Μετεκλογική Βαβυλωνία ...

Στοιχήματα για έξοδο της Ελλάδας από το ευρώ δεν γίνονται πια δεκτά. Οχι επειδή η παραμονή μας στην Ευρωζώνη είναι πλέον εξασφαλισμένη. Το αντίθετο: επειδή η πιθανότητα εξόδου μας αυξάνεται τόσο πολύ λόγω της αβεβαιότητας και του πολιτικού χάους, που πλέον δεν αποδίδει το να ποντάρεις σ' αυτό που όλοι ξέρουν... Υπερβολές; Το ελπίζουμε. Το δίλημμα, όσο κι αν το ξορκίζουμε, επανέρχεται: ευρώ ή δραχμές; Μνημόνιο, ευρωπαϊκή επιτροπεία και βελούδινη χρεοκοπία ή εθνικά ανεξάρτητη, επαναστατική και χαοτική πτώχευση; Ούτε οι εκλογές μάς έδωσαν απάντηση. Ισως να ήταν αποτελεσματικότερο εκείνο το προαναγγελθέν αλλά μηδέποτε πραγματοποιηθέν δημοψήφισμα.

Τώρα προσπαθούμε να βγάλουμε νόημα μέσα από λέξεις -«επιμήκυνση» λέει ο Βενιζέλος, «επαναδιαπραγμάτευση» ο Σαμαράς, «απαγκίστρωση» ο Κουβέλης, «επανεξέταση» ο Τσίπρας- και καταλήγουμε χαμένοι στη μετάφραση...

Οσο όμως η πολιτική παραμένει η τέχνη της απόκρυψης και της συγκάλυψης και όχι η τέχνη της εξήγησης και της απόφασης, όσο δεν κόβουμε τους γόρδιους δεσμούς και δεν σπάζουμε τα αποστήματα, τόσο αντισυστημικά κόμματα που αμφισβητούν την ίδια την ουσία της φιλελεύθερης δημοκρατίας και προτιμούν την ωμή φυσική βία θα ενισχύονται. Και τόσο περισσότεροι θα προτιμούν τις όμορφες παραλίες από τις άχαρες κάλπες.Μα έτσι κι αλλιώς, η πλειοψηφία των ψηφοφόρων αυτή τη διγλωσσία προτίμησε και πάλι, θα μου πείτε. Οι καθαρές λύσεις των Φιλελεύθερων δεν έπεισαν.

Υπήρξαν, βέβαια, και οι ξεκάθαρα αντισυστημικές ψήφοι: από τους εραστές του ΚΚΕ, που καθηλωμένο στον προπερασμένο αιώνα διατήρησε το ποσοστό των προπερασμένων εκλογών, και τους φοβισμένους που νόμισαν πως θα αποκτήσουν δύναμη, αν την εμπιστευτούν στα παλικάρια της Χρυσής Αυγής που εκφοβίζουν. 

Εξάλλου, ο δικομματισμός κατέρρευσε επειδή δεν μπορούσε να προσφέρει πλέον αυτό που για δεκαετίες τον συντηρούσε: την πελατειακή εξυπηρέτηση. Οι περισσότεροι από όσους απέσυραν την ψήφο τους το έκαναν επειδή είδαν τα ?όχι πάντοτε δίκαια και καθαρά- εισοδήματά τους να μειώνονται. Και μια αλλαγή προσώπων ξεκουράζει. Αλλά δεν πήγαν και πολύ μακριά. Απόδειξη το γεγονός ότι ενισχυμένα βγήκαν κόμματα λαϊκιστικά, όπως ο ΣΥΡΙΖΑ και οι Ανεξάρτητοι, που αυτάρεσκα υπόσχονται επιστροφή σε εποχές παχέων αγελάδων.. Τίποτε δεν αποτρέπει βέβαια τον ΣΥΡΙΖΑ να γίνει ο νέος πόλος του δικομματισμού. Ηδη η «καταγγελία» έγινε «επανεξέταση», κι αν μπουν και άλλοι στο παιχνίδι οι συνιστώσες θα εξαφανιστούν και ως νέος πόλος Κεντροαριστεράς μπορεί να αναδειχθεί, ενιαίος, ενωμένος και δυνατός.

Ωστόσο, τίποτε από τα παραπάνω δεν μας απαλλάσσει από την αδήριτη αναγκαιότητα να αντιμετωπίσουμε τον εαυτό μας. Να τολμήσουμε να δούμε στον καθρέφτη και να μην αποστρέψουμε το πρόσωπό μας.

Το αντίθετο μάλιστα: η μετεκλογική Βαβυλωνία ένα πράγμα κάνει πιο καθαρό από ποτέ: ότι αν εμείς, ως κράτος, ως λαός, ως κοινωνία, ως άτομα, δεν αντιμετωπίσουμε τον κακό εαυτό μας, καμιά Ευρώπη, κανένα Μνημόνιο, καμιά εθνική κυριαρχία ή άλλη φαντασίωση δεν μπορεί να μας προσφέρει την Ιθάκη. Μόνοι μας πρέπει να σχεδιάσουμε αυτό μας το ταξίδι. Κύκλωπες και Λαιστρυγόνες αψηφώντας.

ethnos gr