Ο άλλος φασισμός ...

ΤΟΥ ΜΑΚΗ ΒΟΪΤΣΙΔΗ (agelioforos gr)

Οποιος αγανακτεί δεν έχει απαραιτήτως δίκιο. Μπορεί να είναι απλώς υποκριτής. Και όποιος δέχεται επιθέσεις με γιαούρτια δεν έχει απαραιτήτως άδικο. Μπορεί να είναι απλώς υπεύθυνος. Η «λαϊκή οργή» δεν έχει φωτοστέφανο, όπως επιμένουν οι λαϊκιστές των τηλεοπτικών παραθύρων, των καφενείων ή της πολιτικής. Δεν υπάρχει μεζούρα για να μετρήσουμε τι είναι λαϊκό και τι όχι. Και δεν έχει βρεθεί ακόμη τρόπος για να μετρήσουμε τα γράδα της οργής.

Εκατό άνθρωποι που δηλώνουν «αγανακτισμένοι», στήνουν δέκα τσαντίρια στην πλατεία   Συντάγματος και απειλούν με κρεμάλα τους βουλευτές, είναι απλώς εκατό άνθρωποι. Οι πιο αθώοι του κόσμου; Μπορεί.

Τρωκτικά που ροκάνισαν το δημόσιο χρήμα και τώρα βλέπουν να τελειώνει η μάσα; Επίσης μπορεί. Κακομαθημένοι προνομιούχοι του συστήματος που, όμως, δεν αισθάνονται έτσι και αγανακτούν αυθόρμητα; Κι αυτό μπορεί. Αφελείς που νομίζουν ότι χρήμα θα έρθει από το Πεκίνο και τη Μόσχα, αλλά εμείς δεν το θέλουμε; Ακόμη πιθανότερο. Αλλά η ιστορία της Ζακύνθου κάτι ήρθε να μας πει, έστω και καθυστερημένα. Κάποιοι από τους τραμπούκους που επιτέθηκαν στο δήμαρχο, εκφράζοντας το αγιοποιημένο «λαϊκό αίσθημα», ήταν από εκείνους που παρίσταναν τους τυφλούς ενώ έβλεπαν σαν αετοί. Κάποιοι άλλοι ήταν ιδιοκτήτες ακινήτων που πλήρωναν δημοτικά τέλη για είκοσι τετραγωνικά αλλά κατείχαν διακόσια. Και ο δήμαρχος που έγινε ο στόχος της «αγανάκτησής» τους δεν είχε τίποτε κοινό με εκείνους που πράγματι ή δήθεν οδήγησαν τη χώρα στα πρόθυρα της πτώχευσης, αλλά το ακριβώς αντίθετο. Ενας άνθρωπος που σέβεται την αποστολή του και το δημόσιο χρήμα.

Η εύκολη τακτική σε τέτοιες περιπτώσεις είναι να κάνεις πως δε βλέπεις. Να ξοδεύεις περισσότερα απ' όσα υπάρχουν στο ταμείο, να φορτώνεις το δήμο με συμβασιούχους, να καλύπτεις τη διαφορά με δανεικά, να υποστηρίζεις κάθε παράλογο αίτημα και μετά να παριστάνεις τον Παπαφλέσσα διεκδικώντας να πληρώσει ο κρατικός προϋπολογισμός, δηλαδή οι φορολογούμενοι. Πάνω κάτω, η τακτική που ακολούθησαν οι περισσότεροι δήμαρχοι για να παραστήσουν τους «επιτυχημένους». Η δύσκολη τακτική είναι να τα βγάζεις πέρα με όσα έχεις, όπως ακριβώς θα έκανες και με τα οικονομικά του σπιτιού σου. Και αν χρειάζεται να το επιβάλεις, να χαλάσεις καρδιές. Στη χώρα της ηρωικής ανομίας, αυτό μπορεί να σημαίνει ότι γίνεσαι στόχος. Να σου επιτεθούν αύριο «αγωνιστές» με γιαούρτια. Και μεθαύριο με καδρόνια. Τις προάλλες δεν επιτέθηκε ένας όχλος στον Μπουτάρη; Αλλά εδώ βρίσκεται και το μεγάλο ζητούμενο αυτής της περιόδου: κάποιοι πολιτικοί να πουν όχι στο φασισμό.

agelioforos gr