Γράφει ο συνταξιούχος γεωργοοικονομολόγος Γιώργος Μουστάκας Μέρος 2ο*(«Παρατηρητής της Θράκης»)
-
Στο προηγούμενο άρθρο[1]
σκιαγραφήσαμε με περιληπτικό τρόπο, την κορυφή της ενστικτωδώς
λειτουργούσης πυραμίδας της ισχύος και της επιβεβαίωσης. Προτού να
συνεχίσουμε την προς τα κάτω κλιμακούμενη περιγραφή θα έπρεπε ίσως να
διευκρινίσουμε ότι δεν διαπνεόμεθα από κανενός είδους συνωμοσιολογία. Θα
ήταν αρκετό για τον κάθε σκεπτόμενο αναγνώστη να λάβει υπόψη του
ακόλουθα βασικά:
- α. την ετήσια έκδοση του περιοδικού «Forbes» με τον κατατακτήριο πίνακα των πλουσιοτέρων ανθρώπων του πλανήτη.
- β. την αποτίμηση σε δισεκατομμύρια δολλάρια της ατομικής περιουσίας του καθενός καθώς και το συνολικό άθροισμα του πίνακα, συγκρίνοντάς το ως ποσοστό επί τοις εκατό της εκτιμούμενης παγκόσμιας πίτας (παγκοσμίου ΑΕΠ). και
- γ. την επίσημη διαπλοκή των ανθρώπων του πίνακα, και όχι μόνο, υπό μορφή χορηγιών κλπ, στους κατά τόπους κομματικούς σχηματισμούς, οι οποίοι καλούνται ύστερα να μας διοικήσουν.
Σε πολύ γενικές γραμμές νομίζω ότι περιγράψαμε τα στοιχεία του φέροντος
σκελετού του σημερινού κοινωνικού οικοδομήματος τής, με συγκεκαλυμμένο
τρόπο λειτουργούσης, «λέσχης» της ισχύος και της επιβεβαίωσης. Ας
περάσουμε τώρα στην περιγραφή και το ρόλο των διαχειριστών (πολιτικών)
τους οποίους έχουν ορίσει οι μέτοχοι του οικοδομήματος. .........
Οι μεν μέτοχοι
λοιπόν κρατούν για τον εαυτό τους τη χάραξη των γενικών κατευθυντήριων
κοινωνικών γραμμών τα δε «διαδικαστικά» τα αναθέτουν στους κατά τόπους
διαχειριστές-πολιτικούς. Οι διαχειριστές αυτοί τόσο των ανεπτυγμένων,
όσο και των περιφερειακών χωρών πάσχουν από το ίδιο στερητικό σύνδρομο
ηθικο-κοινωνικής μορφής. Διαφέρουν όμως ως προς το βαθμό επιχειρησιακής
επάρκειας. Και οι μεν και οι δε, είναι εξασκημένοι στη στρατιωτική στάση
προσοχής, προκειμένου να την εφαρμόζουν, οσάκις παρουσιάζονται ενώπιον
των μετόχων. Είναι αδίστακτα όργανα εφαρμογής, άριστοι ψεύτες και με
τέτοια υποκριτικά ταλέντα, μπροστά στα οποία ένας άριστος σαιξπηρικός
ηθοποιός θα κατέθετε την επάρκεια της τέχνης.
Το εργαλείο με το οποίο επιτυγχάνεται η εφαρμογή και πραγματοποίηση των κατευθυντηρίων οδηγιών-εντολών των μετόχων του οικοδομήματος μέσω των εντολοδόχων τους διαχειριστών-πολιτικών, στην πλέον διαδεδομένη μορφή του ονομάζεται «κοινοβουλευτική δημοκρατία». Ετυμολογικά η σύνθετη λέξη κοινοβουλευτική, στη γλώσσα την οποία γράφονται αυτές οι γραμμές, συντίθεται από το κοινός ή καλύτερα κοινώς και το βουλεύομαι. Το επίθετο κοινός ερμηνεύεται ως «αυτός που χρησιμοποιείται από πολλούς ή δημόσιος ή αυτός που ενδιαφέρει πολλούς». Το επίρρημα κοινώς: «από κοινού». Το δε βουλεύομαι ως «σκέπτομαι, σχεδιάζω, αποφασίζω ύστερα από σκέψη». Επομένως ως «κοινοβουλευτικός» πρέπει να εννοείται «αυτός που από κοινού αποφασίζει-σχεδιάζει κατόπιν σκέψης». Ας ψάξει λοιπόν κάποιος πολύ τυχερός, για να βρει κάποιο σημαδάκι-γεγονός, από τις σημαντικές κοινωνικές αποφάσεις-εκδηλώσεις, για τις οποίες αποφασίζουμε από κοινού κατόπιν σκέψης.
Προσπαθώντας να μείνουμε όσο πιο μακριά μπορούμε, από μια ισοπεδωτική λογική, θα πρέπει να αναγνωρίσουμε ότι η «κοινοβουλευτική δημοκρατία» ως σύστημα μιας ανθρώπινης διαχείρισης παρελθούσης χρήσεως, λειτούργησε με τα όποια συν και μείον της. Οπωσδήποτε ήταν κι αυτή ένα σύστημα που μέχρι πρότινος τουλάχιστον, προφύλαττε και αποθάρρυνε από ακραίες καταστάσεις ανθρώπινης διαχείρισης. Χρησίμευε χρονικά, στην κοινωνική εξελεκτική μας πορεία, αλλά όπως τα περισσότερα πράγματα της πορείας, έχει κι αυτή ημερομηνία λήξης.
Νομίζω ότι η ένστασή μας πάνω στη σημερινή ανθρώπινη διαχείριση («κοινοβουλευτική δημοκρατία»), συνίσταται σε τέσσερα βασικά σημεία:
α. Στη χρονική διάρκεια της λαϊκής εντολής. Μια τετραετία ή πενταετία μας απομακρύνει από την αμεσότητα αντιμετώπισης των γεγονότων. Κυρίως στις χώρες του λεγόμενου δύσμορφου καπιταλισμού, αντικειμενικός σκοπός των εκάστοτε διαχειριστών, είναι η υποκλοπή της ανά τετραετία λευκής επιταγής, πράττοντας τα τελείως αντίθετα από τα υπεσχημένα, και χωρίς να υποβάλλονται καν στον κόπο επιζήτησης καταγεγραμμένης μαζικής συγκατάθεσης διορθωτικών κινήσεων.
β. Το δεύτερο βασικό σημείο ένστασης είναι ο τρόπος με τον οποίο επιζητείται αυτή η εντολή. Ο σημερινός τρόπος επιζήτησης (κυβέρνηση – αντιπολίτευση) στηρίζεται σε μία λογικοφανή αντιπαλότητα και ανταγωνιστικότητα, η οποία παραπέμπει σε μεταμφιεσμένη λειτουργία αρχηγού αγέλης (π.χ. έννοιες όπως εκείνη της αυτοπροβολής για υποψηφιότητα ή η στείρα αντιπαλότητα κυβέρνησης – αντιπολίτευσης, δεν οδηγούν πουθενά και έχουν εκπληρώσει την αποστολή τους).
Ο κόσμος έχει απηυδήσει από μία κυβέρνηση που διαψεύδει και απορρίπτει το σύνολο των προτάσεων της εκάστοτε αντιπολίτευσης και από μια αντιπολίτευση που απορρίπτει συνολικά κάθε κυβερνητικό έργο. Η κοινή λογική υπαγορεύει ότι τουλάχιστον ο ένας από τους δύο, ή και οι δύο είναι ψεύτες.
γ. Τρίτο στοιχείο ένστασης αποτελεί το γεγονός της ραγδαίας τεχνολογικής έκρηξης, η οποία κατά τα τελευταία χρόνια, έχει λάβει τη μορφή χιονοστιβάδας, σε άμεσο συσχετισμό όμως με την υπόλοιπη ηθικο-κοινωνική, λογική και μαθησιακή υστέρηση. Για να γίνουμε πιο σαφείς, τα σημερινά χέρια της τεχνολογίας των τηλεπικοινωνιών, της τεχνολογίας των μέσων μαζικής καταστροφής, των εφευρεμένων μέσων οικονομικής διαχείρισης και επηρεασμού, κ.τλ., είναι ασύλληπτα μακριά και σφίγγουν με το αγκάλιασμά τους ολόκληρο τον Πλανήτη. Επομένως ο εμφανιζόμενος ως τελειότερος τρόπος ανθρώπινης διαχείρισης, μέσω των σημερινών κοινοβουλευτικών δημοκρατιών, είναι πλέον τελείως ανεπαρκής, γιατί δεν διασφαλίζει ένα αναγκαίο και θεσμοθετημένο συντονιστικό όργανο παγκόσμιας εμβέλειας, πάνω σε θέματα ζωτικής κοινωνικής σημασίας, τα οποία επηρεάζουν την ποιότητα ζωής όλων των συνανθρώπων μας. Αρκετό καιρό πριν από τις ημέρες κατά τις οποίες γράφουμε αυτές τις σκέψεις, συνέβη, κατά τραγική σύμπτωση, το ολέθριο πυρηνικό ατύχημα της Ιαπωνίας.
Ανεξάρτητα λοιπόν, από τον επιβεβλημένο από τον κώδικα ανθρώπινης ηθικής, αλτρουισμό, συμπόνια, και αλληλοβοήθεια, η ανθρώπινη λογική υπαγορεύει και τα παρακάτω ερωτήματα:
Το εργαλείο με το οποίο επιτυγχάνεται η εφαρμογή και πραγματοποίηση των κατευθυντηρίων οδηγιών-εντολών των μετόχων του οικοδομήματος μέσω των εντολοδόχων τους διαχειριστών-πολιτικών, στην πλέον διαδεδομένη μορφή του ονομάζεται «κοινοβουλευτική δημοκρατία». Ετυμολογικά η σύνθετη λέξη κοινοβουλευτική, στη γλώσσα την οποία γράφονται αυτές οι γραμμές, συντίθεται από το κοινός ή καλύτερα κοινώς και το βουλεύομαι. Το επίθετο κοινός ερμηνεύεται ως «αυτός που χρησιμοποιείται από πολλούς ή δημόσιος ή αυτός που ενδιαφέρει πολλούς». Το επίρρημα κοινώς: «από κοινού». Το δε βουλεύομαι ως «σκέπτομαι, σχεδιάζω, αποφασίζω ύστερα από σκέψη». Επομένως ως «κοινοβουλευτικός» πρέπει να εννοείται «αυτός που από κοινού αποφασίζει-σχεδιάζει κατόπιν σκέψης». Ας ψάξει λοιπόν κάποιος πολύ τυχερός, για να βρει κάποιο σημαδάκι-γεγονός, από τις σημαντικές κοινωνικές αποφάσεις-εκδηλώσεις, για τις οποίες αποφασίζουμε από κοινού κατόπιν σκέψης.
Προσπαθώντας να μείνουμε όσο πιο μακριά μπορούμε, από μια ισοπεδωτική λογική, θα πρέπει να αναγνωρίσουμε ότι η «κοινοβουλευτική δημοκρατία» ως σύστημα μιας ανθρώπινης διαχείρισης παρελθούσης χρήσεως, λειτούργησε με τα όποια συν και μείον της. Οπωσδήποτε ήταν κι αυτή ένα σύστημα που μέχρι πρότινος τουλάχιστον, προφύλαττε και αποθάρρυνε από ακραίες καταστάσεις ανθρώπινης διαχείρισης. Χρησίμευε χρονικά, στην κοινωνική εξελεκτική μας πορεία, αλλά όπως τα περισσότερα πράγματα της πορείας, έχει κι αυτή ημερομηνία λήξης.
Νομίζω ότι η ένστασή μας πάνω στη σημερινή ανθρώπινη διαχείριση («κοινοβουλευτική δημοκρατία»), συνίσταται σε τέσσερα βασικά σημεία:
α. Στη χρονική διάρκεια της λαϊκής εντολής. Μια τετραετία ή πενταετία μας απομακρύνει από την αμεσότητα αντιμετώπισης των γεγονότων. Κυρίως στις χώρες του λεγόμενου δύσμορφου καπιταλισμού, αντικειμενικός σκοπός των εκάστοτε διαχειριστών, είναι η υποκλοπή της ανά τετραετία λευκής επιταγής, πράττοντας τα τελείως αντίθετα από τα υπεσχημένα, και χωρίς να υποβάλλονται καν στον κόπο επιζήτησης καταγεγραμμένης μαζικής συγκατάθεσης διορθωτικών κινήσεων.
β. Το δεύτερο βασικό σημείο ένστασης είναι ο τρόπος με τον οποίο επιζητείται αυτή η εντολή. Ο σημερινός τρόπος επιζήτησης (κυβέρνηση – αντιπολίτευση) στηρίζεται σε μία λογικοφανή αντιπαλότητα και ανταγωνιστικότητα, η οποία παραπέμπει σε μεταμφιεσμένη λειτουργία αρχηγού αγέλης (π.χ. έννοιες όπως εκείνη της αυτοπροβολής για υποψηφιότητα ή η στείρα αντιπαλότητα κυβέρνησης – αντιπολίτευσης, δεν οδηγούν πουθενά και έχουν εκπληρώσει την αποστολή τους).
Ο κόσμος έχει απηυδήσει από μία κυβέρνηση που διαψεύδει και απορρίπτει το σύνολο των προτάσεων της εκάστοτε αντιπολίτευσης και από μια αντιπολίτευση που απορρίπτει συνολικά κάθε κυβερνητικό έργο. Η κοινή λογική υπαγορεύει ότι τουλάχιστον ο ένας από τους δύο, ή και οι δύο είναι ψεύτες.
γ. Τρίτο στοιχείο ένστασης αποτελεί το γεγονός της ραγδαίας τεχνολογικής έκρηξης, η οποία κατά τα τελευταία χρόνια, έχει λάβει τη μορφή χιονοστιβάδας, σε άμεσο συσχετισμό όμως με την υπόλοιπη ηθικο-κοινωνική, λογική και μαθησιακή υστέρηση. Για να γίνουμε πιο σαφείς, τα σημερινά χέρια της τεχνολογίας των τηλεπικοινωνιών, της τεχνολογίας των μέσων μαζικής καταστροφής, των εφευρεμένων μέσων οικονομικής διαχείρισης και επηρεασμού, κ.τλ., είναι ασύλληπτα μακριά και σφίγγουν με το αγκάλιασμά τους ολόκληρο τον Πλανήτη. Επομένως ο εμφανιζόμενος ως τελειότερος τρόπος ανθρώπινης διαχείρισης, μέσω των σημερινών κοινοβουλευτικών δημοκρατιών, είναι πλέον τελείως ανεπαρκής, γιατί δεν διασφαλίζει ένα αναγκαίο και θεσμοθετημένο συντονιστικό όργανο παγκόσμιας εμβέλειας, πάνω σε θέματα ζωτικής κοινωνικής σημασίας, τα οποία επηρεάζουν την ποιότητα ζωής όλων των συνανθρώπων μας. Αρκετό καιρό πριν από τις ημέρες κατά τις οποίες γράφουμε αυτές τις σκέψεις, συνέβη, κατά τραγική σύμπτωση, το ολέθριο πυρηνικό ατύχημα της Ιαπωνίας.
Ανεξάρτητα λοιπόν, από τον επιβεβλημένο από τον κώδικα ανθρώπινης ηθικής, αλτρουισμό, συμπόνια, και αλληλοβοήθεια, η ανθρώπινη λογική υπαγορεύει και τα παρακάτω ερωτήματα:
- • Ποια «λογική» ή ποια σκοπιμότητα υπαγορεύει την εκχώρηση της διαχείρισης ενός ζωτικού κοινωνικού αγαθού (ενέργεια) σε χέρια ιδιωτών;
- • Ποια παγκόσμια «λογική» αδιαφορεί και επιτρέπει την δημιουργία μονάδας υψηλού κινδύνου παραγωγής ενέργειας, σε μια χώρα-σημαιοφόρο της γήινης σεισμικότητας; Τις άμεσες και έμμεσες επιπτώσεις από την ουσιαστικά ανεξέλεγκτη και αλόγιστη χρήση των ραδιενεργών ουσιών και τα παράγωγά τους ποιος τα ταΐζει κατά κύριο λόγο στον ιαπωνικό λαό, και στη συνέχεια στους υπόλοιπους λαούς; Η κυβέρνηση παραδείγματος χάριν της Κίνας ή η κυβέρνηση της Ελλάδας κατά πόσο μπορούν να επηρεάσουν ώστε να μην ξαναγίνει πυρηνικό εργοστάσιο στην Ιαπωνία, ή να μη γίνει όμοιό του στην Τουρκία; Οι κυβερνήσεις των διαφόρων χωρών σήμερα, μοιάζουν με σπίτι χωρίς τοποθετημένα τζάμια στα παράθυρα και στους φεγγίτες του, αλλά με τοποθετημένη πόρτα της κύριας εισόδου, με το κλείσιμο της οποίας περιμένει κανείς να ζεσταθεί!
δ. Φθάνοντας όμως στην τέταρτη από τις βασικές μας ενστάσεις, απλά θα ξαναθυμίζαμε αυτήν ακριβώς την βιολογικής μορφής κοινωνική ελλειμματικότητα μέσω της οποίας έχει «περάσει» ο όρος δημοκρατία. Ξαναθυμίζουμε ότι η ελευθερία έκφρασης προϋποθέτει και να ζεις, γιατί αν δεν ζεις, δεν μπορείς να σκέφτεσαι ελεύθερα!
Μάλλον όμως, θα έπρεπε να σταματήσουμε εδώ για σήμερα, σεβόμενοι τόσο την αναγκαιότητα μιας ορθολογικής διαχείρισης του χώρου της εφημερίδας, όσο και την ανεκτικότητα των συμπατριωτών μας αναγνωστών.
Αθήνα, 15 Μαρτίου 2012
Σχετικά Άρθρα[1] Πυραμοειδές-παγκοσμιοποιημένο οικοδόμημα δημιουργίας και ανακύκλωσης οικονομικών και κοινωνικών κρίσεων
GR
FR
DE
ES
IT
RU
EU
No comments:
Post a Comment
Only News