Το πρόβλημα είναι καταδικό μας...

Tης Ριτσας Μασουρα
Παρά τα όσα ανατρεπτικά συμβαίνουν τα τρία τελευταία χρόνια, λίγοι συνειδητοποιούν την άβυσσο στην οποία έχουμε καταποντιστεί, πρωτίστως ως χώρα και στη συνέχεια ως Ελληνες πολίτες.
Ουσιαστικά, προσμετρήσαμε τον κανονικό μας χρόνο και τώρα απλώς τρώμε τις σάρκες μας. Η ζωή μας περιορίζεται ασφυκτικά, όχι μόνον ως προς το χρήμα, αλλά και ως προς τις συμπεριφορές. Από το πώς διεκδικούμε το δίκιο μας, από το πώς διαχειριζόμαστε τον θυμό μας, από το πώς επιχειρούμε να εξαπατήσουμε τον άλλον. Ανθρωποι με αντιδράσεις σπασμωδικές, άναρχες, αυταρχικές, καταστροφικές. Τα τελευταία προ κρίσης χρόνια, η ευγένεια και ο σεβασμός προς τον άλλον είχαν εκλείψει κι αυτή η απουσία πολλές φορές γινόταν αιτία προβληματισμού.
Το συζητούσαμε μεταξύ μας και μάλιστα το αναλύαμε. Εφταιγε, λέγαμε, η ισοπέδωση προς τα κάτω, η εύκολη πρόσβαση στο πολύ χρήμα δίχως την ανάλογη παιδεία για την ορθή διαχείρισή του, το νέο καταναλωτικό μοντέλο και η βιάση των πολλών να διεισδύσουν στη μεσαία ή την ανώτερη (οικονομικά) τάξη. Λέγαμε κι άλλα τέτοια αμπελοφιλοσοφικά, που όμως ξεχνιούνταν μόλις κλείναμε την πόρτα του σπιτιού μας.
Σήμερα που τα πάντα έχουν ανατραπεί και ο κοινωνικός ιστός διαλύεται, δεν βρίσκουμε χρόνο για τέτοιες συζητήσεις και παρακολουθούμε σιωπηλοί, σχεδόν βουβοί, να θριαμβεύει η βαρβαρότητα ακατέργαστη σαν σε γουέστερν εποχής. Κάποιοι υποστηρίζουν μετά πάθους ότι αν λυθούν τα θέματά μας τον Οκτώβριο, αν η τρόικα μας συντάξει μια ανεκτή για τους εταίρους μας έκθεση κι αν η Αγκ. Μέρκελ επαναλάβει πόσο ματώνει που εμείς ματώνουμε, όλα θα πάρουν τον δρόμο τους και θα επαληθευτεί το γνωστό «…και ξανά προς τη δόξα τραβά». Θα αποκτήσουμε αίφνης τη χαμένη μας αξιοπιστία, οι ξένοι επενδυτές θα αναφωνήσουν «ω, τι υπέροχη χώρα για επενδύσεις» και θα περιμένουμε να μας επιστραφούν όσα μας αφαιρέθηκαν αυτή τη διετία. Αλήθεια, ποιος αφελής πιστεύει ότι δίδοντάς μας οι δανειστές τα 31 δισ. ευρώ θα απογειωθούμε; Οτι θα προπονηθούμε για να επαναλάβουμε τον θρίαμβο του 2004; Ας μη γελιόμαστε. Εχουμε προ πολλού ξεκόψει από το «ένδον σκάπτε» του ποιητή. Το «ένδον» που αφορά ταυτοχρόνως πολιτικούς και πολίτες. Γιατί το πρόβλημα είναι καταδικό μας.
Ενας σοβαρός άνθρωπος θα περίμενε να υπάρχουν ήδη στο τραπέζι τα σχέδια για το νέο μοντέλο της χώρας. Το μοντέλο ανάπτυξης μιας Ελλάδας που θέλει να ανήκει στην ευρωπαϊκή οικογένεια, αλλά δεν παύει να αποτελεί σταυροδρόμι Ανατολής και Δύσης. Προς το παρόν, όμως, οι κυβερνώντες έχουν χαθεί στον αριθμητικό κυκεώνα των περικοπών, κάποιοι πολιτικοί περνούν τον καιρό τους μετρώντας το μέγεθος του πολιτικού κόστους και οι πολίτες, στη συντριπτική τους πλειονότητα, προσπαθούν να κρατήσουν το κεφάλι τους έξω από το νερό. Θανατηφόρο τρίο. Η χώρα χρειάζεται κατεπειγόντως καινούργιο αναπτυξιακό στίγμα και οι άνθρωποί της καινούργιους αξιακούς οδοδείκτες. Μόνον έτσι το αύριο θα γίνει ελπιδοφόρο. Το ’χει κανείς;
kathimerini gr
30/8/12