Η ανήθικη οικονομία ....

του Γ. Χ. Παπαγεωργίου

-

Οι “ελληνικές αμαρτίες” προβάλλονται ως δικαιολογία για τις οδυνηρές πολιτικές που ρημάζουν την Ελλάδα και τις άλλες χώρες της “περιφέρειας”, αλλά και για τα ευρύτερα προβλήματα που αντιμετωπίζει η Ευρωζώνη. Η αλήθεια είναι, όμως, ότι δεν θα μπορούν να χρησιμοποιούνται για πολύ ακόμα προκειμένου να κρύβουν το αδιέξοδο στο οποίο οδηγείται συνολικά το σύστημα.

Το πρόβλημα διαρκώς επεκτείνεται και μόνο προσωρινά αντιμετωπίζεται με το “τύπωμα χρήματος” από την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα.

Οι πολιτικές ηγεσίες των ισχυρών χωρών και κυρίως της Γερμανίας, απλώς καλύπτουν την αλήθεια, την οποία δεν μπορούν να πουν στους ψηφοφόρους τους: Οτι το μοντέλο που τους εξασφάλισε την οικονομική πρωτοκαθεδρία και την ευημερία τα τελευταία χρόνια “ναυάγησε”.

Επιπλέον, δεν θέλουν να εξηγήσουν στους πολίτες τους ότι τα πλεονάσματα και οι αποταμιεύσεις τους διοχετεύτηκαν σε δάνεια που είναι αμφίβολο ότι θα αποπληρωθούν. Γιατί αυτή είναι η πραγματικότητα.

Επειδή όμως η... πραγματικότητα δεν έχει σχέση με τα όσα λέγονται στους ψηφοφόρους, οι Έλληνες, βρέθηκαν πολλές φορές στο στόχαστρο, άλλοτε ως “τεμπέληδες” και “διεφθαρμένοι” και άλλοτε επειδή η χώρα δεν έχει παραγωγική βάση ή ανταγωνιστικότητα. Σίγουρα οι στρεβλώσεις  στην Ελλάδα είναι υπαρκτές και πολλές, αλλά το γεγονός αυτό δεν εξηγεί το ευρύτερο πρόβλημα της Ευρωζώνης, που προσδιορίζει και όλα τα υπόλοιπα.

Για να το πούμε σχηματικά, ένα μεγάλο μέρος από τις καταθέσεις των Γερμανών έγιναν “χαρτοπόλεμος” σε δάνεια για αγορά εξοχικών κατοικιών στην Ισπανία, για αγορά γερμανικών αυτοκινήτων στη δική μας χώρα ή, ακόμα, σε κρατικά ομόλογα τα οποία είχαν αγοράσει οι τράπεζες και φόρτωσαν πλέον, κατά ένα μεγάλο μέρος, στην Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα.

Είτε πρόκειται για κατανάλωση εισαγόμενων προϊόντων στην Ελλάδα, είτε για την κτηματική φουσκα στην Ισπανία, είτε για ιρλανδέζικα τραπεζικά ομόλογα, το γεγονός είναι ότι ο δανεισμός στις ελλειμματικές χώρες της ευρωζώνης, κατά τη “χρυσή δεκαετία” του ευρώ, προήλθε κατά βάση από τα πλεονάσματα των Βορείων. Και τα πλεονάσματα αυτά “εξατμίζονται” σταδιακά, καθώς οι αξίες στο Νότο υποχωρούν.

Ομως, η πιστωτική φούσκα που συντήρησε την κατανάλωση στο Νότο και το εξαγωγικό “θαύμα” στο Βορρά, αναλύονται με ηθικούς όρους περί “ενάρετων Βορείων” που παράγουν και “αμαρτωλών Νοτίων” που καταναλώνουν. Και οι αδύνατες χώρες πιεζονται να μειώσουν το βιοτικό τους επίπεδο και να αυξήσουν την ανταγωνιστικότητά τους, ώστε να αποπληρώσουν τα χρέη τους.

Γίνεται όμως ολοένα πιο ξεκάθαρο ότι το μοντέλο αυτό δεν μπορεί να λειτουργήσει. Και ότι ύστερα από τους  “αμαρτωλούς” του Νότου που βλέπουν το επίπεδο ζωής τους να υποβαθμίζεται, θα έρθει και η σειρά των “ισχυρών” να πληρώσουν τα σπασμένα.

Προς το παρόν η πραγματική εικόνα καλύπτεται, πίσω από τις “ηθικολογίες” περί σπατάλης και πολύ περισσότερο χάρη στο 1 τρισ. ευρώ ρευστότητα  που χορήγησε η ΕΚΤ στις ευρωπαϊκές τράπεζες.
Η οικονομική πραγματικότητα, όμως, έχει την κακή συνήθεια να έρχεται αργά ή γρήγορα στην επιφάνεια. 

protothema gr