Η απάθειά μας θα σκοτώσει τη γλώσσα μας .....

Του ΚΩΣΤΑ ΝΙΚΟΛΟΠΟΥΛΟΥ (neoskosmos.com)

- 

Απογοήτευση, μεγάλη απογοήτευση ένοιωσα την Τρίτη το βράδυ από τη φτωχή, πολύ φτωχή ανταπόκριση της ομογένειας στην πρόσκληση της Ελληνικής Κοινότητας Μελβούρνης και Βικτωρίας για οικονομική στήριξη του Προγράμματος Ελληνικών Σπoυδών στο Πανεπιστήμιο Μonash.

Όπως αναφέρω στο σχετικό ρεπορτάζ στη συγκέντρωση της Τρίτης παρευρεθήκαμε 18 -ναι 18- άτομα. Εξ αυτών δύο δημοσιογράφοι, ο γράφων και η Ρένα Φραγκιουδάκη, οι οργανωτές της συγκέντρωσης, Κώστας και Θεόδωρος Μάρκου, οι καθηγητές του Monash, Δρ Eυαγγελία Αναγνώστου-Λαουτίδου και ο κ. Αλέξανδρος Γιανναδάκης, τέσσερεις φοιτητές και άλλοι δέκα συμπάροικοι, νυν και πρώην εκπαιδευτικοί και κάποιοι ενδιαφερόμενοι για την ελληνομάθεια.

Ναι, 48 ώρες μετά τις θερμές διακηρύξεις μας περί διαρκούς προσπάθειας διατήρησης της γλώσσας, της ιστορίας και των παραδόσεών μας στην Αυστραλία –επ’ ευκαιρία της Εθνικής Επετείου– δέκα μόνο άτομα εκπροσώπησαν την ομογένεια στη συγκέντρωση για ένα τόσο σημαντικό θέμα, τη σωτηρία, στην κυριολεξία, του Προγράμματος Ελληνικών στο πανεπιστήμιο Monash.

Μήτε ένας κοινοτικός ή εθνικοτοπικός φορέας, από τους 120 που προσκάλεσε η Κοινότητα, ανταποκρίθηκε στο κάλεσμα........... Μήτε ένας από τους 30 έγκριτους ομογενείς, που προσκλήθηκαν, έκανε τον κόπο να παρευρεθεί, να ενημερωθεί και να αποφασίσει αν θα βάλει το χέρι στην τσέπη ή όχι. Μήτε ο Σύλλογος Δασκάλων Νεοελληνικών, δεν έστειλε αντιπρόσωπό του.

Εύστοχη η παρατήρηση του γραμματέα της Κοινότητας, κ. Κώστα Μάρκου, ότι το ενδιαφέρον μας για τη γλώσσα μας και τα άλλα θέματά σταματά στην τσέπη μας ή στο ταμείο των φορέων μας. Ιδιαίτερα στα ταμεία των φορέων μας, που καμαρώνουν επιδεικτικά για τα τούβλα που έχουν αποκτήσει και για τις καταθέσεις που έχουν στην τράπεζα.
Η απάθεια της παροικίας μπροστά στον κίνδυνο αφανισμού ενός ακόμη πανεπιστημιακού προγράμματος, έστω «πειραματικού» –ο χαρακτηρισμός είναι της κ. Λαουτίδου– είναι ένα ακόμη, ανησυχητικό σύμπτωμα της έλλειψης παροικιακής ηγεσίας και της συλλογικής παρακμής στην οποία μας οδηγεί προοδευτικά η έλλειψη ικανών ηγετών.
Στη δεξίωση της Γενικής Προξένου, για την 25η Μαρτίου, χαιρέτισα, δεν θυμάμαι πόσους, κοινοτάρχες, επιχειρηματίες και άλλους έγκριτους ομογενείς. Μήτε έναν δεν είδα στη συγκέντρωση της Τρίτης, ενώ θα έπρεπε να παρευρεθούν μαζικά για να συνεισφέρουν ιδέες, αν δεν μπορούν να συνεισφέρουν χρήματα.

Φοβάμαι, ότι η απάθεια της ομογένειας οφείλεται, κατά ένα μέρος, και στον τρόπο λειτουργίας κάποιων Πανεπιστημιακών Προγραμμάτων Ελληνικών Σπουδών. Εννοώ την ποιότητα του διδακτικού προσωπικού που τα στελεχώνουν, την ποιότητα της διδασκαλίας, τον προγραμματισμό για το μέλλον τους, τούς τίτλους ελληνικών σπουδών που προσφέρουν.

Επειδή, δε, η ποιότητα και οι τίτλοι σπουδών καθορίζουν την «ελκυστικότητα» κάθε σπουδής, όσο πιο χαμηλή είναι η ποιότητα ή οι τίτλοι σπουδών που προσφέρουν, τόσο χαμηλή είναι η ζήτηση. Εξ ου και η αδυναμία τους να ελκύσουν τον αριθμό των φοιτητών και φοιτητριών που θα τα καταστήσουν αυτάρκη οικονομικά.
Δυστυχώς, τα τελευταία χρόνια τα Προγράμματα Ελληνικών Σπουδών της Βικτωρίας έχουν καταντήσει επαίτες, ζητιάνοι επειδή δεν ελκύουν τους αριθμούς που θα εγγυηθούν στα πανεπιστήμια το εισόδημα που ζητούν για να τα στηρίξουν οικονομικά. 

Επειδή, δε, τα πανεπιστήμια λειτουργούν, πλέον, ως επιχειρήσεις που κρίνουν τη βιωσιμότητα κάθε τμήματός τους βάσει του εισοδήματός του, όχι βάσει της ακαδημαϊκής αξίας των σπουδών που προσφέρει, τα μη κερδοφόρα Προγράμματα Ελληνικών Σπουδών λειτουργούν υπό τη διαρκή απειλή διακοπής της λειτουργίας τους.
Επανειλημμένα, μέχρι σήμερα, η Ελλάδα «έβαλε πλάτη» με αποσπασμένους εκπαιδευτικούς, διδακτικό υλικό και μικρά, χρηματικά βοηθήματα. Ακόμη και σήμερα, που η Ελλάδα αδυνατεί να θρέψει τους πολίτες της εξ αιτίας της οικονομικής κρίσης που τη μαστίζει, βοηθά τα πανεπιστημιακά προγράμματα με αποσπασμένους εκπαιδευτικούς. Μέχρι πότε; Άγνωστο.

Το ερώτημα που πρέπει να μας απασχολήσει ως Έλληνες, πολίτες της τρίτης μεγαλύτερης ελληνικής πόλης, είναι αν μας τιμά η επαιτεία των Προγραμμάτων Ελληνικών Σπουδών, που μας υποβαθμίζει στα όμματα των πανεπιστημίων και συντηρεί την αβεβαιότητα για το μέλλον των ελληνικών σπουδών σε περίοδο, που οφείλουμε να διασφαλίσουμε το μέλλον τους.

Η περίληψη της ελληνικής γλώσσας στο Εθνικό Πρόγραμμα Διδακτέας Ύλης (National Curriculum) στα κρατικά σχολεία της Αυστραλίας θα βγάλει τη γλώσσα μας στη μεγάλη «εκπαιδευτική αγορά», θα την προωθήσει και στους αλλοεθνείς, που δεν μπορούμε να την προωθήσουμε ως μεταναστευτική κοινότητα.

Η προβλεπόμενη αύξηση των μαθητών και μαθητριών που θα σπουδάζουν τη γλώσσα μας και τον πολιτισμό μας στην Πρωτοβάθμια και στη Δευτεροβάθμια Εκπαίδευση θα αυξήσει, πιστεύουμε, τη ζήτηση και στην τρίτη βαθμίδα της εκπαίδευσης, τα πανεπιστήμια. Για να ευδοκιμήσει η γλώσσα μας και στην Τριτοβάθμια Εκπαίδευση, πρέπει να κινηθούμε έγκαιρα και συλλογικά. Οφείλουμε να παραμερίσουμε τις προκαταλήψεις, τις προσωπικές ή συλλογικές προτιμήσεις και με την καθοδήγηση των ειδικών να δρομολογήσουμε κοινές δράσεις, οι οποίες θα εξασφαλίσουν τα χρήματα που απαιτούνται για τη μακροπρόθεσμη λειτουργία του Προγράμματος Ελληνικών του Πανεπιστημίου La Τrobe και την αναβάθμιση του «πειραματικού» προγράμματος του Monash σε πλήρες Πρόγραμμα Ελληνικών Σπουδών.

Τα προγράμματα αυτά με εξασφαλισμένη οικονομική αυτάρκεια, ακαδημαϊκή επάρκεια και αποτελεσματική διοίκηση θα εκπαιδεύουν τους μελλοντικούς, ντόπιους δασκάλους της ελληνικής γλώσσας και θα προελκύσουν Έλληνες και αλλογενείς φοιτητές που θέλουν να διευρύνουν τις γνώσεις τους για την Ελλάδα, την ιστορία και τον πολιτισμό της.
Η Ελληνική Κοινότητα Μελβούρνης ανέλαβε μία πρωτοβουλία για τη σωτηρία του Προγράμματος Ελληνικών του Monash. Ας την στηρίξουμε, για να εξασφαλίσουμε λόγο στις μεθοδεύσεις που θα ακολουθήσουν.

 Στους δε καχύποπτους που θα ρωτήσουν, ποιος διαχειρίζεται τις δωρεές, λέω ότι τις χειρίζεται το πανεπιστήμιο και εκδίδει και αποδείξεις για την Εφορία.

 neoskosmos.com

---------

ΣΧΕΤΙΚΟ:

•  Παροικιακή αδιαφορία για τα ελληνικά στο Monash