Η εθνική ενότητα ως κόρη οφθαλμού

Ο πιο φρικτός πόλεμος του ελληνικού εικοστού αιώνα, ο Εμφύλιος, τέλειωνε μια μέρα σαν κι αυτή το καλοκαίρι του 1949, έπειτα από τέσσερα έτη επίσημης κι ακόμα περισσότερα «ανεπίσημης» διεξαγωγής.

Στα χρόνια αυτά όχι μόνον πληρώθηκε βαρύτατος φόρος αίματος, πολλαπλάσιος από κάθε εξωτερική πολεμική αναμέτρηση της χώρας, αλλά και η ελληνική κοινωνία διχάστηκε πολύ βαθιά και με τους πιο ακραίους τρόπους. Τα σημάδια εκείνου του διχασμού επιβίωναν για δεκαετίες και κατέτρεχαν σαν φαντάσματα αυτό τον τόπο και το λαό του.

Εχουν περάσει από τότε περισσότερα από εξήντα χρόνια. Από αυτά, ένα μεγάλο μέρος ήταν ταραγμένα, ανάμεσά τους και η τραγική για τη χώρα επταετής δικτατορία των συνταγματαρχών, και ένα άλλο ήρεμα: ήταν τα χρόνια μετά την αποκατάσταση της δημοκρατίας στην Ελλάδα το καλοκαίρι του 1974 από τον Κωνσταντίνο Καραμανλή.

Όμως, εκείνη η ηρεμία και η σταθερότητα, χάθηκαν πια: η Ελλάδα παλεύει σε μια νέα φοβερή περιδίνηση. Ζούμε και πάλι σε ταραγμένα χρόνια. Τόσο ταραγμένα, που ουδείς θα μπορούσε να τα διανοηθεί ακόμα και πριν από μία πενταετία. Από αυτή τη μεγάλη ανατροπή οφείλουμε όλοι κάτι να διδαχθούμε: ότι ποτέ δεν μπορείς να γνωρίζεις πόσο κακό μπορεί να γίνει σε ένα τόπο.

Oτι κανείς δεν μπορεί να εγγυηθεί με βεβαιότητα μείζονα αγαθά που κάποτε πιστέψαμε ότι τα είχαμε ανεπιστρεπτί κατακτήσει: την κοινωνική ειρήνη, την εσωτερική και εξωτερική ασφάλεια, την πολιτική σταθερότητα, την οικονομική επιβίωση, την εθνική κυριαρχία. Οποιος έλεγε πριν από πέντε μόλις χρόνια ότι όλα αυτά θα μπορούσαν να βρεθούν συνολικά σε διακινδύνευση, θα ήταν εκτός πραγματικότητας. Οποιος πει σήμερα ότι όλα αυτά δεν βρίσκονται σε κίνδυνο, θα είναι ακριβώς το ίδιο.

Ένα λοιπόν είναι το μήνυμα που οι πάντες οφείλουμε να έχουμε στο μυαλό μας: ότι κανείς και για κανένα λόγο δεν έχει το δικαίωμα να διχάσει τον ελληνικό λαό. Ότι όποια κι αν είναι η εξέλιξη της κρίσης, όποια κι αν είναι η πορεία των πραγμάτων, οι πολιτικές δυνάμεις στο σύνολό τους, οφείλουν να τηρούν τη μία και μόνη «κόκκινη γραμμή»: τη διατήρηση της ενότητας ενός λαού που έχει υποφέρει τα πάνδεινα από διχασμούς, ειδικά σε περιόδους τόσο μεγάλης έντασης και αβεβαιότητας σαν αυτή που σήμερα διανύουμε. Και τα κόμματα έχουν εδώ τον πρώτο λόγο.

Και αυτή η αρχή, πρέπει να είναι το «ευαγγέλιό» τους: ποτέ ξανά και για κανένα λόγο διχασμός. Ειδικά σήμερα, που η περιδίνηση ξεπερνά και πάλι τα όρια αυτού του τόπου και η απειλή υπερβαίνει κατά πολύ τις δυνατότητές του να την ελέγξει. Γι αυτό κανείς δεν πρέπει να ξεχνά: η εθνική ενότητα πάνω απ’ όλα: ως κόρη οφθαλμού. 

Πέρα από αυτή και πέρα από τους θεσμούς της δημοκρατίας, άλλο ασφαλές καταφύγιο σε αυτούς τους καιρούς δεν υπάρχει. 

Κανένα.

Μαλούχος Γεώργιος Π.  

tovima gr

29/8/12

-