Η γενικευμένη αυτή γερμανική αντίδραση έδειξε κατά βάθος ένα πολύ σκοτεινό πρόσωπο της νέας Ευρώπης που επιχειρεί να χτίσει το Βερολίνο. Και, μετά από όλα αυτά, υπάρχουν ακόμα άνθρωποι που απορούν γιατί επιστρέφουν οι εθνικισμοί. Δεν βλέπουν γιατί; Επειδή στα πλαίσιά τους οι ευρωπαίοι πολίτες μπορούν να είναι ελεύθεροι, ενώ στα «ευρωπαικά» πλέον πλαίσια, η ελευθερία και η δημοκρατία τους προσδιορίζεται πλέον από αυτό που θέλουν, που κάνουν και που λένε οι Γερμανοί.
Ο Χέλμουτ Σμιτ, ο Χέλμουτ Κολ και ο Γκέρχαρντ Σρέντερ, οι τρεις καγκελάριοι της Γερμανίας πριν αυτή πάρει τη νέα ηγεμονική της πορεία το είχαν πει πολλές φορές στη διάδοχό τους Αγκελα Μέρκελ, το είχαν πει με πολλούς τρόπους και, κυρίως, το είχαν πει δημόσια: να μην προχωρά με την πολιτική της στην επανεθνικοποίηση της Ευρώπης. Φυσικά, εκείνη, βυθισμένη στη μαγεία της δύναμης και της ηγεμονίας, ουδέποτε τους έλαβε σοβαρά υπόψη της. Το αποτέλεσμα είναι πλέον αυτό που βλέπουμε.
Τι ακριβώς συνέβη στην Ιταλία; Πώς η χώρα στην οποία υπεγράφη το 1957 η ίδια η ίδρυση των τότε Ευρωπαικών Κοινοτήτων, έφτασε σήμερα να δίνει τεράστια ποσοστά σε πολιτικές δυνάμεις και θέσεις που κινούνται ανοιχτά στη συζήτηση για επιστροφή στο εθνικό ιταλικό νόμισμα. Γιατί; Είναι άραγε οι Ιταλοί…όψιμοι αντιευρωπαίοι; Ή μήπως αντιευρωπαική είναι πλέον η ίδια η Ευρώπη, την οποία τα τρία τελευταία χρόνια δια σιδηράς χείρας διευθύνουν αποκλειστικά οι Γερμανοί σύμφωνα με τα στενά εθνικά τους συμφέροντα;
Ασφαλώς και ισχύει το δεύτερο. Η ουσία της προχθεσινής ιταλικής ψήφου είναι πολύ απλή: τεράστιο ποσοστό των Ιταλών δεν εμπιστεύονται πλέον και αισθάνονται άνετα με την τροπή που έχει λάβει πια η «κοινή» Ευρώπη, ακριβώς επειδή αυτή κάθε άλλο παρά «κοινή» είναι πλέον.
Ο ιταλικός λαός στράφηκε λοιπόν σε εκείνο που πραγματικά έχει εμπιστοσύνη και τον εκφράζει αληθινά: στο εθνικό του κράτος. Αυτό πέτυχε η πολιτική του Βερολίνου. Και αυτό είναι ένα πολύ βαθύ πράγμα, που, από τη στιγμή που συνέβη, δεν αλλάζει πάλι εύκολα. Η Ευρώπη όπως διαμορφώνεται σήμερα έχει πλέον ένα πολύ απωθητικό πρόσωπο: δεν σέβεται τη δημοκρατία, δεν αναγνωρίζει την ισότητα των μελών της, δεν την απασχολεί η κοινωνία, εν τέλει, το μόνο για το οποίο πια δεν ενδιαφέρεται, είναι οι ίδιες οι αξίες που τη γέννησαν. Είναι η Ευρώπη της ισχύος και της μίας θέλησης.
Σε αυτή την Ευρώπη είπαν λοιπόν «όχι» - ευτυχώς που το είπαν - προχθές οι Ιταλοί. Και αν οι αρχιτέκτονές της στο Βερολίνο δεν το αντιληφθούν έγκαιρα, πράγμα πολύ δύσκολο γιατί έχουν επενδύσει το εθνικό τους όραμα σε αυτή την πορεία, πολύ σύντομα το ίδιο θα πουν και πολλοί άλλοι λαοί…
Μαλούχος Γεώργιος Π.
.tovima.gr
27/2/13
GR
FR
DE
ES
IT
RU
EU
Χωρίς διαγραφή χρέους κανένα «οικονομικό θαύμα»....
ReplyDeleteΤο χρέος της χώρας είναι μεγάλο. Η εμπιστοσύνη των δανειστών έχει κλονιστεί. Ο λόγος όχι για την Ελλάδα, αλλά για τη…Γερμανία. Πριν από 60 χρόνια υπογράφηκε στο Λονδίνο η συμφωνία για τη διαγραφή του γερμανικού χρέους.
Με την υπογραφή της συμφωνίας για την διαγραφή του γερμανικού χρέους στο Λονδίνο στις 27 Φεβρουαρίου του 1953 η γερμανική μεταπολεμική οικονομία έθετε τα θεμέλια του μετέπειτα «οικονομικού θαύματος», πιστεύει η Γερμανίδα ιστορικός Ούρσουλα Ρόμπεκ- Γιασίνσκι από το Πανεπιστήμιο της Στουτγάρδης:
«Η συμφωνία του Λονδίνου έπαιξε σημαντικό ρόλο στο λεγόμενο οικονομικό θαύμα της Γερμανίας. Μπορεί μάλιστα να υποστηριχθεί ότι χωρίς τη διαγραφή του χρέους δεν θα υπήρχε οικονομικό θαύμα».
Ο Γερμανός ειδικός σε ζητήματα χρέους Γιούργκεν Κάιζερ, μέλος του συνδέσμου erlassjahr.de για τη μείωση του χρέους των υπό ανάπτυξη χωρών, δηλώνει στην DW ότι για χρόνια οι Γερμανοί απωθούσαν το γεγονός ότι η χώρα τους μετά το Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο ήταν υπερχρεωμένη, όπως σήμερα η Ελλάδα ή κάποιες υπό ανάπτυξη χώρες:
«Μαθαίναμε τότε ότι το οικονομικό θαύμα οφειλόταν στην εργατικότητα του λαού μας και στους Αμερικανούς, οι οποίοι μας βοήθησαν με χρήματα και για αυτό εμείς τους στηρίζουμε όπου μπορούμε. Αυτά γνώριζα για τη περίοδο αυτή. Δυστυχώς ένα κομμάτι της ιστορίας μας αγνοήθηκε επιμελώς».
H Γερμανία δεν ήθελε λιτότητα και αποπληρωμή
Η διαγραφή του γερμανικού χρέους ήταν προϋπόθεση για το «οικονομικό θαύμα» Η διαγραφή του γερμανικού χρέους ήταν προϋπόθεση για το «οικονομικό θαύμα»
Περίπου 70 χώρες είχαν απαιτήσεις έναντι της Γερμανίας τόσο από την προπολεμική, όσο και από την μεταπολεμική περίοδο. Το συνολικό χρέος της Γερμανίας ανέρχονταν γύρω στα 30 δισ. μάρκα. Ας σημειωθεί ότι το γερμανικό χρέος το 1953 αντιστοιχούσε μόλις στο 23% του ΑΕΠ. Ακόμα και για τις υπό ανάπτυξη χώρες ισχύει σήμερα ότι βρίσκονται σε κίνδυνο μόνο όταν το χρέος τους ξεπερνά το 40% του ΑΕΠ. Σήμερα το ελληνικό χρέος βρίσκεται στο 160% και μόνο οι πολύ αισιόδοξοι ευελπιστούν ότι θα μειωθεί στο 120%.
Για την Γερμανία του 1953 όμως η λιτότητα και η επιστροφή των δανείων δεν αποτελούσε επιλογή. Το αντίθετο! Η γερμανική οικονομία χρειαζόταν «φρέσκο» χρήμα για την ανοικοδόμηση της χώρας και την ενίσχυση της οικονομικής ανάπτυξης. Μετά από σκληρές διαπραγματεύσεις οι πιστώτριες χώρες συμφώνησαν στη διαγραφή σχεδόν του 50% του χρέους, ενώ για το υπόλοιπο προέβλεψαν τη μακροπρόθεσμη αναδιάρθρωσή του.
Η Ελλάδα συμφώνησε στη διαγραφή του γερμανικού χρέους
«Κάποτε και η Γερμανία ήταν υπερχρεωμένη και χρειάζονταν βοήθεια», λέει η ιστορικός Ρόμπεκ Γιασίνσκι «Κάποτε και η Γερμανία ήταν υπερχρεωμένη και χρειάζονταν βοήθεια», λέει η ιστορικός Ρόμπεκ Γιασίνσκι
Παράλληλα η συμφωνία δημιούργησε τις προϋποθέσεις για να γίνει η Γερμανία εξαγωγική δύναμη. Διότι η Γερμανία ήταν υποχρεωμένη να εξυπηρετεί το χρέος της, μόνο αν κέρδιζε χρήματα από τις εξαγωγές. «Οι δανειστές της είχαν λοιπόν συμφέρον να αγοράζουν γερμανικά προϊόντα», λέει ο Γιούργκεν Κάιζερ. Κατά την άποψή του μια παρόμοια ρύθμιση θα μπορούσε να βοηθήσει και την Ελλάδα, η οποία όπως υπενθυμίζει ο Γερμανός ειδικός, λίγο πριν το ξέσπασμα της κρίσης δαπανούσε δισεκατομμύρια για γερμανικά τανκς.
«Αν εφαρμόσουμε κάτι αντίστοιχο στην Ελλάδα τότε οι Γερμανοί θα πάρουν πίσω τα χρήματά τους μόνο αν επιτρέψουν ένα πλεόνασμα στο ελληνικό εμπορικό ισοζύγιο. Και οι Έλληνες θα εξάγουν προϊόντα και θα φιλοξενούν στα ξενοδοχεία τους Γερμανούς τουρίστες μέχρι που να ξεπληρώσουν αυτά τα καταραμένα τεθωρακισμένα».
Η ιστορικός Ούρσουλα Ρόμπεκ-Γιασίνσκι τονίζει ότι δεν είναι εύκολη η σύγκριση της μεταπολεμικής Γερμανίας με τη σημερινή Ελλάδα. Παρόλα αυτά οι Γερμανοί, λέει, δεν θα έπρεπε να ξεχνούν στις διαπραγματεύσεις με την Ελλάδα ότι κάποτε και η Γερμανία ήταν υπερχρεωμένη και χρειάζονταν βοήθεια. Πόσο μάλλον που τότε στο Λονδίνο η Ελλάδα ανήκε στους δανειστές και αποδέχθηκε και εκείνη τη διαγραφή του χρέους της τότε Δυτικής Γερμανίας.
Andreas Becker / Στέφανος Γεωργακόπουλος
Υπεύθ. σύνταξης: Σπύρος Μοσκόβου
http://www.dw.de
27/2/13
Ευρωβαρόμετρο...Το 54% των Ελλήνων δεν αισθάνονται Ευρωπαίοι.....
ReplyDeleteΤο 54% των Ελλήνων δεν αισθάνονται πολίτες της Ευρωπαϊκής Ένωσης, σύμφωνα με την έρευνα του Ευρωβαρόμετρου για το φθινόπωρο 2012 που δημοσιεύθηκε την Τετάρτη, με τον αντίστοιχο ευρωπαϊκό μέσο όρο να διαμορφώνεται σε αισθητά χαμηλότερα επίπεδα (36%).
Ειδικότερα, η αίσθηση του ανήκειν στην ευρωπαϊκή κοινότητα δεν υπάρχει για πολλούς πολίτες στην Ελλάδα, κυρίως άνω των 55 ετών σε ποσοστό 66%. Mάλιστα, οι γυναίκες σε ποσοστό 68% υποστηρίζουν πως δεν γνωρίζουν ποια είναι τα δικαιώματά τους ως πολίτες της Ευρωπαϊκής Ένωσης.
Αντιθέτως, οι νέοι 15-24 ετών (60%) και οι σπουδαστές (63%), δηλώνουν ότι αισθάνονται ως πολίτες της Ευρωπαϊκής Ένωσης.
Πάντως πολλοί είναι εκείνοι που δεν ενδιαφέρονται να μάθουν περισσότερα για την Ευρωπαική Ένωση. Ενδεικτικό είναι ότι το 45% των Ελλήνων πολιτών δεν ενδιαφέρονται να μάθουν περισσότερα για τα δικαιώματα που έχουν όσον αφορά την εργασία.............συνέχεια στο: http://www.protothema.gr/greece/article/?aid=260223