Το πραγματικό κόστος τής Ανθρωπιστικής Παρέμβασης ...

 By Benjamin A. Valentino/  (Foreign Affairs)

-

Καθώς οι δυνάμεις που πολέμησαν τον Λίβυο ηγέτη Muammar al-Qaddafi εδραίωσαν τον έλεγχο της Τρίπολης τις τελευταίες ημέρες του Αυγούστου του 2011, πολλοί αναλυτές άρχισαν να μιλούν για μια νίκη όχι μόνο των ανταρτών αλλά και της ιδέας της ανθρωπιστικής παρέμβασης. Στη Λιβύη, συμφώνησαν οι υποστηρικτές της παρέμβασης, ο πρόεδρος των ΗΠΑ Barack Obama είχε βρει τη συνταγή της επιτυχίας: ευρεία περιφερειακή και διεθνή υποστήριξη, πραγματική κατανομή των φορτίων με τους συμμάχους και μια ικανή τοπική δύναμη μάχης για να εξαπολύσει πόλεμο επί του εδάφους της. Κάποιοι είδαν την παρέμβαση ακόμα και ως σημάδι ενός νέου δόγματος Obama.

Είναι προφανώς πολύ νωρίς για αυτό το είδος θριαμβολογίας, δεδομένου ότι το τελικό αποτέλεσμα της παρέμβασης στη Λιβύη δεν έχει καταμετρηθεί ακόμα. Η χώρα μπορεί ακόμα να εμπλακεί σε εμφύλιο πόλεμο και η νέα κυβέρνηση της Λιβύης ίσως αποδειχθεί λίγο καλύτερη από την προηγούμενη. Καθώς γραφόταν αυτό το άρθρο, τα ενοχλητικά σημάδια διαφωνίας μέσα στους κόλπους των ανταρτών έχουν αρχίσει να εμφανίζονται, μαζί με αξιόπιστες αναφορές για σοβαρές παραβιάσεις των ανθρωπίνων δικαιωμάτων από τις δυνάμεις των ανταρτών.

Ωστόσο, ακόμη και αν η παρέμβαση γεννήσει τελικά μια σταθερή και ευημερούσα δημοκρατία, το αποτέλεσμα αυτό δεν θα αποδείξει ότι η παρέμβαση ήταν η σωστή επιλογή στη Λιβύη ή ότι θα πρέπει να επιχειρηθούν παρόμοιες παρεμβάσεις αλλού. Για να εδραιωθεί κάτι τέτοιο απαιτείται η σύγκριση του πλήρους κόστους παρέμβασης με τα οφέλη, ενώ θα πρέπει να αναρωτηθούμε αν αυτά τα οφέλη θα μπορούσαν να επιτευχθούν με χαμηλότερο κόστος. Τα στοιχεία των δύο τελευταίων δεκαετιών δεν είναι ελπιδοφόρα για κάτι τέτοιο. Αν και αναμφίβολα η ανθρωπιστική παρέμβαση έχει σώσει ζωές, οι Αμερικανοί έχουν υποτιμήσει σοβαρά το σχετικό ηθικό, πολιτικό και οικονομικό τίμημα.

Αυτό δεν σημαίνει ότι οι Ηνωμένες Πολιτείες πρέπει να σταματήσουν να προσπαθούν την προώθηση των αξιών τους στο εξωτερικό, ακόμα και όταν η εθνική ασφάλειά τους δεν κινδυνεύει. Το μόνο που χρειάζεται είναι μια διαφορετική στρατηγική. Η Ουάσινγκτον θα πρέπει να αντικαταστήσει την εστίασή της στην στρατιωτική επέμβαση με μια ανθρωπιστική εξωτερική πολιτική επικεντρωμένη στη διάσωση ζωών, μέσω της χρηματοδότησης προγραμμάτων για τη δημόσια υγεία στον αναπτυσσόμενο κόσμο, της βοήθειας στα θύματα των φυσικών καταστροφών και της ανακούφισης προσφύγων που δραπετεύουν από βίαιες συγκρούσεις. Η εγκατάλειψη της ανθρωπιστικής παρέμβασης στις περισσότερες περιπτώσεις δεν θα σήμαινε ότι θα εγκαταλείψουν τα θύματα της γενοκτονίας και της καταστολής στη μοίρα τους. Πράγματι, μια τέτοια στρατηγική θα μπορούσε να σώσει πολύ περισσότερους ανθρώπους, με πολύ χαμηλότερο τίμημα.

Η ΠΑΡΕΜΒΑΣΗ ΤΗΣ ΣΥΝΑΙΝΕΣΗΣ

Όταν τελείωσε ο Ψυχρός Πόλεμος, πολλοί ξένοι πολιτικοί αναλυτές προέβλεψαν ότι οι Ηνωμένες Πολιτείες θα επιστρέψουν στον απομονωτισμό. Χωρίς την ανάγκη αντεπίθεσης στη Σοβιετική Ένωση, υποστήριζαν, οι Αμερικανοί φυσιολογικά θα στρέφονταν στο εσωτερικό τους. Δεν χρειάζεται, φυσικά, να πούμε ότι αυτές οι προβλέψεις δεν επιβεβαιώθηκαν. Καθ 'όλη τη δεκαετία του 1990, οι Ηνωμένες Πολιτείες συνέχισαν να παίζουν ηγετικό ρόλο στις παγκόσμιες σχέσεις, διατηρώντας στρατιωτικές βάσεις σε όλο τον κόσμο και παρεμβαίνοντας συχνά με στρατιωτική δύναμη. Οι επιθέσεις της 11ης Σεπτεμβρίου ενίσχυσαν κι άλλο αυτό το σχέδιο. Οι πολιτικοί και των δύο κομμάτων θεωρούν σήμερα την ανάπτυξη των στρατιωτικών δυνάμεων ως ρουτίνα των διεθνών σχέσεων.

Δεν ήταν πάντα έτσι. Παρά το γεγονός ότι ο απομονωτισμός των συντηρητικών σχεδόν εξαφανίστηκε στη δεκαετία του 1950, κατά τη διάρκεια του Ψυχρού Πολέμου, και ιδιαίτερα μετά το Βιετνάμ, οι φιλελεύθεροι ήταν σχεδόν πάντα αντίθετοι με τη χρήση στρατιωτικής δύναμης, ακόμη και για ανθρωπιστικούς σκοπούς. Μετά την κατάρρευση της Σοβιετικής Ένωσης όμως, πολλοί στην αριστερά άρχισαν να αγκαλιάζουν την ιδέα ότι οι τεράστιες στρατιωτικές δυνατότητες που συγκεντρώθηκαν για να ελέγχουν την επιρροή της θα μπορούσαν τώρα να χρησιμοποιηθούν για να σωθούν ζωές και όχι για να τις καταστρέψουν. Η εξάτμιση της σοβιετικής ισχύος κατέστησε επίσης ευκολότερη τη χρήση αυτών των δυνάμεων, αίροντας έναν από τους πιο σημαντικούς περιορισμούς στην ανάπτυξη των αμερικανικών στρατευμάτων στο εξωτερικό. Στο μεταξύ, η εκπληκτική επιτυχία του αμερικανικού στρατού στον Περσικό Πόλεμο του Κόλπου την περίοδο 1990-91 έπεισε πολλούς ότι οι Αμερικανοί είχαν χάσει επιτέλους την αποστροφή τους για επεμβάσεις στο εξωτερικό, τελειώνοντας με το «σύνδρομο του Βιετνάμ» άπαξ και δια παντός. Το κόστος της χρήσης βίας φάνηκε να έχει μειωθεί δραματικά.

Το τέλος του Ψυχρού Πολέμου, επίσης, πυροδότησε έναν αιματηρό εμφύλιο πόλεμο στη Γιουγκοσλαβία, την πρώτη μεγάλη σύγκρουση στην Ευρώπη εδώ και περίπου 50 χρόνια. Παρά το γεγονός ότι λίγα συμφέροντα εθνικής ασφάλειας των Ηνωμένων Πολιτειών διακυβεύονταν εκεί, η βίαιη φύση των συγκρούσεων προκάλεσε πολλές εκκλήσεις για παρέμβαση, κυρίως από την αριστερά. Οι εκκλήσεις αυτές δεν παρότρυναν τον πρόεδρο George H.W. Bush να παρέμβει στα Βαλκάνια, αλλά η απόφασή του να στείλει δυνάμεις στη Σομαλία το 1992 ήταν εν μέρει μια προσπάθεια να αποδείξει ότι, αν οι συνθήκες ήταν ευνοϊκές, ήταν πρόθυμος να χρησιμοποιήσει το στρατό για ανθρωπιστικές αποστολές. Υπό την προεδρία του Μπιλ Κλίντον , οι Ηνωμένες Πολιτείες προχώρησαν ακόμη περισσότερο, αναλαμβάνοντας σημαντικές ανθρωπιστικές παρεμβάσεις στη Βοσνία, στην Αϊτή και το Κοσσυφοπέδιο. Αργότερα, ένας εκπληκτικός αριθμός διαμορφωτών της κοινής γνώμης προς την αριστερά, όπως οι Peter Beinart, Thomas Friedman, Christopher Hitchens, Michael Ignatieff και Anne-Marie Slaughter, εξέφρασαν την υποστήριξή τους στην εισβολή στο Ιράκ το 2003, πιστεύοντας ότι θα λήξουν οι παραβιάσεις των ανθρωπίνων δικαιωμάτων από τον Σαντάμ Χουσεΐν που κρατούσαν δεκαετίες.

Διαπρεπείς Δημοκρατικοί κάλεσαν επίσης τις Ηνωμένες Πολιτείες να χρησιμοποιήσουν στρατιωτική δύναμη για να σταματήσουν οι μαζικές δολοφονίες στο Νταρφούρ του Σουδάν. Το 2007, ο τότε γερουσιαστής Τζο Μπάιντεν είπε στην Επιτροπή Εξωτερικών Σχέσεων της Γερουσίας: «θα χρησιμοποιούσα αμερικανικές δυνάμεις τώρα [...] Νομίζω ότι δεν είναι η κατάλληλη στιγμή για να βγάλουμε τις δυνάμεις από το τραπέζι. Νομίζω ότι ήρθε η ώρα να θέσουμε το θέμα επί τάπητος και να τις χρησιμοποιήσουμε». Κατά τη διάρκεια του προεκλογικού αγώνα των Δημοκρατικών το 2008, η Χίλαρι Κλίντον έκανε έκκληση επανειλημμένα για την επιβολή μιας ζώνης απαγόρευσης των πτήσεων στο Σουδάν. Πιο πρόσφατα, τον Μάρτιο, ο Ομπάμα υπερασπίστηκε την παρέμβαση στη Λιβύη, λέγοντας: «θα υπάρξουν στιγμές [...] όταν η ασφάλειά μας δεν θα απειλείται άμεσα, αλλά απειλούνται τα συμφέροντα και οι αξίες μας [...] Σε τέτοιες περιπτώσεις, δεν πρέπει να φοβόμαστε τη δράση». Το κοινό συμφώνησε: μια δημοσκόπηση που διενεργήθηκε λίγες ημέρες αφότου το ΝΑΤΟ ξεκίνησε τις αεροπορικές επιδρομές κατά της Λιβύης, ακόμα και με άλλους δύο πολέμους εν εξελίξει, η πλειοψηφία και των Δημοκρατικών και των Ρεπουμπλικάνων υποστήριξε τη στρατιωτική δράση. Μόνο οι αυτο-χαρακτηριζόμενοι ως ανεξάρτητοι ήταν πιο πιθανό να την απορρίψουν από το να την εγκρίνουν.

ΚΑΤΑΓΡΑΦΟΝΤΑΣ ΤΟ ΚΟΣΤΟΣ

Οι υποστηρικτές αυτών των παρεμβάσεων επιχειρηματολογούν συνήθως με όρους σχετικούς με την ηθική ευθύνη των Ηνωμένων Πολιτειών. Ωστόσο, ίσως το πιο σημαντικό κόστος από τις στρατιωτικές επεμβάσεις να είναι το ηθικό. Η ηθική σαφήνεια με την οποία οι υποστηρικτές των ανθρωπίνων δικαιωμάτων συνδέονται με τέτοιες δράσεις -η διάσωση αθώων ζωών- έχει σχεδόν πάντα θολώσει από μια πολύ πιο περίπλοκη πραγματικότητα επί τόπου.

Κατ 'αρχάς, το να βοηθάς ανυπεράσπιστους πολίτες συνήθως σήμαινε την ενδυνάμωση ένοπλων ομάδων που ισχυρίζονται ότι εκπροσωπούν τα θύματα, ομάδες που συχνά είναι οι ίδιες υπεύθυνες για μείζονες παραβιάσεις ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Αν και οι υπερασπιστές της ανθρωπιστικής παρέμβασης στη δεκαετία του 1990 συχνά σύγκριναν τις αγριότητες αυτής της περιόδου με το Ολοκαύτωμα, η ηθική υπολογισμού της παρέμβασης σε αυτές τις συγκρούσεις ήταν αναπόφευκτα πιο προβληματική. Τα θύματα των Τούτσι στη γενοκτονία των Χούτου στη Ρουάντα, οι μουσουλμάνοι τη Βοσνίας και οι Κοσοβάροι Αλβανοί, τα θύματα των Σέρβων παραστρατιωτικών στην πρώην Γιουγκοσλαβία, ήταν εξίσου αθώοι με τους Εβραίους, θύματα του ναζισμού, κατά τη διάρκεια του Β 'Παγκοσμίου Πολέμου. Αλλά η επιλογή βοήθειας προς αυτές τις ομάδες, συνεπάγεται επίσης την υποστήριξη στις λιγότερο νόμιμες ένοπλες ομάδες που βρίσκονται στο πλευρό τους.

Στη Βοσνία, για παράδειγμα, οι Ηνωμένες Πολιτείες τελικά υποστήριξαν τις Κροατικές και Βοσνιακές Μουσουλμανικές δυνάμεις, σε μια προσπάθεια να εμποδίσουν την περαιτέρω επιθετικότητα του προέδρου της Σερβίας Σλόμπονταν Μιλόσεβιτς. Αυτές οι δυνάμεις ήταν πολύ λιγότερο βίαιες από τις σερβικές δυνάμεις, αλλά αυτό δεν τις εμπόδισε να εμπλακούν σε μια σειρά φρικαλεότητες μεγάλης κλίμακας. Τον Αύγουστο του 1995, για παράδειγμα, οι κροατικές δυνάμεις εκδίωξαν περισσότερους από 100.000 Σέρβους στην περιοχή Κράινα της Κροατίας από τα σπίτια τους, σκοτώνοντας εκατοντάδες αμάχους, σε μια πράξη που η εφημερίδα New York Times περιέγραψε ως «τη μεγαλύτερη εθνοκάθαρση» του πολέμου. Αργότερα αποκαλύφθηκε ότι το υπουργείο Εξωτερικών των ΗΠΑ είχε επιτρέψει σε ιδιώτες αμερικανούς στρατιωτικούς συμβούλους να εκπαιδεύσουν τον στρατό της Κροατίας ώστε να προετοιμαστεί για την επίθεση. Τον περασμένο Απρίλιο, δύο στρατιωτικοί ηγέτες της Κροατίας που ήταν υπεύθυνοι για την εκστρατεία καταδικάστηκαν στη Χάγη για εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας.

Ομοίως, μετά τους βομβαρδισμούς του ΝΑΤΟ το 1999 που συνέβαλαν στην εκδίωξη των σερβικών δυνάμεων από το Κόσοβο, ο Απελευθερωτικός Στρατός του Κοσσυφοπεδίου στράφηκε στους πολίτες της Σερβίας που παρέμειναν στην επαρχία και στη γειτονική ΠΓΔΜ, σκοτώνοντας εκατοντάδες και αναγκάζοντας χιλιάδες ανθρώπους να εγκαταλείψουν τις εστίες τους. Μετά το τέλος του πολέμου, οι ομάδες υπεράσπισης των ανθρώπινων δικαιωμάτων και το Συμβούλιο της Ευρώπης έχουν επανειλημμένα ζητήσει να ερευνηθούν υποθέσεις υψηλόβαθμων αξιωματούχων του UCK, οι οποίοι είναι ύποπτοι για εμπλοκή σε εκτελέσεις, απαγωγές, ξυλοδαρμούς, ακόμη και διακίνηση ανθρωπίνων οργάνων.

Ένα άλλο μέρος του ηθικού κόστους δεν απορρέει από την δυσάρεστη συμπεριφορά των ομάδων που προστατεύονται, αλλά από τις αναπόφευκτες συνέπειες των στρατιωτικών παρεμβάσεων. Ακόμη και αν ο σκοπός των δράσεων αυτών θα μπορούσε να είναι αμιγώς ανθρωπιστικός, τα μέσα δεν είναι ποτέ. Η χρήση δύναμης για να σωθούν ζωές συνήθως περιλαμβάνει και την αφαίρεση ζωών, συμπεριλαμβανομένων και των αθώων. Ακόμα και τα πιο προηγμένα και ακριβή όπλα δεν έχουν εξαλείψει τελείως τις παράπλευρες απώλειες. Πολλοί Αμερικανοί θυμούνται τους 18 στρατιώτες των ΗΠΑ που έχασαν τη ζωή τους στη Σομαλία το 1993 από την κατάρριψη των «Μαύρων Γερακιών». Πολύ λιγότεροι γνωρίζουν ότι στρατιώτες των ΗΠΑ και του ΟΗΕ σκότωσαν τουλάχιστον 500 Σομαλούς εκείνη την ημέρα και περί τους 1.500 κατά το υπόλοιπο της αποστολής - πάνω από τους μισούς ήταν γυναίκες και παιδιά.

Στο Κοσσυφοπέδιο, εκτός από τους (μεταξύ 700 έως και αρκετές χιλιάδες) θανάτους σέρβων στρατιωτικών, το Παρατηρητήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων (Human Rights Watch) εκτιμά ότι οι αεροπορικές επιδρομές του ΝΑΤΟ σκότωσαν πάνω από 500 αμάχους. Οι πιλότοι του ΝΑΤΟ, τους οποίους διέταξαν να πετούν πάνω από τα 10.000 πόδια για να περιορίσουν τις δικές τους απώλειες, ήταν δύσκολο να διακρίνουν φίλους και εχθρούς στο έδαφος. Δεκαέξι άμαχοι σκοτώθηκαν επίσης όταν το ΝΑΤΟ βομβάρδισε έναν τηλεοπτικό σταθμό της Σερβίας που κατηγορήθηκε ότι διαδίδει φιλοκυβερνητική προπαγάνδα. Αυτά και άλλα περιστατικά οδήγησαν το Human Rights Watch στο συμπέρασμα ότι το ΝΑΤΟ παραβίασε το διεθνές ανθρωπιστικό δίκαιο κατά τη διεξαγωγή του πολέμου. Η Διεθνής Αμνηστία κατηγόρησε το ΝΑΤΟ για εγκλήματα πολέμου.

Παρά το γεγονός ότι οι στρατιωτικές παρεμβάσεις προορίζονται να αυξήσουν το κόστος των παραβιάσεων των ανθρωπίνων δικαιωμάτων για αυτούς που τα παραβιάζουν (δράστες), η πιο στρεβλή συνέπεια των παρεμβάσεων ίσως να είναι ο τρόπος που έχουν επιτύχει μερικές φορές ακριβώς το αντίθετο. Αν οι δράστες κατηγορούν εύκολα τα θύματα για τα δεινά που προκαλούνται με την παρέμβαση, τα κίνητρα για επιβολή αντιποίνων στα θύματα -ενδεχομένως ακόμη και με λαϊκή υποστήριξη για τέτοιου είδους αντίποινα- μπορεί να αυξηθούν. Οι ξένες στρατιωτικές παρεμβάσεις μπορεί να κάνουν τα θύματα να μοιάζουν στους δράστες αντί απλώς ενοχλητικά, ως ισχυροί προδοτικοί εχθροί, θύματα που μπορούν ενδεχομένως να ζητήσουν εκδίκηση, κατάληψη της εξουσίας ή απόσπαση από το κράτος. Υπό αυτές τις συνθήκες, ακόμη και οι μετριοπαθείς είναι πιο πιθανό να υποστηρίξουν σκληρά μέτρα για την αντιμετώπιση αυτών των απειλών. Και καθώς οι περισσότερες ανθρωπιστικές αποστολές βασίζονται σε εναέριες δυνάμεις με στόχο την αποφυγή απωλειών, τα ενδεχόμενα θύματα προστατεύονται ελάχιστα από αντίποινα.

Στο Κοσσυφοπέδιο, για παράδειγμα, οι βομβαρδισμοί του ΝΑΤΟ σκλήρυναν την γνώμη της Σερβίας εναντίον των Αλβανών Κοσοβάρων και, τουλάχιστον αρχικά, συσπείρωσαν τη δημόσια στήριξη γύρω από τον Μιλόσεβιτς. Πολλοί Σέρβοι φόρεσαν μπλουζάκια με ένα μάτι ταύρου και παρακολούθησαν αντι-ΝΑΤΟϊκές ροκ συναυλίες για να εκφράσουν την αντίθεσή τους στη Δύση και την αλληλεγγύη τους για το καθεστώς του Μιλόσεβιτς. Ένας Σέρβος είπε σε έναν δημοσιογράφο: «όταν ο Μιλόσεβιτς θεωρούσε ότι μπορεί να μας κάνει ό, τι θέλει ήμουν εναντίον του. Τώρα είμαι ενάντια στο ΝΑΤΟ, επειδή αυτοί είναι ισχυροί και εμείς αδύναμοι». Ακόμα χειρότερα, οι βομβαρδισμοί ενδέχεται να έχουν προκαλέσει στην πραγματικότητα μια σημαντική αύξηση της βίας ή τουλάχιστον να έδωσαν στον Μιλόσεβιτς τη δικαιολογία ότι έπρεπε να εφαρμόσει ένα μακροχρόνιο σχέδιο για να κάνει εθνική εκκαθάριση στην περιοχή. Όπως και να ‘χει, όταν οι σερβικές επιθέσεις στους Κοσοβάρους κλιμακώθηκαν, τα αεροπλάνα του ΝΑΤΟ πετούσαν πολύ ψηλά και πολύ γρήγορα ώστε να προστατευθούν οι άμαχοι στο έδαφος.

Η προοπτική της ξένης στρατιωτικής παρέμβασης μπορεί επίσης να ενθαρρύνει τα θύματα να ξεσηκωθούν -μια επικίνδυνη εξέλιξη εάν οι διαμεσολαβητικές δυνάμεις δεν είναι εξοπλισμένες για την προστασία τους ή αν η παρέμβαση φτάσει πολύ αργά ή και καθόλου. Ίσως το πιο σαφές παράδειγμα από αυτή τη διεστραμμένη δυναμική να συνέβη στον απόηχο του πολέμου του Περσικού Κόλπου. Κατά τη διάρκεια του πολέμου, ο Μπους δήλωσε ότι οι Ιρακινοί θα πρέπει να «πάρουν την κατάσταση στα χέρια τους και να εξαναγκάσουν τον δικτάτορα Σαντάμ Χουσεΐν να παραμερίσει». Πολλοί Κούρδοι του Ιράκ και Σιίτες ανταποκρίθηκαν στο αίτημα αυτό, πιστεύοντας ότι οι Ηνωμένες Πολιτείες θα έστελναν στρατιωτικές δυνάμεις για να τους βοηθήσουν ή τουλάχιστον να τους προστατεύσουν από την αντεκδίκηση του Σαντάμ. Δεν επρόκειτο να γίνει κάτι τέτοιο. Επιθυμώντας να αποφευχθεί το τέλμα, ο Μπους αποφάσισε να σταματήσει τον πόλεμο μόλις 100 ώρες μετά την έναρξη της χερσαίας εισβολής. Ο Σαντάμ απάντησε στις εσωτερικές εξεγέρσεις με μεγάλη βιαιότητα, σκοτώνοντας περί τους 20.000 Κούρδους και 30.000 ως 60.000 Σιίτες, πολλοί από τους οποίους ήταν άμαχοι.

Ένα άλλο μέρος του κόστους σχετικά με τις ανθρωπιστικές παρεμβάσεις είναι πολιτικό. Οι ανθρωπιστικές παρεμβάσεις των Ηνωμένων Πολιτειών έχουν προσδώσει στην χώρα λίγους νέους φίλους και έχουν επιδεινώσει τις σχέσεις της με αρκετά ισχυρά έθνη. Η μακροπρόθεσμη ασφάλεια των Ηνωμένων Πολιτειών εξαρτάται από τις καλές σχέσεις της με την Κίνα και τη Ρωσία, ίσως περισσότερο από οποιεσδήποτε άλλες χώρες, αλλά οι παρεμβάσεις που σπονσοράρουν οι ΗΠΑ έχουν οδηγήσει σε αυξανόμενη δυσπιστία ανάμεσα στην Ουάσινγκτον και σε αυτά τα έθνη. Και οι δύο χώρες αντιμετωπίζουν σοβαρές αποσχιστικές απειλές και εναντιώθηκαν σθεναρά στην παρέμβαση των ΗΠΑ στη Βοσνία και το Κοσσυφοπέδιο από φόβο μήπως δημιουργηθεί κάποιο αρνητικό προηγούμενο. Ο τυχαίος βομβαρδισμός της κινεζικής πρεσβείας στο Βελιγράδι το 1999, όπου σκοτώθηκαν τρεις Κινέζοι πολίτες, είχε ως αποτέλεσμα μεγάλες διαδηλώσεις έξω από την αμερικανική πρεσβεία στο Πεκίνο και μια οξεία επιδείνωση των σχέσεων μεταξύ των δύο χωρών, η οποία διήρκεσε σχεδόν ένα χρόνο. Η σύγκρουση με τη Ρωσία για το Κοσσυφοπέδιο συνεχίζεται μέχρι σήμερα.

Οι πολιτικές εντάσεις δεν έχουν περιοριστεί στις σχέσεις με τους πιθανούς αντιπάλους των ΗΠΑ. Η Βραζιλία και η Ινδία, δύο από τις πιο σημαντικές δημοκρατικές συμμαχίες των Ηνωμένων Πολιτειών στον αναπτυσσόμενο κόσμο, ήταν επίσης αντίθετες με την παρέμβαση στο Κοσσυφοπέδιο και αρνήθηκαν να αναγνωρίσουν την ανεξαρτησία του. Πιο πρόσφατα, και οι δύο χώρες τάχθηκαν στο πλευρό της Κίνας και της Ρωσίας και καταδίκασαν την επέμβαση στη Λιβύη, υποστηρίζοντας ότι οι ενέργειες του ΝΑΤΟ ξεπέρασαν κατά πολύ τα όρια του Συμβουλίου Ασφαλείας του ΟΗΕ.

Ένα λιγότερο απτό πολιτικό κόστος αυτών των παρεμβάσεων είναι η διαβρωτική τους επίδραση στις αρχές των διεθνών οργανισμών όπως ο ΟΗΕ. Όσον αφορά στο Κοσσυφοπέδιο, η απειλή ότι η Κίνα και η Ρωσία θα ασκήσουν βέτο σε ψήφισμα στο Συμβούλιο Ασφαλείας του ΟΗΕ για παρέμβαση, ανάγκασε τους υποστηρικτές της παρέμβασης να επιμείνουν στο ότι η αποστολή δεν απαιτούσε έγκριση του ΟΗΕ. Λίγα χρόνια αργότερα, όμως, πολλοί από αυτούς τους κάποτε υποστηρικτές βρέθηκαν να επιχειρηματολογούν κατά της παρέμβασης των ΗΠΑ στο Ιράκ, τουλάχιστον σε κάποια σημεία που η Ουάσιγκτον δεν είχε καταφέρει να λάβει την έγκριση του ΟΗΕ. Οι Ηνωμένες Πολιτείες θα δυσκολευτούν ακόμα περισσότερο να καταδικάσουν τη χρήση βίας από άλλα κράτη που δεν καταφέρνουν να λάβουν την έγκριση του ΟΗΕ, καθώς και αυτές αγνόησαν τον ΟΗΕ όσον αφορά το Κοσσυφοπέδιο και το Ιράκ.

ΧΑΜΕΝΕΣ ΕΥΚΑΙΡΙΕΣ

Ίσως όμως το κόστος των ανθρωπιστικών παρεμβάσεων που αγνοούμε συχνότερα να είναι αυτό που οι οικονομολόγοι αποκαλούν «κόστος ευκαιρίας » -οι χαμένες ευκαιρίες στις οποίες μπορεί να έχουν τοποθετηθεί οι πόροι για μια στρατιωτική αποστολή. Οι δαπάνες αυτές είναι σημαντικές, δεδομένου ότι μια στρατιωτική επέμβαση είναι ένας ιδιαίτερα δαπανηρός τρόπος για να σωθούν ζωές.

Καθένας από τους 220 και πλέον πυραύλους Τόμαχοκ που εξαπέλυσε ο στρατός των ΗΠΑ στη Λιβύη, για παράδειγμα, κοστίζει περίπου 1,4 εκατομμύρια δολάρια. Στη Σομαλία, μια χώρα περίπου 8,5 εκατομμυρίων ανθρώπων, το τελικό νομοσχέδιο για την παρέμβαση των ΗΠΑ ανερχόταν σε περισσότερα από 7 δισεκατομμύρια δολάρια. Οι μελετητές εκτιμούν ότι η στρατιωτική αποστολή εκεί πιθανότατα να έσωσε μεταξύ 10.000 και 25.000 ζωές. Για να το θέσουμε όσο πιο χοντροκομμένα γίνεται, αυτό σήμαινε ότι η Ουάσιγκτον ξόδεψε μεταξύ 280.000 και 700.000 δολάρια για κάθε Σομαλό που έσωσε. Όσον αφορά τη Βοσνία, αν υποτεθεί ότι χωρίς τη στρατιωτική δράση το ένα τέταρτο των δύο εκατομμυρίων μουσουλμάνων που ζουν εκεί θα είχαν σκοτωθεί (ένας πολύ ρεαλιστικός αριθμός), η παρέμβαση κοστίζει 120.000 δολάρια ανά κάθε ζωή που σώθηκε. Κρίνοντας τον πόλεμο στο Ιράκ το 2003 -που τώρα έχει γίνει μια περιπέτεια τρισεκατομμυρίων δολαρίων- κυρίως με ανθρωπιστικούς όρους, το κόστος θα είναι κατά πολύ μεγαλύτερο.

Το δίδαγμα που έχουν αποκομίσει πολλοί υποστηρικτές των ανθρωπίνων δικαιωμάτων από αυτούς τους υπολογισμούς δεν είναι ότι η παρέμβαση είναι πολύ δαπανηρή, αλλά ότι δεν αποτελεί υποκατάστατο για την πρόληψη. Μια αναλυτική μελέτη που ανατέθηκε από το Carnegie Corporation της Νέας Υόρκης, για παράδειγμα, κατέληξε στο συμπέρασμα ότι οι πρώιμες αλλά σθεναρές προσπάθειες για την πρόληψη των συγκρούσεων ήταν σχεδόν πάντα πιο αποδοτικές από τις αντιδραστικές παρεμβάσεις. Μακάρι, όμως, τα μαθηματικά να ήταν τόσο απλά: το επιχείρημα αυτό υποτιμά σοβαρά το πλήρες κόστος των προληπτικών προσπαθειών, υποθέτοντας ότι η διεθνής κοινότητα θα αναγνωρίσει σωστά τις καταστροφές πολύ πριν συμβούν και θα παρεμβαίνει μόνο στις περιπτώσεις αυτές. Στην πραγματικότητα, το να προβλέψεις ποια σημεία αναβρασμού θα γίνουν βίαια είναι εξαιρετικά δύσκολο.

Όπως ο τότε Γενικός Γραμματέας του ΟΗΕ Μπούτρος Μπούτρος Γκάλι δήλωσε σε δημοσιογράφους στο Σεράγεβο το 1992, αν και η κατάσταση εκεί φαινόταν τρομερή, η δουλειά του ήταν να σκεφτεί όλες τις συγκρούσεις ανά τον κόσμο που θα μπορούσαν να επωφεληθούν από την παρέμβαση. «Αντιλαμβάνομαι την απογοήτευσή σας», είπε, «αλλά έχετε μια κατάσταση η οποία είναι καλύτερη από ότι σε δέκα άλλα μέρη του κόσμου [...] Μπορώ να σας δώσω μια λίστα». Έτσι, παρότι το κόστος της πρόληψης σε κάθε δεδομένη σύγκρουση θα είναι σίγουρα πολύ χαμηλότερο από το κόστος μιας καθαρά αντιδραστικής παρέμβασης, τα κόστη αυτά θα πρέπει να πολλαπλασιαστούν πολλές φορές ξανά, επειδή οι δυνάμεις θα καταλήξουν να παρεμβαίνουν σε κρίσεις που δεν θα έφταναν ποτέ στο επίπεδο να δικαιολογούν τη στρατιωτική παρέμβαση.

Επιπλέον, η καταγραφή των προληπτικών αποστολών χαμηλού κόστους ήταν τουλάχιστον τόσο κακή όσο και η καταγραφή των παρεμβάσεων ως αντίδραση σε φρικαλεότητες. Μία από τις πιο τραγικές πτυχές της γενοκτονίας στη Βοσνία, τη Ρουάντα και το Νταρφούρ ήταν ότι οι διεθνείς ειρηνευτικές δυνάμεις ήταν παρούσες σε μερικά από τα χειρότερα επεισόδια βίας, όπως η σφαγή περίπου 8.000 Βόσνιων Μουσουλμάνων στη Σρεμπρένιτσα το 1995, της οποίας υπήρξαν μάρτυρες 400 ειρηνοποιοί του ΟΗΕ. Το πρόβλημα σε αυτές τις περιπτώσεις δεν ήταν ότι δεν έστειλαν κανέναν να αποτρέψει τη βία: ήταν ότι οι δυνάμεις που είχαν αναπτυχθεί δεν είχαν τους πόρους ή τις εντολές να σταματήσουν τη βία που ξεσπούσε γύρω τους. Σε ορισμένες περιπτώσεις, δεν μπορούσαν να προστατεύσουν ούτε καν τους εαυτούς τους. Πιο ισχυρές προληπτικές δυνάμεις θα μπορούσαν να είναι πιο αποτελεσματικές, αλλά δεν θα ήταν φθηνές.

ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ ΓΙΑ ΤΟ ΧΡΗΜΑ

Σίγουρα, 120.000 δολάρια ή 700.000 δολάρια δεν φαίνονται σαν ένα αδικαιολόγητα υψηλό τίμημα για να σώσεις μια ζωή: ανεπτυγμένες χώρες εκτιμούν συστηματικά τις ζωές των πολιτών τους πολύ πιο υψηλά. Παρά το γεγονός ότι το κόστος αυτό μπορεί να φαίνεται χαμηλό σε απόλυτες τιμές, σε σύγκριση με τους άλλους τρόπους που θα μπορούσαν να είχαν δαπανηθεί οι περιορισμένοι πόροι των Ηνωμένων Πολιτειών για να σώσουν ζωές στο εξωτερικό, η ανθρωπιστική επέμβαση αρχίζει να φαίνεται σχεδόν εξωφρενική. Τρεις στρατηγικές προσφέρουν την προοπτική να βοηθηθούν περισσότεροι άνθρωποι με πολύ χαμηλότερο ηθικό, πολιτικό και οικονομικό κόστος: οι επενδύσεις σε διεθνείς πρωτοβουλίες δημόσιας υγείας, η αποστολή ανθρωπιστικής βοήθειας στα θύματα φυσικών καταστροφών και λιμών και η βοήθεια σε πρόσφυγες που εγκαταλείπουν περιοχές με βίαιες συγκρούσεις. Εκατομμύρια περισσότερες ζωές θα μπορούσαν να σωθούν εάν τα δισεκατομμύρια δολάρια που δαπανώνται για ανθρωπιστικές παρεμβάσεις ξοδεύονταν για τις προσπάθειες αυτές.

Τα διεθνή προγράμματα για τη δημόσια υγεία είναι, σχεδόν με βεβαιότητα, ο πιο οικονομικά αποτελεσματικός τρόπος για να σώσουν ζωές στο εξωτερικό. Ο Παγκόσμιος Οργανισμός Υγείας (ΠΟΥ) εκτιμά ότι κάθε χρόνο τουλάχιστον δύο εκατομμύρια άνθρωποι πεθαίνουν μόνο από τις ασθένειες που προλαμβάνονται με εμβολιασμό (περισσότερα εκατομμύρια πεθαίνουν από άλλες εύκολα ιάσιμες λοιμώδεις νόσους, όπως η ελονοσία ή η λοιμώδης διάρροια). Αυτός είναι ένας ετήσιος φόρος υπερδιπλάσιος από τη γενοκτονία στη Ρουάντα και πάνω από 200 φορές σε σχέση με τον αριθμό των αμάχων που έχασαν τη ζωή τους στο Κοσσυφοπέδιο. Η ιλαρά μόνο σκότωσε περισσότερους από 160.000 ανθρώπους το 2008, σχεδόν όλοι τους παιδιά. Η ανοσοποίηση ενός παιδιού στην ιλαρά κοστίζει λιγότερο από 1 δολάριο και δεδομένου ότι κάθε μη εμβολιασμένο παιδί δεν θα πεθάνει από ιλαρά, το κόστος ανά ζωή που σώθηκε ανέρχεται στα 224 περίπου δολάρια. Ακόμα και με τις εξαιρετικά γενναιόδωρες εκτιμήσεις πάνω από τον αριθμό των ζωών που σώθηκαν από την στρατιωτική παρέμβαση, αυτό σημαίνει ότι σε μία βάση ανά ζωή, ο εμβολιασμός για την ιλαρά θα είναι 3.000 φορές πιο αποδοτικός από τη στρατιωτική επέμβαση στη Σομαλία και πάνω από 500 φορές πιο αποδοτικός από την παρέμβαση στη Βοσνία. Η παροχή κουνουπιέρων κατά της ελονοσίας μπορεί να είναι ακόμα πιο αποτελεσματική -κοστίζει μόνο 100 με 200 δολάρια ανά ζωή. Ο τελικός λογαριασμός μπορεί να είναι ακόμη χαμηλότερος, καθώς δημόσιες δαπάνες προληπτικής υγείας όπως αυτές συχνά αναπληρώνουν από μόνες τους το αποτρεπτικό ιατρικό κόστος και την αυξημένη παραγωγικότητα.

Η δυναμική της διάσωσης ζωών από τέτοια προγράμματα δημόσιας υγείας είναι τεράστια. Πράγματι, εξαιτίας των εντατικών πρωτοβουλιών για εμβολιασμό, οι θάνατοι από ιλαρά μειώθηκαν περίπου 80% από το 2000, σώζοντας πιθανώς πάνω από τέσσερα εκατομμύρια ζωές τα τελευταία δέκα χρόνια. Και φυσικά, ο εμβολιασμός των παιδιών για ιλαρά δεν απαίτησε κανέναν σκοτωμό, ώστε να παραβιαστούν οι διεθνείς νόμοι ή να καταστραφούν σημαντικές σχέσεις με ισχυρές χώρες.

Ένας δεύτερος τρόπος με τον οποίο οι Ηνωμένες Πολιτείες μπορούν να σώσουν ζωές χωρίς τη χρήση βίας είναι μέσω των προσπαθειών για αντιμετώπιση καταστροφών. Ο Διεθνής Ερυθρός Σταυρός εκτιμά ότι περισσότεροι από ένα εκατομμύριο άνθρωποι σκοτώθηκαν μεταξύ 2000 και 2009 σε φυσικές καταστροφές, όπως σεισμοί, πλημμύρες και τυφώνες. Είναι δύσκολο να εκτιμηθεί πόσες ζωές σώθηκαν από τις διεθνείς προσπάθειες αντιμετώπισης αυτών των καταστροφών ή πόσες περισσότερες θα μπορούσαν να είχαν σωθεί εάν είχαν διατεθεί ακόμα περισσότεροι πόροι στα θέματα της ετοιμότητας και της άμεσης αντιμετώπισης. Τα προγράμματα αντιμετώπισης καταστροφών είναι σχεδόν σίγουρα λιγότερο αποδοτικά οικονομικά στο να σώζουν ζωές από τα πιο αποτελεσματικά προγράμματα δημόσιας υγείας, αλλά, όπως και τα προγράμματα δημόσιας υγείας , αποφεύγουν μεγάλο μέρος του ηθικού και πολιτικού κόστους που έχει μια στρατιωτική παρέμβαση. Λίγες μορφές παρέμβασης εκτιμούνται βαθύτερα από τους παραλήπτες. Όταν ο στρατός των ΗΠΑ έστειλε διασώστες, ιατρικές ομάδες και είδη έκτακτης ανάγκης στην Ινδονησία μετά από το καταστροφικό τσουνάμι του 2004, το ποσοστό των Ινδονήσιων που είχαν θετική άποψη για τις Ηνωμένες Πολιτείες, την οποία και είχαν χάσει μετά την εισβολή στο Ιράκ, υπερδιπλασιάστηκε -μια σημαντική αύξηση στη μεγαλύτερη μουσουλμανική χώρα του κόσμου.

Μια τρίτη δέσμη στρατηγικών επικεντρώνεται στην παροχή βοήθειας στα πιθανά θύματα των βίαιων συγκρούσεων και της καταπίεσης, συμπεριλαμβανομένων της γενοκτονίας και των μαζικών δολοφονιών. Παρόλο που η χρήση στρατιωτικών δυνάμεων ώστε να σταματήσουν οι δράστες και να προστατευτούν τα θύματα επί τόπου είναι συνήθως πολύ ακριβή, είναι δυνατόν να βοηθήσουν τα θύματα των βίαιων συγκρούσεων με πολύ χαμηλότερο κόστος, βοηθώντας τους να αποδράσουν προς ασφαλέστερες περιοχές. Τα μεγάλα κύματα προσφύγων δικαίως θεωρούνται μια ανθρωπιστική κατάσταση έκτακτης ανάγκης από μόνα τους, αλλά οι πρόσφυγες της βίας είναι επίσης επιζώντες της βίας. Πρακτικά, τα μέτρα που έχουν σχεδιαστεί ώστε να βοηθούν τα θύματα να είναι ασφαλή στα διεθνή σύνορα και να φροντίζουν τους προσφυγικούς πληθυσμούς μόλις φτάσουν εκεί, πιθανότατα να έχουν σώσει περισσότερες ζωές από τις συγκρούσεις από οποιαδήποτε άλλη μορφή διεθνούς παρέμβασης.

Η ιστορία παρέχει πολλά παραδείγματα που καταδεικνύουν τη δυνατότητα παροχής ασφαλών καταφυγίων για τους πρόσφυγες. Παρά το γεγονός ότι οι Ναζί «έσφιξαν τα λουριά» στη μετανάστευση μετά την έναρξη του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου, μεταξύ του 1933 και του 1939 η Γερμανία την ενθάρρυνε ενεργά, κάτι που τελικά οδήγησε στην έξοδο του περίπου 70% των Εβραίων της Γερμανίας. Αν οι δυτικές χώρες είχαν εμποδίσει λιγότερο την εβραϊκή μετανάστευση ή επιδίωκαν ενεργά να βοηθήσουν την μετανάστευση των Εβραίων, σίγουρα θα είχαν σώσει πολύ περισσότερες ζωές. Η ικανότητα των πιθανών θυμάτων να ξεφύγουν πιθανότατα να έπαιξε έναν ακόμη μεγαλύτερο ρόλο στον περιορισμό του αριθμού των θυμάτων από τις καταπιεστικές κυβερνήσεις κατά τη διάρκεια του Ψυχρού Πολέμου. Μετά την κατάληψη των κομμουνιστών στη Βόρεια Κορέα, για παράδειγμα, πάνω από ένα εκατομμύριο άνθρωποι, δηλαδή περίπου 10% του πληθυσμού που ζει πάνω από το 38ο παράλληλο, έφυγαν προς τη Νότια Κορέα μεταξύ του 1945 και του 1947. Αν δεν ήταν σε θέση να φύγουν, πολλοί σίγουρα θα είχαν χαρακτηρισθεί εχθροί του κράτους και θα είχαν εκτελεστεί ή θα είχαν σταλεί στα γκουλάγκ της Βόρειας Κορέας. Ομοίως, περίπου 3,5 εκατομμύρια κινέζοι πρόσφυγες, κυρίως υποστηρικτές του Τσάνγκ Κάι Σεκ οι οποίοι θα ήταν πρωταρχικός στόχος των επόμενων εκστρατειών του Μάο Τσετούνγκ ενάντια στους πολιτικούς εχθρούς του, διέφυγαν στην Ταϊβάν και το Χονγκ Κονγκ, μετά και την κομμουνιστική νίκη στον κινεζικό εμφύλιο πόλεμο το 1949. Σήμερα, πολλοί από τους 250.000 σουδανούς πρόσφυγες που επιβιώνουν σε στρατόπεδα του ανατολικού Τσαντ, αν δεν είχαν εγκαταλείψει το πεδίο μάχης πιθανόν να βρίσκονταν μαζί με τα 300.000-400.000 θύματα των μαζικών δολοφονιών στο Νταρφούρ.

Έτσι, το πρώτο μέλημα αυτής της υπόθεσης θα πρέπει να είναι το να κρατήσουν οι γειτονικές ξένες δυνάμεις τα σύνορά τους ανοιχτά για τα θύματα που προσπαθούν να ξεφύγουν από τη βία. Ο μεγάλος αριθμός των προσφύγων που κατάφεραν να ξεφύγουν από την αιματοχυσία στη Βόρεια Κορέα, την Κίνα και το Κοσσυφοπέδιο ήταν σε θέση να το πράξουν μόνο και μόνο επειδή θα μπορούσαν να διαφύγουν από τα ανοιχτά σύνορα σε γειτονικά κράτη. Πολλά θύματα δεν είναι τόσο τυχερά. Για παράδειγμα, οι ιρακινοί κούρδοι πρόσφυγες που προσπαθούν να εγκαταλείψουν την καταστολή μετά τον πόλεμο του Κόλπου αντιμετώπισαν αρχικά το κλείσιμο των συνόρων, καθώς προσπάθησαν να μεταβούν στο Ιράν και την Τουρκία. Η διπλωματική πίεση και η οικονομική βοήθεια από τις Ηνωμένες Πολιτείες και το ΝΑΤΟ, όμως, τελικά οδήγησε τις χώρες αυτές στο να ανοίξουν τα σύνορά τους, τουλάχιστον προσωρινά.

Ακόμα και όταν τα γειτονικά κράτη είναι πρόθυμα να ανοίξουν τις πόρτες τους, οι δράστες συχνά προσπαθούν να εμποδίσουν την διαφυγή των θυμάτων. Τέτοια ήταν η περίπτωση της Ρουάντα, όπου οι Χούτου που διέπραξαν τη γενοκτονία έστησαν μπλόκα για να αποτρέψουν τη διέλευση των Τούτσι στο Μπουρούντι, το Κονγκό, την Τανζανία και την Ουγκάντα. Σε περιπτώσεις όπως αυτές, η χρήση περιορισμένης στρατιωτικής δύναμης μπορεί να έχει νόημα. Στη Ρουάντα, μια σχετικά μικρή στρατιωτική παρέμβαση, ίσως μόνο εναέρια, να μπορούσε να καταστρέψει τα οδοφράγματα και να προστατεύσει τις σημαντικές εξόδους διαφυγής, βοηθώντας δεκάδες χιλιάδες να είναι ασφαλείς. Με μια εκτίμηση, η στρατηγική αυτή θα μπορούσε να σώσει 75.000 ζωές.

Η διεθνής κοινότητα πρέπει επίσης να διασφαλίσει την επιβίωση των προσφύγων που έφθασαν στον προορισμό τους. Οι συνθήκες που περιμένουν τους περισσότερους πρόσφυγες της μαζικής βίας σπάνια παρέχουν πολύ μεγαλύτερες πιθανότητες επιβίωσης από ό,τι εκείνες που αντιμετωπίζουν τα θύματα τα οποία παραμένουν πίσω. Δεν είναι μόνο η έλλειψη τροφής, νερού και στέγης, αλλά επίσης το γεγονός ότι οι πρόσφυγες συχνά υπόκεινται σε βία και λεηλασίες στα χέρια άλλων προσφύγων ή των τοπικών πληθυσμών. Ελάχιστοι πρόσφυγες θα επιβιώσουν για πολύ καιρό χωρίς ουσιαστική εξωτερική βοήθεια. Ως αποτέλεσμα, όταν οι επιλογές για τους πιθανούς πρόσφυγες δεν είναι ελκυστικές, πολλοί θα προτιμήσουν να παραμείνουν και να πολεμήσουν, ακόμα και όταν οι πιθανότητες επιτυχίας τους είναι ελάχιστες. Όταν, όμως, οι πρόσφυγες μπορούν να περιμένουν πιο φιλόξενες συνθήκες πέρα από τα σύνορα, θα επιλέξουν μάλλον να φύγουν και θα επιβιώσουν περισσότεροι κατά την άφιξή τους.

ΤΑΠΕΙΝΟΣ ΑΝΘΡΩΠΙΣΜΟΣ

Οι υποστηρικτές της ανθρωπιστικής παρέμβασης μπορεί να αντιτάξουν ότι ο υπολογισμός που θέτουμε εδώ υποτιμά την αποτελεσματικότητά του, παραμελώντας τα άλλα συμφέροντα που εξυπηρετούν αυτές οι στρατιωτικές αποστολές των ΗΠΑ. Ακόμα, όμως, και οι πιο ένθερμοι υποστηρικτές της παρέμβασης σε περιοχές όπως το Κοσσυφοπέδιο, το Σουδάν και η Λιβύη, συνήθως παραδέχονται ότι η ασφάλεια των Ηνωμένων Πολιτειών δεν είχε απειληθεί ποτέ άμεσα από τις εκεί κρίσεις. Παράλληλα, η βοήθεια προς τους πρόσφυγες και η διάσωση ζωών μέσω προγραμμάτων δημόσιας υγείας και αντιμετώπισης καταστροφών εξυπηρετούν επίσης ποικίλα δευτερεύοντα συμφέροντα των ΗΠΑ ‘τη βελτίωση των σχέσεων με άλλες χώρες, την προώθηση της οικονομικής ανάπτυξης και την αύξηση της περιφερειακής σταθερότητας. Ενας πλήρης υπολογισμός, επίσης, δεν μπορεί να αγνοήσει αυτά τα οφέλη.

Κάποιοι μπορεί επίσης να διαμαρτυρηθούν για το ότι οι Ηνωμένες Πολιτείες δεν μπορούν να παραιτηθούν από την ανθρωπιστική παρέμβαση, δεδομένου ότι είναι η μόνη χώρα με την δυνατότητα να προβάλλει εξουσία σε όλο τον κόσμο. Αυτό μπορεί να αληθεύει, αλλά θα ήταν μια σχετική ανησυχία μόνο εάν άλλες χώρες ή μη κυβερνητικές οργανώσεις είχαν αφιερώσει ήδη επαρκείς πόρους σε μη στρατιωτικές μορφές ανθρωπιστικής βοήθειας. Οι εκατομμύρια θάνατοι που θα μπορούσαν εύκολα να είχαν αποφευχθεί αλλά συμβαίνουν κάθε χρόνο είναι η απόδειξη ότι χρειάζονται πολύ περισσότερα. Ακόμα, κάποιοι άλλοι μπορεί να ισχυρισθούν ότι οι Ηνωμένες Πολιτείες έχουν μια ιδιαίτερη ευθύνη να αντιταχθούν στις κυβερνήσεις που εμπλέκονται σε μαζικές παραβιάσεις ανθρωπίνων δικαιωμάτων, ακόμα και με πολύ μεγαλύτερο κόστος, επειδή με αυτόν τον τρόπο στέλνουν το μήνυμα ότι ο κόσμος δεν θα ανεχθεί εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας και δεσποτισμό. Αλλά αυτό το μήνυμα δεν χρειάζεται να σταλεί με βόμβες. Στην πραγματικότητα, θα πρέπει να σταλεί ένα πιο ισχυρό μήνυμα στις κυβερνήσεις που αδυνατούν να παρέχουν ακόμα πιο φθηνή υγειονομική περίθαλψη ή βασικές υπηρεσίες για να σώζουν τις ζωές των πολιτών τους. Τέλος, κάποιοι θα υποστηρίξουν ότι οι Ηνωμένες Πολιτείες δεν χρειάζεται να επιλέξουν ανάμεσα στη στρατιωτική παρέμβαση και την ανθρωπιστική βοήθεια, δεδομένου ότι μπορούν να διαθέσουν πόρους και για τα δύο. Αυτό είναι σωστό, αλλά αν λάβουμε υπόψη τον αριθμό των ανθρώπων που θα μπορούσαν να ωφεληθούν από την αυξημένη ανθρωπιστική βοήθεια, η χώρα θα εμβολιάσει πολύ περισσότερα παιδιά και θα βοηθήσει πολλούς περισσότερους πρόσφυγες προτού η στρατιωτική παρέμβαση αρχίζει να φαίνεται συγκριτικά προσιτή.

Οι στρατηγικές που προτείνονται εδώ έχουν, φυσικά, τα δικά τους διλήμματα. Μεγάλοι προσφυγικοί πληθυσμοί μπορεί να ενισχύσουν την αστάθεια, εάν οι πρόσφυγες προσπαθήσουν να διεκδικήσουν την επιστροφή τους ή αν συγκρουστούν με τους τοπικούς πληθυσμούς. Και οι ανθρωπιστές έχουν μάθει με σκληρό τρόπο ότι η ανθρωπιστική βοήθεια και τα ιατρικά εφόδια μπορούν να γίνουν όμηροι διεφθαρμένων κυβερνήσεων ή βίαιων ομάδων ανταρτών. Ευτυχώς, αυτά τα προβλήματα είναι λιγότερο σοβαρά από τα προβλήματα της στρατιωτικής παρέμβασης και υπάρχουν τρόποι να μετριαστούν, ακόμη και αν δεν μπορούν να εξαλειφθούν τελείως. Η παροχή της ανθρωπιστικής βοήθειας θα πρέπει να παρακολουθείται πιο στενά, η βοήθεια θα πρέπει να συνδέεται με άλλες μορφές αρωγής που επιθυμούν οι αποδέκτες και η βοήθεια θα πρέπει να επικεντρώνεται σε αυτές τις χώρες και τις τοπικές ομάδες που δείχνουν ότι μπορούν να την χρησιμοποιήσουν πιο αποτελεσματικά. Οι στρατηγικές βοήθειας των προσφύγων πρέπει να συνδυαστούν με διπλωματικό εξαναγκασμό και σκληρές οικονομικές κυρώσεις που έχουν σχεδιασθεί με σκοπό τον τερματισμό των συγκρούσεων που εξανάγκασαν εξ αρχής τους πρόσφυγες σε φυγή. Προστατεύοντας τα ανυπεράσπιστα θύματα, οι διεθνείς πιέσεις στους δράστες θα είναι πολύ λιγότερο πιθανό να προκαλέσουν περαιτέρω μέτρα καταστολής.

Όπως συμβαίνει με τις περισσότερες επιλογές στις διεθνείς σχέσεις, οι στρατηγικές αυτές είναι απλώς οι καλύτερες μέσα από ένα σύνολο φτωχών εναλλακτικών λύσεων. Ακόμα κι έτσι, μια εξωτερική πολιτική που βασίζεται σε αυτές δεν θα σημαίνει απλώς ότι στέκεται και παρακολουθεί τη φρίκη και την αδικία. Πράγματι, προσπάθειες αρωγής των προσφύγων θα μπορούσαν να σώσουν χιλιάδες ζωές, ακόμη και όταν δεν τίθεται θέμα για μια σημαντική στρατιωτική παρέμβαση. Εξίσου σημαντικό είναι αυτές οι στρατηγικές να συνεισφέρουν πολύ ώστε οι Αμερικανοί να αγκαλιάσουν ολόψυχα μια λιγότερο στρατιωτικοποιημένη εξωτερική πολιτική, αποκαθιστώντας την εικόνα των Ηνωμένων Πολιτειών ως μια δύναμη για το καλό του κόσμου και παρέχοντας στους Αμερικανούς μια εναλλακτική προοπτική για τη χρήση βίας, κάτι που έλειπε από τις διαμάχες για αμερικανική εξωτερική πολιτική. Η αμερικανική εξωτερική πολιτική ανέκαθεν προσπαθούσε να προωθήσει τις αξίες των πολιτών της, καθώς και την προστασία των υλικών αγαθών και των θεμάτων ασφαλείας στο εξωτερικό. Η χώρα δεν πρέπει να εγκαταλείψει αυτή την ευγενή παρόρμηση τώρα. Χρειάζεται απλά έναν καλύτερο τρόπο για να ενεργήσει βάσει αυτής.

 *Ο Benjamin A. Valentino είναι Αναπληρωτής Καθηγητής Κυβερνητικών Σπουδών στο Dartmouth College.

Foreign Affairs