H EΛΛΗΝΙΚΗ ΑΡΙΣΤΕΡΑ & ΟΙ ΔΙΚΕΣ ΤΗΣ ΕΥΘΥΝΕΣ ...

του Διονύση Τσακνή *

Πόσο ειλικρινείς είμαστε και πόσο τάχα να κοστίζει η αλήθεια; Μερικές χιλιάδες ή εκατοντάδες χιλιάδες ψήφων, είναι αρκετοί για να δώσουν ικανοποίηση στα επιτελεία της Αριστεράς, ή μήπως θα χρειαζόταν και το χειροκρότημα των αντιπάλων; «Μια ζωή παλεύουμε για να γίνουμε αρεστοί στα μάτια όσων δεν συμπαθούμε» είχε πει κάποτε ο Τσαρούχης και είχε τελικά δίκιο. Και τώρα, αφού οι έπαινοι και το χειροκρότημα κόπασαν, δίνοντας τη θέση τους στην αμφισβήτηση, την καχυποψία, ή στην καλύτερη των περιπτώσεων στον σκεπτικισμό, ήρθε η ώρα να μιλήσουμε όπως μάς ταιριάζει.

Η Αριστερά, δεν πρέπει να έχει άλλο λόγο, εκτός απ’ τον καθαρό, τον ευθύ και κυρίως τον ειλικρινή. Και αν φοβάται μήπως με το λόγο της αυτό, φοβίσει τον κόσμο, τότε ούτε Αριστερά είναι, ούτε μας χρειάζεται....

Ας αρχίσουμε απ’ το ΣΥΡΙΖΑ, μια και το μεγαλύτερο ποσοστό κατέγραψε και πρόταση κατέθεσε για μια αριστερή διακυβέρνηση, με ή άνευ εισαγωγικών.

Αν υποθέσουμε πως όλοι στηρίζουμε τις βασικές κατευθύνσεις της πρότασής του, θα μας απαντήσει χωρίς μισόλογα, τι θα γίνει σε μια περίπτωση αποπομπής μας απ’ την ΕΕ και το ευρώ; Έχει το θάρρος να πει πως ΝΑΙ, σε μια τέτοια περίπτωση, ΜΠΟΡΟΥΜΕ και χωρίς αυτά τα δεκανίκια; Έχει το θάρρος να δηλώσει πως ΣΙΓΟΥΡΑ θα υπάρξει πρόβλημα στα ταμεία του κράτους μέχρι να ισορροπήσει το σύστημα με το όποιο νέο νόμισμα; Έχει τα κότσια να καλέσει το λαό σε μια ΠΕΡΗΦΑΝΗ φτώχεια για κάποιο διάστημα μέχρι, τα διεθνή μας ερείσματα (τα όποια τέλος πάντων υπάρχουν ή θα προκύψουν στην πορεία ) συμβάλλουν κι αυτά, (παράλληλα με τις δικές μας προσπάθειες και ριζικές αλλαγές) στην αποκατάσταση της ντόπιας αγοράς και των διεθνών εμπορικών μας σχέσεων (επάρκεια αγαθών , ενέργεια κλπ);

Τολμάει να πει ότι ΔΕΝ φοβάται να χαρακτηριστεί ως το κόμμα της δραχμής, αν τελικά αυτή θα είναι η κατάληξη; Καταλαβαίνει ο καθένας, πως οι απαντήσεις των στελεχών τους πως τίποτα τέτοιο δεν θα συμβεί διότι απλούστατα η ΕΕ θα φοβηθεί τους ενδεχόμενους τριγμούς από μια πιθανή αποπομπή της Ελλάδας, δεν είναι παρά, παλιομοδίτικοι και παλαιοκομματικοί βερμπαλισμοί ή ευσεβείς πόθοι. Πρέπει να απαντήσουν στην υποθετική, στην ακραία έστω, (κατά τη γνώμη τους) περίπτωση μιας πιθανής πτώχευσης, που θα έρθει ως αποτέλεσμα της σθεναρής τους τάχα στάσης απέναντι στους Ευρωπαίους.

Τι θλίψη η αποφυγή απαντήσεων σε τόσο κομβικής σημασίας ζητήματα! Πολύ φοβάμαι πως δεν θα τις λάβουμε ποτέ. Ή μήπως είναι ειλικρινής η ΔΗΜΑΡ του κυρίου Κουβέλη; Μέχρι σήμερα το πρωί η συντριπτική πλειοψηφία των Ελλήνων πίστευε ότι θα συναινούσε σε μια κυβέρνηση «εθνικής» ενότητας.

Το γεγονός πως εν τέλει αρνήθηκε, σημαίνει άραγε, ότι θα πράξει το ίδιο σε μια αντίστοιχη συνθήκη σε πολύ λίγο διάστημα; Και ακόμα, πως δεν θα επικαλεστεί το συμφέρον τάχα του τόπου, υποκύπτοντας στις ορέξεις των ευρωπαϊστών συνομιλητών της; Μπορεί να απαντήσει μέχρι πού μπορεί να φτάσει υποχωρώντας διαρκώς, προκειμένου να υπερασπιστεί το ευρώ και την ευρωπαϊκή προοπτική που προτάσσει; Και αν ο δρόμος δείξει (που το δείχνει ήδη) πως η Ευρωπαϊκή αυτή προοπτική σημαίνει περισσότερα δεινά και φτώχεια, θα επιμείνει σ’ αυτή; Είμαι έτοιμος να αναθεωρήσω την άποψή μου πως πρόκειται για έναν μεταμφιεσμένο σοσιαλδημοκράτη ή διαφορετικά για ένα ΠΑΣΟΚ με πολιτική περιβολή, αν ακολουθήσει άλλον δρόμο.

Και το ΚΚΕ; Είναι αρκετή η δικαίωσή του για τις εκτιμήσεις του γύρω απ’ το ρόλο της ΕΕ και του διεθνούς κεφαλαίου; Είναι αρκετή η συνέπειά του; Συνέπεια σε τι όμως; Συνέπεια στην απομόνωση και στην αποφυγή εμπλοκής, την ώρα που διαμορφώνονται οι συνθήκες προκειμένου να προωθηθούν οι στρατηγικοί του στόχοι;

Είναι επιστημονική (ο Μαρξισμός είναι επιστήμη) η άρνησή του για συνεργασία με τις δυνάμεις των πραγματικά αριστερών συνιστωσών του ΣΥΡΙΖΑ και της ΑΝΤΑΡΣΥΑ, που έχουν κοινούς στόχους; Μπορεί να πει γιατί δεν συμμετέχει σ’ ένα διάλογο έστω, με τις υπόλοιπες αριστερές δυνάμεις πέρα απ’ την αστήρικτη άποψη ότι κάτι τέτοιο θα δημιουργούσε απογοήτευση στους εργαζόμενους; Μια τολμηρή θέση του Β. Ι. Λένιν θυμίζω: «Θα συνεργαζόμουν και με το διάβολο αν χρειαζόταν», αλλά και μια ρήση του Ν. Ζαχαριάδη: «Άλλο συνεργασία και άλλο ενότητα.» Για συνεργασίες μιλάμε λοιπόν, όχι για κομματικούς γάμους.

Η γνώμη του ΚΚΕ είναι πάντα χρήσιμη, γιατί οι αναλύσεις του γύρω απ’ την πολιτική και οικονομική κατάσταση, δεν στερούνται σοβαρότητας. Ας συμμετείχε λοιπόν σ’ ένα διάλογο πιέζοντας ολοένα και πιο αριστερά τις δυνάμεις που ταλαντεύονται και αν στην πορεία διαπίστωνε (πράγμα σφόδρα πιθανό) ότι η διολίσθηση βρίσκεται προ των πυλών, ας αποχωρούσε, ξεσκεπάζοντας το ρόλο των υποκριτών, έχοντας όμως αποκομίσει την εμπειρία της συνεργασίας και έχοντας ωφεληθεί απ’ την ώσμωσή του και με άλλα στρώματα εργαζομένων.

ΠΗΓΗ: ''POLIS''

 ΕΛ.Κ.Ε.Δ.Α