμπολούμε κανένα δικαίωμα.

του Νικολάου Παπανικολόπουλου

Η Ελλάδα, το 1936 με τον Αναγκαστικό Νόμο 230, όρισε για πρώτη φορά την αιγιαλίτιδα ζώνη της στα (6) ναυτικά μιλιά. Το 1961, στο σχέδιο του Κώδικα Δημοσίου Ναυτικού Δικαίου όρισε την αιγιαλίτιδα ζώνη, πάλι στα (6) ν.μ. Το 1973, στον Κώδικα Δημοσίου Ναυτικού Δικαίου (άρθρο 136 του Ν.Δ. 187/73) πρόβλεψε το δικαίωμα επέκτασής της, χωρίς ωστόσο να το υλοποιήσει. Το 1995, με την επικύρωση της Σύμβασης των Ηνωμένων Εθνών για το Δίκαιο της Θάλασσας ( Ν. 2321/1995), απέκτησε και...
μέσω αυτής το δικαίωμα της επέκτασης, μέχρι τα 12 ν.μ., αλλά και πάλι δεν το υλοποίησε.


Δεν είναι ανάγκη να είναι κάποιος ειδικός σε θέματα διπλωματίας ή εξωτερικής πολιτικής για να διαπιστώσει ότι διαχρονικά, από το 1936 μέχρι και σήμερα 2011, όλες οι Ελληνικές Κυβερνήσεις απεμπόλησαν το νόμιμο δικαίωμα επέκτασης των χωρικών υδάτων...»

Στο Αιγαίο, Ελλάδα και Τουρκία διατηρούν τα χωρικά τους ύδατα στα έξι (6) ναυτικά μίλια. Αυτό σημαίνει ότι η Ελλάδα ασκεί κυριαρχία στο 35%, η Τουρκία στο 9% ενώ το 56% είναι διεθνή ύδατα. Με δώδεκα (12) μίλια, η Ελλάδα θα ασκεί κυριαρχία στο 64%, η Τουρκία στο 10%, και το 26% θα είναι διεθνή.

Εδώ, φαίνεται καθαρά ότι στο Αιγαίο, με το υφιστάμενο καθεστώς των 6 ν.μ., η Ελλάδα χάνει το 29%, ενώ η Τουρκία χάνει μόνο το 1%. Και όμως αντί να διαμαρτύρεται η Ελλάδα, διαμαρτύρεται η Τουρκία θέτοντας μάλιστα και casus belli.

Από το 1974 και μετά, όλες οι Ελληνικές Κυβερνήσεις αποσιωπούν το θέμα της
επέκτασης των χωρικών υδάτων στο Αιγαίο και δέχονται ότι η μοναδική διαφορά με την Τουρκία, είναι νομικής φύσης και είναι αυτή της οριοθέτησης της υφαλοκρηπίδας.

Από το 1995, παρά την επικύρωση στη Βουλή των Ελλήνων, της Δ.Σ. για το Δίκαιο της θάλασσας (Ν. 2321/1995), στην οποία, για πρώτη φορά καθορίζεται η έννοια της Αποκλειστικής Οικονομικής Ζώνης ΑΟΖ, επικρατεί «σιγή ιχθύος».

Φτάνουμε στις αρχές του 2007, όταν η Κυπριακή Κυβέρνηση, ανακοινώνει (15-02-2007) το σχέδιό της να οριοθετήσει ΑΟΖ με Αίγυπτο και Λίβανο, όποτε μέσω των ΜΜΕ, η έννοια της ΑΟΖ, άρχισε να γίνεται ευρέως γνωστή. Έκτοτε, το «θέμα ΑΟΖ», παίζει όλο και πιο συχνά.

Η Τουρκία, από το 1973 και ιδιαίτερα, μετά την εισβολή στην Κύπρο (1974), αμφισβητεί τόσο το δικαίωμα επέκτασης των ελληνικών χωρικών υδάτων, όσο και της υφαλοκρηπίδας των ελληνικών νησιών του Αιγαίου με το αιτιολογικό ότι δεν έχουν δική τους υφαλοκρηπίδα, θεωρούμενα φυσική προέκταση της υφαλοκρηπίδας (γεωλογική έννοια) της Ανατολίας.

Η Τουρκία, βλέποντας ότι το νέο και ισχύον από το 1995, Δίκαιο της Θάλασσας, δεν την ευνοεί καθόλου αφού, αφενός, υιοθέτει τη νομική έννοια της υφαλοκρηπίδας και αφετέρου, την επέκταση των χωρικών υδάτων μέχρι τα 12 ν.μ., και οι προβαλλόμενες θέσεις της στερούνται νομικού ερείσματος, κατασκεύασε δυο θεωρίες.
1. Τη «θεωρία των γκρίζων ζωνών» για εκατοντάδες ελληνικά νησάκια και βραχονησίδες στο Αιγαίο, αρχής γινομένης με τις βραχονησίδες Ίμια (1996).
2. Τη «θεωρία της μειωμένης επήρειας» για την υφαλοκρηπίδα και ΑΟΖ, αρχής γινομένης από το Καστελόριζο.

Το Καστελόριζο (ή Μεγίστη), σήμερα, αποτελεί τον μεγαλύτερο πονοκέφαλο της Τουρκίας στο Αιγαίο. Αναμφισβήτητα ελληνικό νησί το οποίο κατοικείται, διαθέτει δική του υφαλοκρηπίδα και ΑΟΖ και αποτελεί σημείο οριοθέτησης της Ελληνικής ΑΟΖ με την Αίγυπτο και την Κύπρο. Η θέση του, δημιουργεί πρόβλημα στην Τουρκία η οποία χάνει τα θαλάσσια σύνορα με την Αίγυπτο.

Μπροστά σε αυτή την κατάσταση, η Τουρκία, δείχνει διατεθειμένη να εγκαταλείψει το casus belli για την επέκταση των χωρικών υδάτων, με αντάλλαγμα, τη συναίνεση της Ελλάδας στη «διάσπαση» του εθνικού χώρου της, διαχωρίζοντας το Καστελόριζο από το Αιγαίο.

Τα όσα είπε ο Υπουργός Εξωτερικών της Τουρκίας, Αχμέτ Νταβούτογλου, σε συνέντευξή του, στον δημοσιογράφο Αλέξη Παπαχελά (βλέπε εφημερίδα Η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ, 6/3/2011) είναι χαρακτηριστικά και επιβεβαιώνουν όσα ακούγονται και γράφονται τον τελευταίο καιρό για την ΑΟΖ στο Καστελόριζο:
«…Οι διερευνητικές επαφές έχουν ρητό στόχο να εξετάσουν όλα τα θέματα που αφορούν τις διαφωνίες μας στο Αιγαίο. Επομένως, είμαστε επικεντρωμένοι κατά προτεραιότητα στο θέμα του Αιγαίου. Ωστόσο, το Καστελόριζο βρίσκεται στη Μεσόγειο. Σε ό,τι αφορά το νησί του Καστελόριζου, η Τουρκία έχει βάσιμες νομικές και πολιτικές θέσεις, σε συμφωνία με το διεθνές δίκαιο και τη νομολογία των διεθνών δικαστηρίων, συμπεριλαμβανομένης και της Χάγης. Και γνωρίζουμε ότι η Ελλάδα και η Τουρκία διαφωνούν σχετικά με τις θαλάσσιες ζώνες στην Ανατολική Μεσόγειο. Άσχετα όμως, με τη γεωγραφική συνάφεια ή άλλα θέματα, εμείς θέλουμε να λύσουμε όλες τις διαφορές μας με την Ελλάδα το συντομότερο δυνατό…».

Η Ελλάδα, για εθνικούς αλλά και νομικούς λόγους, οφείλει να διατηρήσει τη συνέχεια και συνοχή των θαλασσίων συνόρων της, από τον Έβρο μέχρι και το Καστελόριζο.

Στους ήρωες του 1821, χρωστάμε αιώνια ευγνωμοσύνη.
Και θα την δείξουμε, αν πιστοί στην παράδοσή τους, ανυποχώρητοι σ’ όποια θυσία, την κρατήσουμε σ’ όλη την Ελληνική επικράτεια ως τον πιο ακρινό μας βράχο την βγαλμένη από τα κόκαλα ηρώων, ατίμητη ελευθερία.
http://alexpolisonline.blogspot.com/