Ο σοσιαλισμός των ηλιθίων

Tου Σταυρου Τζιμα

Το φαινόμενο των «αγανακτισμένων» πάει τώρα και στη Βουλγαρία. Μια ενδιαφέρουσα προσέγγιση για το πώς είδαν οι ξένοι τους Ελληνες «αγανακτισμένους» επιχειρεί στο βιβλίο του ο Γάλλος φιλόσοφος Pierre-Andre Taguieff με τίτλο «Ο νέος εθνικολαϊκισμός», (εκδ. Επίκεντρο). Μεταφέρω χωρίς σχόλια: «…Στην περίπτωση των Ελλήνων ή Ισπανών “αγανακτισμένων”, η αγανάκτηση στρέφεται κατά των “διεφθαρμένων” πολιτικών συστημάτων ή της ανίκανης και αδηφάγας “ολιγαρχίας” που θεωρείται ότι σφετερίσθηκε τη δημοκρατία και εκμεταλλεύθηκε για λογαριασμό της τους κρατικούς πόρους. Αυτές οι γειτνιάζουσες κινητοποιήσεις στη νότια Ευρώπη βρήκαν το υπόδειγμά τους στις μαζικές κινητοποιήσεις που, σε ορισμένες χώρες του Μαγκρέμπ και του Μαχρέκ, κατέληξαν σε εξεγέρσεις ή επαναστάσεις.

»Αυτό το σύνολο μαζικών διαδηλώσεων και λαϊκών εξεγέρσεων, περισσότερο ή λιγότερο βίαιων, ο δυτικός μιντιακός και πολιτικός κόσμος, σε μια έξαρση λυρικής πλάνης, το βάφτισε Αραβική Ανοιξη, πριν ανακαλύψει ότι αυτές δεν έκαναν άλλο από το να αντικαταστήσουν τα υπάρχοντα αυταρχικά καθεστώτα ή τις δικτατορίες με νέες στρατιωτικές ολιγαρχίες σε συμμαχία με τους ισλαμιστές.
»Στις περιπτώσεις των εκδηλώσεων των “αγανακτισμένων” στην Ελλάδα και στην Ισπανία, πρόκειται για μιμητικό φαινόμενο, όπου η μιντιακή μόδα έπαιξε καθοριστικό ρόλο, προστιθέμενη στην επικίνδυνη οικονομικο-χρηματιστική κατάσταση στην οποία βρέθηκαν βυθισμένες ορισμένες χώρες. Ο μόνος νεωτερισμός αυτών των ευρωπαϊκών κινητοποιήσεων ήταν ότι ιδιοποιήθηκαν το λεξιλόγιο που έγινε μόδα από τον λίβελο του Στεφάν Εσέλ “Αγανακτήστε!”, του οποίου η επιτυχία μαρτυρά κυρίως την απελπισία των Γάλλων πολιτών και την επιτακτική αναζήτησή τους για παρηγοριά, διαμέσου μιας ατέρμονης και νοσταλγικής ανάμνησης του θρυλικού Προγράμματος του Εθνικού Συμβουλίου της Αντίστασης (C.N.R., Μάρτιος 1944) του οποίου όμως το ουσιαστικό μέρος υλοποιήθηκε μεταξύ 1944 και 1946.
»Σε αυτές τις άτυπες κινητοποιήσεις, ο εχθρός δεν υποδεικνύεται με σαφήνεια, ούτε η ομάδα αμφισβήτησης είναι καλά αναγνωρίσιμη. Οι ηγέτες αρνούνται να αναλάβουν την ευθύνη που απορρέει από τον ρόλο τους, ή δεν είναι πολιτικά αξιόπιστοι. Το πρόγραμμα είναι εδώ υπερμινιμαλιστικό και εντελώς αρνητικό: κατά των “διεφθαρμένων”, κ.λπ. Οι οποίοι ταυτίζονται κατά προσέγγιση με τους «ισχυρούς» και τους «ανίκανους». Ο Γάλλος μαρξολαϊκιστής Ζαν-Λικ Μελανσόν διατύπωσε το σύνθημά τους: “Να φύγουν όλοι!”.
»Η δαιμονοποίηση του εχθρού αντικαθιστά την ανάλυση της κατάστασης και τον στοχασμό για τους πολιτικούς στόχους. Τίποτα δεν είναι πιο ελεεινό από την προσφυγή των Ελλήνων “αγανακτισμένων” στα πιο τετριμμένα προπαγανδιστικά αμαλγάματα, του τύπου: “Ναζί-Ναζί/Μέρκελ-Σαρκοζί”. Πρόκειται για την αριστεροειδή και ψευδο-αντιφασιστική εκδοχή του “Ολοι σάπιοι!”. Εδώ, η γερμανοφοβία ζευγαρώνει με τη γαλλοφοβία. [...] Η ναζιστικοποίηση του αντιπάλου είναι ο νέος σοσιαλισμός των ηλιθίων».
 .kathimerini.gr
1/3/13