Στρατός και συμμαχίες

Οσο κι αν ο δήμαρχος Θεσσαλονίκης Γιάννης Μπουτάρης δηλώνει χθες από την Αγκυρα «αδελφός»(!) με τους Τούρκους, η αδελφότης αυτή δεν βοηθά και πολύ την Ελλάδα: την ίδια ώρα εκείνοι έκαναν, ως συνήθως, το Αιγαίο σουρωτήρι. Αραγε, για τους Ελληνες αξιωματικούς που έχασαν τη ζωή τους στα Ίμια, τι δηλώνει ο κ. Μπουτάρης ότι νιώθει; Λοιπόν:  αν στις αρχές του 2009 έλεγε κάποιος ότι στα τέλη του η Ελλάδα θα όδευε με ταχύτητα προς το διεθνή οικονομικό έλεγχο, θα τον περνούσαν περίπου για τρελό. Το πρόβλημα διαπιστωνόταν από πολλούς αλλά οι εξελίξεις ξεπέρασαν κάθε φαντασία. Δεν πρέπει λοιπόν σε καμία περίπτωση να συμβεί το ίδιο και με την αμυντική ικανότητα της χώρας – γιατί τότε οι «οικογενειακές σχέσεις» του κ. Μπουτάρη, δεν θα μας σώσουν...

Στην εντελώς αντίθετη ευτυχώς κατεύθυνση κινείται ο Κάρολος Παπούλιας. Για δεύτερη φορά μέσα σε λίγες ημέρες ο πρόεδρος της Δημοκρατίας αναφέρθηκε προχθές στην ανάγκη της χώρας για ισχυρές ένοπλες δυνάμεις. Πήγε μάλιστα κι ένα βήμα ακόμα παραπέρα: την προηγούμενη φορά η αναφορά του είχε γίνει «εσωτερικά», από τα Γιάννενα στις εκδηλώσεις για την επέτειο της απελευθέρωσης της πόλης. Προχθές έγινε «διεθνώς», σε συνομιλία με τον Γάλλο υπουργό Αμυνας, στον οποίο είπε δημοσίως και ορθότατα ότι η Ελλάδα δεν συνορεύει με το Βέλγιο και την Ολλανδία, αλλά, αντιθέτως, έχει, όπως είπε, «δύστροπους γείτονες».

Εχει δίκιο ο Κάρολος Παπούλιας. Και έχει σημασία ότι μιλά, καθώς λέει μία αυτονόητη και βασική αλήθεια η οποία όμως στην Ελλάδα, ακόμα και τώρα, σχεδόν σαράντα χρόνια μετά τη δικτατορία, προκαλεί αντιδράσεις σε πολλούς λόγω ακριβώς εκείνου του μαύρου παρελθόντος. Η αλήθεια αυτή είναι ότι, ειδικά σήμερα, η χώρα πραγματικά χρειάζεται ισχυρές ένοπλες δυνάμεις. Ειδικά σήμερα, καθώς οι εξωτερικοί κίνδυνοι για τη χώρα αυξάνουν σημαντικά από τη στιγμή που όπως όλα δείχνουν θα συναντήσει αντίσταση από την Τουρκία στο δικαίωμα της να ασκήσει τα εθνικά της ενεργειακά δικαιώματα και συμφέροντα. Και αυτό είναι αδύνατον να το πράξει χωρίς δύο πυλώνες: ισχυρές συμμαχίες και ισχυρές ένοπλες δυνάμεις.
Είναι λοιπόν ώρα τα φαντάσματα του παρελθόντος να μείνουν οριστικά εκεί που ανήκουν: στο παρελθόν. Η στιγμή η χώρα να ξεπεράσει εκείνα τα σύνδρομα που δεν έχουν πια αντίκρισμα και να δει καθαρά τι πρέπει να κάνει.
Μετά τη ρηματική διακοίνωση στον ΟΗΕ για τα δικαιώματα της Ελλάδας στο Αιγαίο, το ζωηρό γαλλικό ενδιαφέρον αλλά και εκείνο αμερικανικών εταιριών, μια νέα γεωπολιτική πραγματικότητα διαμορφώνεται στην Ελλάδα της βαθειάς κρίσης. Σε αυτά πρέπει κανείς να προσθέσει τις κυπριακές επιτυχίες στην ενέργεια, αλλά και τις κακές σχέσεις της Τουρκίας με το Ισραήλ, που διαρκώς επιδεινώνονται: την Παρασκευή ο πρωθυπουργός του Ισραήλ Νετανιάχου απάντησε πολύ σκληρά στις αδιανόητες για αρχηγό κυβέρνησης, ουσιαστικά ρατσιστικού χαρακτήρα δηλώσεις Ερντογάν περί, κατά την άποψή του, ομοιότητος σιωνισμού και φασισμού. Οι πρωτοφανείς αυτές δηλώσεις προκάλεσαν εντονότατη αντίδραση και από τον ΟΗΕ και από τις ΗΠΑ.
Ουσιαστικά το γεωπολιτικό περιβάλλον στην περιοχή μας είναι σήμερα ιδιαίτερα ρευστό και αυτό γεννά δυνατότητες, ενώ, ταυτόχρονα και οι ελληνοτουρκικές σχέσεις εισέρχονται σε μία νέα εποχή: αυτή στην οποία η Ελλάδα ξεπερνά τον χρόνιο φόβο της εξωτερικής πολιτικής της και προχωρά προς την άσκηση των δικαιωμάτων και των συμφερόντων της. Ετσι, αν υπάρχουν δύο πεδία στα οποία η χώρα οφείλει να εργαστεί τώρα με τον πιο εργώδη τρόπο, αυτά είναι η οργάνωση διεθνών συμμαχιών και ισχυρού αμυντικού μηχανισμού.
Η Τουρκία δεν πρόκειται να μείνει απαθής απέναντι σε αυτή τη νέα πραγματικότητα – μακάρι να μείνει, αλλά κάτι τέτοιο δεν πρέπει να αναμένεται ως πιθανό. Οπως συνέβη λοιπόν σε όλα τα ιστορικά προηγούμενα, από εδώ και στο εξής, τον κύριο λόγο θα τον έχουν οι συμμαχίες. Ετσι, πέρα από την ύπαρξη ισχυρών ενόπλων δυνάμεων η οποία είναι η απαραίτητη, η θεμελιώδης προυπόθεση, ένας αδήριτος κανόνας θα ισχύσει και τώρα, όπως ίσχυσε πάντα: στον απελευθερωτικό αγώνα, στον «Ατυχή πόλεμο», στους Βαλκανικούς Πολέμους, στο τέλος της Μικρασιατικής εκστρατείας, στην Κύπρο το 1974: πάρα πολλά, αν όχι όλα, θα κριθούν από τις διεθνείς συμμαχίες. Αυτές είναι το κλειδί.
Σε όλα τα παραπάνω ιστορικά προηγούμενα – και όχι μόνον σε αυτά – η Ελλάδα βγήκε νικήτρια από τις ελληνοτουρκικές συγκρούσεις κάθε φορά που βρέθηκε σε οργανωμένες συμμαχίες με τις δυτικές δυνάμεις. Και βγήκε ηττημένη κάθε φορά που είτε τις αγνόησε, είτε τις «δώρισε» στους Τούρκους. Δυτικές δυνάμεις σήμερα σημαίνει ΗΠΑ, Γαλλία, Ισραήλ και, αν, φυσικά, «μπει» ξανά στο «παιγνίδι», Βρετανία.
Αντιθέτως δεν πρέπει να ξεχνά κανείς ότι η Γερμανία, σε όλες αυτές τις συγκρούσεις του παρελθόντος, βρέθηκε απέναντι στην Ελλάδα και στο δυτικό άξονα στον οποίο, κατά τον 20^ο αιώνα, πρώτος και αποφασιστικά την ενέταξε ο Ελευθέριος Βενιζέλος. Όποτε τα μεγάλα αυτά γεωπολιτικά ζητήματα της περιοχής μας βρέθηκαν στο προσκήνιο της διεθνούς πολιτικής, η Γερμανία, υπήρξε, τελικά, πάντοτε στρατηγικός εταίρος με την Τουρκία.
Και ας μη βαυκαλίζεται κανείς ότι, ειδικά σε αυτά τα ζητήματα, υπάρχει δήθεν καμία… ευρωπαική πολιτική. Υπάρχουν πολύ ισχυρές εθνικές πολιτικές και αυτές είναι που θα καθορίσουν τις εξελίξεις. Μπροστά σε τέτοιας τάξεως θέματα, τα κράτη ενεργούν με τα απολύτως εθνικά τους συμφέροντα. Δουλειά μας είναι λοιπόν να ενεργοποιηθεί το πλέγμα εκείνων των δυτικών συμφερόντων που θα επιτρέψουν τη διαμόρφωση των συμμαχιών που υπηρετούν τα δικά μας συμφέροντα και τα δικά μας δικαιώματα.
Η Ελλάδα οφείλει άμεσα να ταυτίσει εκ νέου τα συμφέροντά της με εκείνα των μεγάλων δυτικών κρατών και συμμάχων της. Πρέπει να τους καταστήσει στενούς εταίρους στο γεωπολιτικό και ενεργειακό άνοιγμα που ορθώς ξεκίνησε. Με τη Γαλλία έγινε μια πολύ σημαντική αρχή. Τώρα, πρέπει αμέσως να γίνει το ίδιο και με τους άλλους δυτικούς εταίρους της χώρας. Η Ελλάδα είναι μία πολύ σημαντική χώρα και για την Ευρώπη και για τη Μέση Ανατολή. Και η σημασία της είναι πολλαπλή και διευρυνόμενη. Με ισχυρές ένοπλες δυνάμεις και με αυτούς τους δυτικούς συμμάχους στο πλευρό μας, ακριβώς όταν τα ζωτικά συμφέροντά μας γίνονται στην πράξη κοινά, μπορούμε να αλλάξουμε τα πάντα. 
 Μαλούχος Γεώργιος Π. 
 .tovima.gr
2/3/13