Η ευρωπαϊκή περιπέτεια.

Tου Κωστα Iορδανιδη

----

Η ελληνική κοινωνία περιέπεσε σαφώς σε κατατονική κατάσταση. Η χρεοκοπία της χώρας θεωρείται πιθανή από την πλειοψηφία των πολιτών. Η εμπιστοσύνη προς τον τεχνοκράτη πρωθυπουργό κ. Λ. Παπαδήμο έχει ήδη κλονισθεί. Η κυβέρνηση συνεργασίας είναι μια ετερόκλητη κακοφωνία. Αυτά σύμφωνα με πρόσφατη δημοσκόπηση. Δεν είναι παράδοξο ότι υπό αυτές τις ιδιάζουσες συνθήκες κυρίαρχες αναδεικνύονται οι δυνάμεις της λαϊκής δεξιάς και της άκρας αριστεράς. Ο μεσαίος χώρος, οι φιλελεύθερες, λεγόμενες, ροπές, καταβαραθρώνονται στην κυριολεξία. Μετά μια ψευδεπίγραφη «εκσυγχρονιστική» περίοδο, η χώρα επιστρέφει σε παραδοσιακές μορφές αντιπαραθέσεως.

Η Ελλάς πορεύεται κατά τη συγκυρία, τη φύση των πολιτών της και όχι κατά τη θέληση μιας «ελίτ». Ο τίτλος του «φιλελεύθερου εκσυγχρονιστή» ή του «προοδευτικού αριστερού» δεν είναι ευρύτερης αποδοχής, όπως πιστεύουν αμαθείς και πολυπράγμονες εν γένει.

Κάποιοι θα υποστηρίξουν ότι αυτό αποτελεί μιαν άλλη ελληνική ιδιορρυθμία. Ουδέν ανακριβέστερο. Οταν πριν από χρόνια κάποιο εξέχον άτομο της βρετανικής κοινωνίας παρουσίασε, με λόγια φιλόφρονα και εγκωμιαστικά, στη βασιλομήτορα Ελισάβετ τον Ρόι Τζένκινς –την πρώτη εκσυγχρονιστική μορφή του Εργατικού Κόμματος της Αγγλίας–, εκείνη παρατήρησε αδιάφορα: «Προτιμώ πάντα το κόμμα των Τόρις στην κυβέρνηση και το παλιό, καλό Εργατικό Κόμμα στην αντιπολίτευση». Η πολιτική, όπως και κάθε πρακτική αντίληψη της ζωής, απεχθάνεται την πολυπλοκότητα.

Αυτά ως προς τις τάσεις, διότι στην πραγματικότητα η πολιτική στον «Νότο» και ειδικότερα στη χώρα μας ασκείται πλέον και επιβάλλεται από τη γραφειοκρατία του ΔΝΤ και της Ευρωπαϊκής Επιτροπής. Αλλά χαρακτηριστικό της όποιας γραφειοκρατίας είναι ότι λειτουργεί στη βάση γενικών αρχών, εξ ου και η διάστασή της με την πραγματικότητα. Είναι το σύστημα που επιβάλλει την ομοιομορφία, το σύστημα που διέλυσε τη σοβιετική αυτοκρατορία.

Η μόνη χώρα στην Ε.Ε. που λειτουργεί πολιτικά είναι η Γερμανία της κ. Μέρκελ, και επιβάλλει όρους, που υποθέτει ότι αποτελούν τη μόνη λύση για την αντιμετώπιση της κρίσεως. Επί της ουσίας, το Βερολίνο ακολουθεί μιαν άκρως εθνική πολιτική επενδεδυμένη με ευρωπαϊκή ρητορική. Η Γαλλία του κ. Σαρκοζί λειτουργεί επικουρικά.

Ματαίως θα αναζητήσει κανείς πολιτική κομψότητα στη συμπεριφορά της κ. Μέρκελ. Η ιδιότητα αυτή δεν χαρακτηρίζει την πολιτική. Το 1991, ο τότε υπ. Εξωτερικών της Γερμανίας, Γκένσερ, είπε στους ομολόγους του ότι η χώρα του θα αναγνωρίσει την Κροατία και τη Σλοβενία ούτως ή άλλως, διότι αυτό ζητούν οι ψηφοφόροι του. Το σύνθημα της διασπάσεως της Γιουγκοσλαβίας δόθηκε και ακολούθησε ο πόλεμος του ΝΑΤΟ κατά της Σερβίας.

Το 2004, η Γερμανία ήταν η πρώτη χώρα που παραβίασε το Σύμφωνο Σταθερότητας της Ευρωπαϊκής Ενώσεως. Ουδεμία κύρωση επέτρεψε να της επιβληθεί. Ο δρόμος για το χάος είχε ανοίξει και έσπευσε ο Νότος και ιδιαιτέρως η Ελλάς πλησίστια στην καταστροφή. Ζούμε απλώς μια περιπέτεια της Ενωμένης Ευρώπης.

KATHIMERINI GR

Δραχμή – Ευρώ – Χρέος