“Έβλεπα κι έβλεπα και τρελαινόμουνα…” – η μαρτυρία ενός γιού εργαζομένου από το Στρατώνι Χαλκιδικής ...

Διαβάστε πώς μια μεγάλη και κυρίαρχη σε έναν τόπο εταιρεία διαβρώνει τον κοινωνικό ιστό, καλλιεργεί νοοτροπία δουλοπρέπειας και καταπνίγει τις αντίθετες φωνές…(ΠΑΡΑΤΗΡΗΤΗΡΙΟ ΜΕΤΑΛΛΕΥΤΙΚΩΝ ΔΡΑΣΤΗΡΙΟΤΗΤΩΝ)

Τίποτα δεν έχει αλλάξει στο Στρατώνι από αυτά που περιγράφει ο Θοδωρής ο οποίος πλέον δε ζει εκεί. Η ίδια εταιρεία αν και άλλαξε αφεντικό, με τα ίδια στελέχη εδώ και πάνω από 20 χρόνια, τις ίδιες πρακτικές, τις ίδιες “αξίες” υποταγής στην παντοδύναμη εταιρεία… Τις ίδιες “αξίες” που θέλουν να διασπείρουν σε όλο τον Δήμο μας.

Έβλεπα κι έβλεπα και τρελαινόμουνα…
Σεκιουριτάδες, Καναδούς και διευθυντάδες να συνάπτουν ερωτικές σχέσεις με κοπέλες από το χωριό μου και με σύντομες διαδικασίες αγράμματες να προσλαμβάνονται στην εταιρεία και πολλοί να λένε μπράβο, τα κατάφερε…

Έβλεπα κι έβλεπα και τρελαινόμουνα…
εμένα με ένα φίλο μου με τα ποδήλατα μπροστά σε ένα λάκκο με μολυσμένο νερό και ένα φύλακα να μας κυνηγά να φύγουμε, μη τυχόν και πέσουμε μέσα…
Έβλεπα κι έβλεπα και τρελαινόμουνα…
το μακαρίτη τον πατέρα μου με κιτρινισμένα δάχτυλα να έρχεται με πονοκέφαλο από τη δουλειά και να μη μπορεί να ηρεμήσει από τις αναθυμιάσεις των αναλύσεων στο χημείο της εταιρείας…
Έβλεπα κι έβλεπα και τρελαινόμουνα…
τη διάκριση ντόπιων-ξένων και εργατών-μηχανικών, στα σπίτια που μοιράζανε, στην κοινωνική θέση, στους μισθούς, ακόμη κι ανάμεσα στις συζητήσεις των παιδιών…
Έβλεπα και πάλι έβλεπα και τρελαινόμουνα…
χορηγίες σε σχολεία, ομάδες, εκκλησία, catering, φούρνους, σε όλα τα χωριά, ήτανε για καλό μας…
Έβλεπα κι έβλεπα και τρελαινόμουνα…
τους δασκάλους μου να μου μιλούν με ζήλο για την επένδυση χρυσού και τα μεταλλεία, ότι μου κάνουν καλό… συνέπειες απο όλα αυτά κανείς δεν έλεγε, σιωπούσαν…
Έβλεπα κι έβλεπα και τρελαινόμουνα…
Παιδιά να παρακαλάνε και τελικά να μην προσλαμβάνονται κι ας είχαν επισκεφθεί και παρακαλέσει να πάνε απλά εργάτες 4-5 ονόματα αρχοντοεργατών, επικεφαλής σωματείων και διευθυντάδων…
Έβλεπα κι έβλεπα, γυμνάσιο τότε, να μας παρακαλάνε και να μας κάνουν επιλογή να πάμε να μιλήσουμε στα κανάλια υπέρ της εταιρείας και το πόσο καλό μας κάνει…
Έβλεπα και πάλι έβλεπα και τρελαινόμουνα το εφάπαξ του μακαρίτη του πατέρα μου να εξαφανίζεται από τα δάνεια και τις κάρτες που πήρε για τον καιρό της ανεργίας…
Έβλεπα κι έβλεπα και τρελαινόμουνα να ζω σ’ενα σπίτι ρημαδιό κι ασυντήρητο στη γραμμή με άλλους και τον μακαρίτη τον πατέρα μου να παρακαλάει για ένα λίγο μεγαλύτερο…
Βλέπω και βλέπω και τρελαίνομαι γνωστά ονόματα ηγετών των εργατών να βολεύουν τα αγράμματα και άχρηστα παιδιά τους και κανείς να μη μιλά κι όλοι να λένε μπράβο, για να βουλώσουν και στόματα, ε…
Έβλεπα κι έβλεπα και τρελαινόμουνα να λέω θέλω να πάω στον στρατό, να κάνω κάτι έντιμο, να ξεφύγω ρε, και να με κοροϊδεύουν, να μου λένε τέλειωσε ένα ΤΕΙ και παρακάλα να σε χώσουν στην εταιρεία, θα πούμε τον τάδε…
Βλέπω και βλέπω και τρελαίνομαι να μένω χωρίς πατρικό σπίτι και ρίζες…
Βλέπω και βλέπω και τρελαίνομαι νέα παιδιά να κάνουν γαργάρα τις ιδέες τους και να ξεπουλιούνται, ενώ μπορούν να διεκδικήσουν κάτι καλύτερο και κάτι άλλα να σιωπούν, βλέπεις στο χωριό μας είναι τιμή να υπερασπίζεσαι το συμφέρον της εταιρείας, τοπικό προϊόν…
Βλέπω και βλέπω και τρελαίνομαι να δηλώνω εγώ, ο Κολιντζίκης ο Θοδωρής, ότι είμαι κατά της εταιρείας και να χάνω σεβασμό, φίλους, οικογένεια και να δέχομαι εμπαιγμό στο χωριό που μεγάλωσα και τίμησα παντού…
Εγώ λοιπόν για όλα αυτά και για ακόμη περισσότερα λέω όχι στην επένδυση χρυσού και στα μεταλλεία, ξέρω ότι υπάρχουν κι άλλοι πολλοί, χιλιάδες που συμφωνούν με της ιδέες μου και τους συμπαραστέκομαι εγκάρδια…
Εαν κάποιοι επιθυμούν να ζήσουν ανάλογα βιώματα μπορούν να συνεχίσουν να κουνάνε Καναδικές σημαίες, εγώ τη δική μου την έκαψα από πάρα πολύ καιρό, όταν έκατσα και συλλογίστηκα μόνος μου και όχι τοπικά σε μια κόλλα χαρτί, μετρώντας τα υπέρ και τα κατά…
Κι όποιοι θέλουν να μείνω ουδέτερος, σε λάθος άνθρωπο το είπανε…
Και δεν αλλάζω απόψεις και μυαλά για το χρυσάφι όλης της γης… τα παιδιά μας περιμένουν προοδευτικές ιδέες και λύσεις από μας, όχι πασαλείμματα και θα πρέπει να είμαστε περήφανοι όταν θα τους κάνουμε τον απολογισμό μας, να μην τους δώσουμε μπαλώματα και πασαλείμματα…
ΕΝΑ ΠΑΙΔΙ ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΟΥ ΑΠΟ ΤΟ ΣΤΡΑΤΩΝΙ ΧΑΛΚΙΔΙΚΗΣ