Από πού ν αρχίσει κανείς;

Συντάκτης: Κωνσταντίνος Βλαχοδήμος  ( D.P.)
Στην δυστυχία που ζει σήμερα ο απλός πολίτης, ο βασικότερος ίσως παράγων που τον πνίγει είναι η πλημμύρα των μετώπων που η κοινωνία καλείται να πολεμήσει για να επιβιώσει. Προσμένει ότι, αν πειστεί, βοηθώντας αυτός προσωπικά σε κάποια από αυτά τα μέτωπα θα δει αχτίδα ελπίδας για το μέλλον. Αλλά είναι τόσα πολλά, σκόρπια, χωρίς προτεραιότητες από τα οποία κρατιέται απομονωμένος σε έναν κόσμο ενημέρωσης απαξιωμένο και αναξιόπιστο. Κανείς πραγματικά δεν τον καλεί σε συναγερμό στα πλαίσια ενός ολοκληρωμένου εθνικού σχεδίου διάσωσης για να δράσει στην πράξη.
Ζει σε έναν κόσμο από μεγαλόστομες διακηρύξεις χωρίς πρακτικά σχέδια για την ενεργοποίηση του. Όλα αφορούν στην απομείωση των οικονομικών του πόρων. Οι προκλήσεις εκτοξεύονται σε μακρο-πολιτικό επίπεδο χωρίς πρακτικές λεπτομέρειες στη συνέχεια για δράση.

Δεν είναι δύσκολο να απαριθμίσει κάνεις μερικά από αυτά τα μέτωπα καθώς τα απαντούμε παντού στα μέσα ενημέρωσης. Ανάμεσα τους το βαρύτατα νοσούν σύστημα κοινωνικής προστασίας, η απολιθωμένη παιδεία, η υδροκέφαλη και αντιπαραγωγική δημόσια διοίκηση, οι απισχνούμενοι πόροι εθνικής άμυνας και εξωτερικής πολιτικής, το απαγορευτικό σύστημα επιχειρηματικότητας, η εφιαλτική πλέον πρόκληση του μεταναστευτικού και τόσα άλλα.

Από πού ν αρχίσει κανείς;

Και όμως υπάρχει ο πυρήνας της αποσύνθεσης, ο πραγματικά μεγάλος ασθενής της Ελληνικής κοινωνίας, το πολιτειακό της σύστημα καθώς γλιστράει ταχύτατα προς την ολοκληρωτική του συντριβή, αφήνοντας πίσω του μια πελώρια χαίνουσα πληγή. Δεν χρειάζεται να είναι κανείς ειδικός για να διαπιστώσει ότι το πρότυπο του δημοκρατικού πολιτεύματος μας, αυτό που συχνά αναφέρεται σαν μεταπολίτευση, χωλαίνει στα θεμέλια του, έχοντας τερατουργικά παραμορφωθεί από εξουσιοθήρες τα τελευταία τριάντα χρόνια. Μέσα σε διάρκεια μιας γενιάς τα διαχωριστικά τείχη που κρατούν τις εξουσίες ανεξάρτητες έχουν αλωθεί έχοντας γεννήσει όλες τις προκλήσεις που ανέφερα ποιο πάνω. Με μια δικαιοσύνη που αφήνει πολλά ερωτηματικά για τις προσπάθειες της να παραμείνει ανεξάρτητη, την νομοθετική και εκτελεστική εξουσίες συγχωνευμένες, ένα διεφθαρμένο πελατειακό κομματικό σύστημα, ένα αναξιόπιστο και εξηρτημένο σύστημά ενημέρωσης και πολλούς συντεχνιακούς μηχανισμούς σε διασυνδέσεις αγχιστείας με το πολιτικό κατεστημένο

Αν μια τέτοια διαπίστωση είναι αληθινή και αξιόπιστη, μπορεί να πείσει τον πολίτη ότι  υπάρχει μόνον ένα σημείο να επικεντρωθεί κάνεις στην αρχή για ελπιδοφόρο ξεκίνημα αντιμετωπίζοντας την πρόκληση. Την ριζική αναμόρφωση του πολιτειακού, έναν στόχο που μόνον μετά από επιτυχή έκβαση στην αντιμετώπιση του όλες οι άλλες προκλήσεις θα γίνουν διαχειρίσιμες εξελικτικά. Ένας στόχος δύσκολος, επαναστατικός που μόνον η κοινωνία μπορεί να αποφασίσει εάν θα είναι ειρηνικός η βίαιος, ένας στόχος που πρέπει εκ των ουκ άνευ να επιτευχτεί, ένας στόχος που ο κάθε πολίτης καταλαβαίνει και μπορεί να κινητοποιηθεί από νέους και πολιτικά αμόλυντους ηγέτες που πρέπει να βγάλει από τα σωθικά του. Βαίνουμε ταχύτατα προς καταστάσεις ανάδειξης εθνοσυνέλευσης και το περισσότερο οι πολίτες ενημερώνονται σωστά και δρουν με περίσκεψη το πιθανότερο οι αλλαγές να είναι ειρηνικές. Και εδώ ο ρόλος των νέων αλλά εθνικά υπεύθυνων μέσων ενημέρωσης που είναι δύσκολο να ελεγχτούν από το πολιτικό κατεστημένο γίνεται κρίσιμος.

Το πολιτειακό μας σύστημα έχει από πολλού αποκοπεί από τις ανάγκες της σύγχρονης Ελληνικής κοινωνίας που προσπαθεί εναγωνίως να βρει τον βηματισμό της με τις παγκόσμιες εξελίξεις, προστατεύοντας την παράδοση της και την πραγματική της ιστορική συνέχεια. Το νέο θα πρέπει να αντανακλά αυτήν την πραγματικότητα και να ανατρέπει την ρύμη της παραμόρφωσης των τελευταίων τριάντα ετών. Πολλά μοντέλα συζητούνται ήδη στην θεωρία. Πολλά επιτυχημένα παραδείγματα χωρών αναφέρονται. Είναι όλα εξαιρετικά χρήσιμα υπό την προϋπόθεση ότι οτιδήποτε προκύψει από αυτήν την δραματική περιπέτεια θα έχει σχεδιαστεί από την Ελληνική κοινωνία για την Ελληνική κοινωνία των παιδιών μας.

Κ.Π.Βλαχοδήμος

20 Αυγούστου 2012

 diplomatikoperiskopio

enosiellada