Έτσι το κράτος θα πάρει πίσω τα κλεμμένα (Άρθρο-Παρέμβασης)

Του Στέλιου Παπαθεμελή
Πρόεδρος Δημοκρατικής Αναγέννησης
           Ο συνετός και μετρημένος στις αναλύσεις του νομπελίστας Πωλ Κρούγκμαν, σχολίαζε προχθές στους Τάιμς της Νέας Υόρκης τα συμβαίνοντα στα κέντρα των αποφάσεων και στις δύο όχθες του Ατλαντικού. Το συμπέρασμά του είναι ότι οι κατώτεροι των περιστάσεων πολιτικοί ταγοί «ξέχασαν τα μαθήματα της ιστορίας». Δε γνωρίζουν ιστορία. Είναι ανιστόρητοι. Του κακού αυτού μύρια έπονται. Και συνοψίζονται στον παροιμιακό λόγο που επικαλείται ο νομπελίστας: «Δεν ξέρεις γιε μου με πόσο λίγη σοφία κυβερνάται ο κόσμος». Αλίμονο βέβαια στον κόσμο!

Η παρέμβαση που επιχειρούμε εδώ, αφορά μια πτυχή της αήττητης βλακείας των ιθυνόντων σε συνδυασμό με την αβουλία τους, που δεν τους επιτρέπει να διαχωρίσουν την αστική ευθύνη που υπόκειται σε μακρά παραγραφή από την ποινική που υπόκειται σε συντομότατη, εκείνων (πολιτικών και δημοσίων λειτουργών) που έχουν βλάψει τη δημόσια περιουσία. Και να προχωρήσουν στον αστικό καταλογισμό.

Η απελπιστική κραυγή των Ελλήνων πολιτών «φέρτε πίσω τα κλεμμένα» ακούγεται κάθε μέρα και εντονότερα όσο βαθαίνει η κρίση. Η οικονομική και η κρίση αξιοπιστίας του συστήματος.

Η ατιμωρησία και το ακαταδίωκτο πολιτικών και λοιπών κρατικών λειτουργών έχει λάβει στη χώρα μας μυθικές διαστάσεις εξ αιτίας και των γνωστών βραχύτατων παραγραφών που ορίζουν οι ατυχείς ρυθμίσεις του άρθρου 86 του Συντάγματος.

Αλλά ο ποινικός (μη) κολασμός είναι η μία μόνο πλευρά του ζητήματος. Και δυστυχώς η μόνη που κυριαρχεί στις καθημερινές αναφορές. Πιθανόν λόγω της ακινδυνότητάς της. Οι σχολιαστές ξεσπούν στον σάκο του μποξ της παραγραφής. Αυτήν καταρώνται.

Η άλλη είναι το τεράστιο θέμα της αστικής ευθύνης όλων εκείνων (πολιτικών και μη) που ζημιώνουν τη Δημόσια Περιουσία κατά την άσκηση των καθηκόντων τους, διαχειριζόμενοι, δηλαδή με οποιαδήποτε ιδιότητα κρατικές υποθέσεις.

Οι ζημιώσαντες είναι υπόχρεοι αποζημιώσεως προς το κράτος εφ’ όσον με πράξεις ή παραλείψεις τους παρέβησαν τα καθήκοντά τους και προκάλεσαν βλάβη στη δημόσια περιουσία.

Η αστική ευθύνη είναι ανεξάρτητη από την ποινική και δεν υποκύπτει στη σύντομη παραγραφή στην οποία υπόκεινται τα εγκλήματα των αιρετών αρχόντων. Εξ άλλου η διαδικασία υλοποίησής της είναι ιδιαίτερα αποτελεσματική. Αποσυνδεδεμένη από την ποινική είναι ενεργός και όταν η ποινική έχει παραγραφεί.

Στην αστική ευθύνη υπάρχουν δύο βαθμοί υπαιτιότητας αναλόγως της βαρύτητάς της. Ο δόλος όταν ο δράστης επιδιώκει το παράνομο αποτέλεσμα και η αμέλεια όπου ο δράστης δεν καταβάλλει απλώς την απαιτούμενη στις συναλλαγές επιμέλεια.

Σημειωτέον ότι υπόχρεοι αποζημιώσεως προς το Δημόσιο είναι και ιδιώτες, η Ν.Π.Ι.Δ. που στα πλαίσια αστικών συναλλαγών, ή διοικητικών συμβάσεων έβλαψαν τη Δημόσια Περιουσία.

Οι Εξεταστικές των πραγμάτων Επιτροπές της Βουλής δυσλειτουργούν θεσμικά και ουσιαστικά και οι διαδικασίες τους καταλήγουν λίγο πολύ σε φαρσοκωμωδία. Δεν πείθουν ούτε για την αμεροληψία, ούτε για την αποτελεσματικότητά τους. Εξ ορισμού δε, περιορίζονται στην διερεύνηση κατηγοριών κατά διατελεσάντων υπουργών, ενώ οι αδικοπραξίες που τελούνται με μοχλό την κρατική εξουσία έχουν απέραντο πεδίο που περιλαμβάνει τους πάντες και τον τελευταίο κρατικό υπάλληλο.

Μέχρι στιγμής αυτή η διάσταση της δημόσιας διαφθοράς παραμένει ανέγγιχτη, στο απυρόβλητο, και αποτελεί terra incognita.

Προκαλούμε την πολιτική βούληση της Εξουσίας από τις εντολές της οποίας εξαρτάται η εκκίνηση των αναγκαίων και επιβεβλημένων διαδικασιών.

Οι ληστές και τα τρωκτικά της Δημόσιας Περιουσίας πρέπει να λογοδοτήσουν και να την αποκαταστήσουν.

Διαδικαστικά για να κινηθεί το Νομικό Συμβούλιο του Κράτους ή τα Γραφεία Δικαστικού των ΔΟΥ πρέπει να εφοδιασθούν με πράξεις βεβαίωσης των ζημιών από τους αρμοδίους Επιτρόπους Διοικήσεως.

Εδώ πρέπει να επισημάνουμε ότι οι προϊστάμενοι πασών των υπηρεσιών οφείλουν να ελέγχουν την οικονομική διαχείριση των τομέων της αρμοδιότητάς τους υποβάλλοντας ισολογισμούς με διαπιστωτικές πράξεις ζημιών κ.λ.π. αλλιώς υποπίπτουν στο αδίκημα της παραβάσεως καθήκοντος.

Είναι αυτονόητη προϋπόθεση ότι κάποτε πρέπει επιτέλους να λειτουργήσει το αγνοημένο Πειθαρχικό Δίκαιο των Δημοσίων Υπαλλήλων. Αυτή η παράμετρος θα αποδεικνυόταν πολύκαρπη και στο κεφάλαιο του σωρού των ανείσπρακτων (βεβαιωμένων) φόρων που φυσικά δεν αφορούν τους πένητες αλλά τους ζάπλουτους (μη) φορολογουμένους.

Σημείωση: Έν όψει του θέματος που τίθεται για πρώτη όσο ξέρω φορά, ίσως πρέπει να μπει ως «Άρθρο-Παρέμβασης».

http://www.papathemelis.gr