Κοπάδι ...

Της Λαμπρινής Κουζέλη (ΤΟ ΒΗΜΑ)

-

Παρασκευή, μες στο καταμεσήμερο, από τα πιο ζεστά του Απριλίου. Εξω από τη ΔΕΗ Παγκρατίου ένα πλήθος μαζεμένο. Αναρωτιέμαι τι συμβαίνει. Πλησιάζω. Το κατάστημα έχει αποκτήσει πόρτα με χρονοδιακόπτη - σαν αυτές που έχουν οι τράπεζες. Εισέρχεται ένας τη φορά. Οι πολίτες περιμένουν στη σειρά. Σειρά, τρόπος του λέγειν.
Ένα πλήθος άτακτα μαζεμένο, άνδρες και γυναίκες, ηλικιωμένοι, μεσόκοποι και νέοι, στη μέση του δρόμου. Μπροστά από την είσοδο της ΔΕΗ το πεζοδρόμιο είναι άδειο. Όλως παραδόξως για αθηναϊκό πεζοδρόμιο, είναι καθαρό, χωρίς μηχανάκια, σκουπίδια και εμπόδια. Καθαρό και δροσερό, οι νεραντζιές στην άκρη έριχναν καλόδεχτη τη σκιά τους. Κανείς όμως επάνω στο πεζοδρόμιο.

Περισσότεροι από 60 άνθρωποι ήταν στη μέση του δρόμου εμποδίζοντας τη διέλευση πεζών και αυτοκινήτων, σαν κοπάδι που ξεστράτισε. Ανυπόμονοι οδηγοί των διερχόμενων αυτοκινήτων διαπληκτίζονταν με τους πελάτες της ΔΕΗ. Ένας παππούς κουβαλώντας σακούλες με ψώνια ζορίστηκε να περάσει ανάμεσα στο πλήθος. Έπιασε να τσακώνεται με μια γυναίκα που στεκόταν στο διάβα. Φωνές, πανδαιμόνιο, σαματάς, ταραχή. Ένα δράμα. Φαίνεται πως μας αρέσει το δράμα, μας αρέσει να δυσκολεύουμε τη ζωή μας, πως το επιδιώκουμε, δεν εξηγείται αλλιώς.

Θυμήθηκα ατελείωτες ουρές σε χώρες του εξωτερικού: ο ένας πίσω από τον άλλο, σε απόλυτη ηρεμία, με τάξη και σεβασμό στον συνάνθρωπο. Εδώ φαίνεται ότι η τάξη και ο σεβασμός δεν μας πάνε, προτιμάμε το δράμα. Και την ταλαιπωρία άνευ λόγου, γιατί δεν καταλαβαίνω γιατί τόσοι άνθρωποι έπρεπε να είναι κάτω από τον ήλιο -και να διαμαρτύρονται κιόλας γι' αυτό- και να μην ανεβαίνουν στο σκιερό πεζοδρόμιο. Έπρεπε να είναι όλοι μπροστά στην πόρτα, να τη βλέπουν, μη τυχόν και κάποιος πονηρός τους κλέψει τη σειρά. Μας φταίει το κράτος, μας φταίει η πολιτεία, μας φταίνε οι πολιτικοί που τα πράγματα δεν λειτουργούν σωστά.

Αναρωτιέμαι αν φταίει το κράτος και γι' αυτό το πολύ απλό: το να μπούμε σε μια σειρά για να εξυπηρετηθούμε γρήγορα και ήσυχα. Πρέπει ακόμη και αυτονόητες συμπεριφορές να μας επιβληθούν με νόμο; Ή μήπως απαιτούν ευφυΐα που δεν τη διαθέτουμε; Κάποια πράγματα πρέπει να τα κάνουν άλλοι για μας, πολλά όμως μπορούμε να τα αλλάξουμε μόνοι μας. 

 ΤΟ ΒΗΜΑ