Βρυχηθμοί από σκαντζόχοιρους και Εθνική μελαγχολία

Συνωστισμός ξένων ηγετών τα τελευταία «πέτρινα χρόνια» στη χώρας μας; Αστεία πράγματα. Οι περισσότεροι έκαναν παράκαμψη. Την απέφευγαν όπως ο διάβολος το λιβάνι. Και για το άρωμα κυριολεκτούμε. Διότι της είχαν κάνει την εξόδιο ακολουθία. Το Grexit.
Ακόμη και η Μέρκελ έπρεπε προηγουμένως να υποστεί τη βάσανο της δημόσιας πολεμικής από πρώην καγκελαρίους -όχι λίγες φορές και στην αίθουσα της Μπούντεσταγκ από την ηγεσία των Σοσιαλδημοκρατών- έως ότου δεήσει την επιβίβασή της στη Lufthansa με προορισμό την Αθήνα.
Η επίσκεψη του Φρανσουά Ολάντ, ωστόσο, υπήρξε μια θεαματική εξαίρεση στην εξοργιστική «ελληνοφοβία» των Ευρωπαίων ηγετών. Όχι μόνο γιατί είχε στηρίξει επιδεικτικά τη χώρα μας στο παρασκήνιο σε χαλεπούς καιρούς, αλλά επειδή και κυρίως το δημόσιο στίγμα και οι πράξεις του συνεπικουρούν τη χώρα μας στο κρίσιμο ζητούμενο της ανάπτυξης. Ακόμα και η έκφραση αλληλεγγύης που είθισται να διατυπώνουν τελευταία και άλλοι Ευρωπαίοι είχε -καθόλου τυχαία- ελληνική ντοπιολαλιά: «Γνωρίζουμε πως οι Έλληνες έχουν φτάσει στα όριά τους».

Ακόμα και αυτή λοιπόν η πρόδηλη θετική εξέλιξη αντιμετωπιστήκαμε με μιζέρια και ξενοφοβία. Οι Ανεξάρτητοι Έλληνες -αλήθεια, τι χρείαν έχουν οι Έλληνες του επιθετικού προσδιορισμού «Ανεξάρτητοι»- μας... προειδοποιούν πως ο Ολάντ «ήρθε για να μας πάρει τα ασημικά». Παρόμοιες εκφράσεις από τη «Χρυσή Αυγή» -«χρυσή» δεν αποκαλεί και ο λαός μας κατ' ευφημισμόν τον ίκτερο;- ενώ το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης υποβίβασε την επίσκεψη σε επικοινωνιακό τέχνασμα.
Πώς να αποφύγεις την εθνική μελαγχολία με ένα πολιτικό σύστημα εθνικής περιχαράκωσης; Ως πότε αυτός ο ρητορικός «πατριωτισμός» θα κρύβει από τα μάτιά μας τις επιβεβλημένες πολιτικές για την εξυπηρέτηση του εθνικού συμφέροντος; Ως πότε η σύμπτωση συμφερόντων μεταξύ διαφορετικών κρατών συνιστούν... παραδοσιακά και εξ ορισμού ελληνικές ήττες και νίκες για τους εκτός συνόρων; Αυτοί που ορθώνουν περήφανα το λάβαρο μονομερούς ανακήρυξης (?????) της ΑΟΖ επιδιδόμενοι σε ανέξοδους λεονταρισμούς, πιστεύουν άραγε πως έτσι θα... συνετίσουν την Τουρκία; Μήπως -μήπως λέμε- είναι ασφαλέστερη η λύση της «διεθνοποίησης» με την αρωγή μιας μεγάλης ευρωπαϊκής δύναμης, όπως η Γαλλία, για να επιβληθεί το Δίκαιο της Θάλασσας σε εκείνους που αρνούνται πεισματικά να το υπογράψουν; Προς τι οι βρυχηθμοί όταν θα ακολουθήσουν με μαθηματική ακρίβεια οι γνώριμες αντιδράσεις του συμπαθούς, πλην αδύναμου, σκαντζόχοιρου; Ως πότε οι μικροπρεπείς ανοησίες θα οδηγούν σε μεγαλοπρεπείς αναδιπλώσεις και υποχωρήσεις;
Μέχρι πότε με πόζες μαυροντυμένης μοιρολογίστρας θα διασκεδάζουμε την αμηχανία και την κομματική μας τύφλωση σε εθνικών διαστάσεων προκλήσεις; Μέχρι πότε αυτή η κομματική σκουριά θα κρύβει λαμπερές αλήθειες; Πώς να εξηγηθεί διαφορετικά η εύγλωττη σιγή κομμάτων στην παραστρατιωτικού τύπου έφοδο στο χρυσωρυχείο απασχόλησης στις Σκουριές;
Πώς συμβαίνει σε αυτή την... «ανάδελφη» χώρα να ομνύουμε υπέρ της ανάπτυξης και των εργαζομένων αλλά... χωρίς επενδύσεις και επιχειρήσεις; Έχουν κάποια εναλλακτική επένδυση για τη Χαλκιδική, όπου η συγκεκριμένη εταιρεία με άμεσο ή έμμεσο τρόπο προσφέρει δουλειά σε 5.000 ανθρώπους;
Αν «ναι», να μας την πουν. Και να συνδράμουμε. Ακόμα και με όπλα που τα 'χουμε πρόχειρα. Διότι εδώ και χρόνια αναζητούμε επενδυτές με το... δίκαννο.
Τελικά, όσο και αν δεν μας αρέσει, η επιλογή είναι μια και μοναδική. Είτε θα στηρίξουμε εκείνους που αναζητούν λύσεις στα προβλήματα, είτε εκείνους που αναζητούν λύση στο πρόβλημά τους με επισώρευση νέων προβλημάτων. Αυτές είναι οι νέες διαχωριστικές γραμμές. Και ας προσπαθούν, επί ματαίω, να τις συγκαλύψουν με επικοινωνιακά ρεσάλτα σε γραφεία γενικών γραμματέων. Διά το θεαθήναι...

TΡΙΑΝΤΑΦΥΛΛΟΣ ΔΡΑΒΑΛΙΑΡΗΣ
.imerisia.gr