Εντάξει, με τα σημερινά δεδομένα ακούγεται κάπως ειρωνικό. Μέχρι στιγμής την κρίση την πληρώνουν δυσανάλογα σκληρά οι άνεργοι, οι μισθωτοί και οι συνταξιούχοι.
Το να μιλά κανείς για τους πλούσιους και για δικαιότερη κατανομή των βαρών, όσο και αν είναι ή θα έπρεπε να είναι αυτονόητο, μοιάζει σαν να ρίχνει στάχτη στα μάτια όσων υποφέρουν.
Κι όμως, οι αποφάσεις που λαμβάνονται σήμερα θα καθορίσουν σε μεγάλο βαθμό αν θα μπουν οι βάσεις για μια πραγματική ανασυγκρότηση της οικονομίας ή αν θα οδηγηθούμε στη νεκρανάσταση του ίδιου άρρωστου μοντέλου που ευθύνεται για το σημερινό παραγωγικό αδιέξοδο.
Το πρώτο ζήτημα, που ήδη μπαίνει, αφορά τις ιδιωτικοποιήσεις. Είναι σαφές ότι εξαιτίας της ύφεσης οι τιμές της δημόσιας περιουσίας είναι δραματικά υποτιμημένες. Ετσι είναι πολύ σοβαρός ο κίνδυνος κερδοσκοπικών ιδιωτικοποιήσεων. Αγοράζω κάτι φτηνά, για να το πουλήσω σε λίγα χρόνια ακριβότερα και να αποκομίσω την υπεραξία. Αυτό θα είναι έγκλημα. Είναι κατά συνέπεια ανάγκη οι ιδιωτικοποιήσεις να συνδεθούν με συγκεκριμένα επιχειρηματικά σχέδια και δεσμεύσεις για επενδύσεις και θέσεις εργασίας. Αλλά, βέβαια, και με ρήτρες για όσους ενδεχομένως επιδιώκουν το εύκολο κέρδος.
Το δεύτερο και ακόμα πιο σοβαρό ζήτημα αφορά την ανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών. Μέχρι στιγμής αυτό που έχει κυριαρχήσει στην ειδησεογραφία αφορά την τύχη των σημερινών μετόχων και το αν θα διατηρήσουν το μάνατζμεντ καταθέτοντας το 10% του απαιτούμενου κεφαλαίου ή αν όλες οι σοβαρές αποφάσεις θα περάσουν στον επίτροπο που θα διορίσει το Ταμείο Χρηματοπιστωτικής Σταθερότητας.
Το πραγματικό ζητούμενο, ωστόσο, είναι οι όροι με τους οποίους θα γίνει η δανειοδότηση της οικονομίας και των επιχειρήσεων. Η κατάσταση γνωστή: πάρα πολλές επιχειρήσεις είναι υπερχρεωμένες, ουσιαστικά αδυνατούν να εκπληρώσουν τις υποχρεώσεις τους και κινδυνεύουν να καταρρεύσουν, αν δεν στηριχθούν. Και πάλι ο στόχος δεν μπορεί παρά να είναι να προστατευτούν οι θέσεις εργασίας και το παραγωγικό δυναμικό. Με την εξυγίανση, όμως, των επιχειρήσεων, όχι με τη διατήρηση ενός εξωπραγματικού δανεισμού που μεγαλώνει αντί να λύνει τα προβλήματα και απλώς τα μεταθέτει για το μέλλον. Κι αυτό συνεπάγεται συγκεκριμένες προϋποθέσεις.
Κατ' αρχας ένα ρεαλιστικό πλάνο βιωσιμότητας. Δεν έχει κανένα νόημα να συντηρούνται στη ζωή θνησιγενείς επιχειρήσεις. Σε όσες μπορούν να τα καταφέρουν, έχει ασφαλώς νόημα να γίνει αναδιάρθρωση των χρεών τους. Οχι, όμως, με χαριστικούς όρους: θέλουμε να σωθούν οι επιχειρήσεις, όχι οι μέτοχοι. Και αυτό συνεπάγεται σαφείς και συγκεκριμένους κανόνες που θα ισχύσουν για όλους.
Δεν θα είναι εύκολο. Οχι μόνο γιατί διακυβεύονται συμφέροντα, αλλά και γιατί πρόκειται για μια πολύ δύσκολη άσκηση. Οι σωστές αποφάσεις μπορεί να εξυγιάνουν έναν κλάδο. Οι λάθος αποφάσεις μπορεί να οδηγήσουν σε αναίτια λουκέτα ή σε ανακύκλωση του προβλήματος.
Η άσκηση έχει γίνει ξανά και ξανά σε πολλές χώρες στον κόσμο, αλλού με επιτυχία, αλλού όχι. Κι έχει καθορίσει σε μεγάλο βαθμό την αναπτυξιακή τους πορεία. Είναι γι' αυτό ιδιαίτερα σημαντικό να κάνουμε και στην Ελλάδα αυτήν τη συζήτηση. Με διαφάνεια και όχι πίσω από κλειστές πόρτες. Αλλά και με ρεαλισμό, όχι με συνθήματα.
ΠΑΝΤΕΛΗΣ ΚΑΨΗΣ
ETHNOS GR
26/11/12
-----
ΣΧΕΤΙΚΑ:
GR
FR
DE
ES
IT
RU
EU
No comments:
Post a Comment
Only News