Ψήφος οργής ή ψήφος επιλογής;...

Με τον Πάμπο Χαραλάμπους (η σημερινη)

Σήμερα οι Έλληνες, και πολιτικοί και ψηφοφόροι, θερίζουν ό,τι έσπειραν ...

Το δικαίωμα του πολίτη να καθορίζει τη ζωή και το μέλλον του αποτελεί τη βασική αρχή μιας δημοκρατικής κοινωνίας. Την περασμένη Κυριακή, οι Έλληνες κλήθηκαν να καθορίσουν τη ζωή και το μέλλον τους και αποφάσισαν και τιμώρησαν σκληρά τον δικομματισμό, τον οποίο οι ίδιοι συντηρούσαν επί σειράν ετών. Για τη ζωή και το μέλλον τους, τι αποφάσισαν;

Η ανάλυση των γενικών εκλογών της περασμένης Κυριακής δεν είναι δύσκολη. Ο ελληνικός λαός, με έντονο το αίσθημα της οργής, τιμώρησε τα κόμματα της Νέας Δημοκρατίας και του ΠΑΣΟΚ, που θεωρεί ότι ευθύνονται για τη σημερινή εξαθλίωση της Ελλάδας. Τα πορίσματα αναλυτών, σύμφωνα με τα οποία ο ελληνικός λαός σημείωσε στροφή προς την αριστερά ή την άκρα δεξιά, δεν στοιχειοθετούνται. Η επιλογή των Ελλήνων υπέρ μιας Χρυσής Αυγής, και ενός κόμματος δέκα ημερών (του Πάνου Καμμένου) καθώς και του ΣΥΡΙΖΑ, δεν εξηγεί ιδεολογικούς ή πολιτικούς προσανατολισμούς.

Η πρώτη είσοδος στη Βουλή, με το εκπληκτικό ποσοστό του 7%, των ακροδεξιών της Χρυσής Αυγής, η συγκέντρωση πέραν του 10% από το κόμμα ενός γραφικού λαϊκιστή και η εκτόξευση του ΣΥΡΙΖΑ από το 4% στο 17%, δεν αφήνουν περιθώρια πολιτικής ή ιδεολογικής ερμηνείας των εκλογών.

Οι Έλληνες απλώς ψήφισαν από οργή. Ψήφισαν εναντίον εκείνων που φέρουν την ευθύνη για τη χρεοκοπία της χώρας. Ψήφισαν εναντίον της διαφθοράς και της κακής διαχείρισης. Ψήφισαν εναντίον του μνημονίου με το συντριπτικό ποσοστό των 2/3 των ψήφων. Για την ακρίβεια, οι Έλληνες καταψήφισαν, απέρριψαν, τιμώρησαν… δεν ψήφισαν. Δεν επέλεξαν, δεν υποστήριξαν λύσεις στα προβλήματά τους, δεν στήριξαν δυνάμεις που να μπορούν να διαχειριστούν τη δεινή θέση της χώρας.

Καταψηφίζοντας το μνημόνιο οι Έλληνες, δεν έβγαλαν απλώς μια τρύπα στο νερό, όπως έχω διαβάσει. Μακάρι να ήταν έτσι, γιατί με μια τρύπα στο νερό, θα σήμαινε ότι απλώς δεν έκαναν τίποτε. Καταψηφίζοντας το μνημόνιο, έβγαλαν μια μεγάλη τρύπα στην Ελλάδα, στην οποία γκρεμίστηκαν όλοι και δεν έχουν τρόπο να βγουν. Οι πολιτικές εκείνες ομάδες, οι οποίες κέρδισαν την ψήφο των Ελλήνων επειδή απορρίπτουν το μνημόνιο, ούτε μπορούν, ούτε θέλουν, ούτε γνωρίζουν πώς να απαντήσουν στο μεγάλο ερώτημα, «τι θα γίνει η Ελλάδα χωρίς το μνημόνιο;».

Είναι εύκολο να απορρίπτεις, να διαφωνείς, να διαμαρτύρεσαι. Το δύσκολο είναι να παίρνεις αποφάσεις. Το δύσκολο είναι να επωμίζεσαι ευθύνες, ευθύνες επώδυνες σε περιόδους τέτοιας κρίσης.

Τι θα γίνει, λοιπόν, η Ελλάδα χωρίς το μνημόνιο; Τι θα γίνει χωρίς τα δανεικά; Τι θα γίνει αν αύριο δεν υπάρχουν χρήματα για τους μισθούς, για τις συντάξεις, για τα επιδόματα, για έργα ανάπτυξης, για την απασχόληση ανέργων;..

Οι Έλληνες ψηφοφόροι, πολύ ορθά τιμώρησαν εκείνους που ευθύνονται για την κακοδιαχείριση και τη διαφθορά. Το έκαναν, την πιο ακατάλληλη ώρα. Το έκαναν τώρα που τους χρειάζονται και όχι την ώρα που όφειλαν και είχαν την ευκαιρία να τους τιμωρήσουν. Τότε, όμως, συμμετείχαν όλοι, ή σχεδόν όλοι, στο φαγοπότι. Οι Έλληνες δεν διαμαρτυρήθηκαν την ώρα που το δημόσιο χρήμα σκορπιζόταν σε πολλαπλές συντάξεις, σε αντιστασιακές συντάξεις, σε συντάξεις νεκρών, σε καταχρηστικά επιδόματα, σε πρόωρες αφυπηρετήσεις (από τα 50 τους), στην υδροκέφαλη δημόσια υπηρεσία, σε πολυθεσίτες δημόσιους υπαλλήλους, στις κρατικοποιήσεις χρεοκοπημένων ιδιωτικών επιχειρήσεων…

Την ώρα που οι δημαγωγοί, οι λαϊκιστές και οι ψηφοθήρες πολιτικοί και τα κόμματά τους σκορπούσαν το δημόσιο χρήμα ωσάν η χώρα να βρισκόταν μονίμως σε προεκλογική περίοδο, ο Έλληνας ψηφοφόρος δεν σιωπούσε απλώς. Επικροτούσε, χειροκροτούσε και υπερψήφιζε.

Γνωρίζω πόσο σκληρό είναι να κατακρίνεται ένας λαός για τις επιλογές και τη συμπεριφορά του, αλλά δυστυχώς σήμερα είναι αυτός ο λαός που θερίζει ό,τι έσπειρε. Δεν είναι μόνο ο Σαμαράς και η Νέα Δημοκρατία, ο Βενιζέλος και το ΠΑΣΟΚ. 

η σημερινη