Η Μεγάλη Παρασκευή των δημοσιογράφων

Φωνάζεις, χτυπάς τα χέρια σου, αλλά αισθάνεσαι όπως τον τρελό στο κελί της απομόνωσης, μόνος κι αβοήθητος…
Η Παρασκευή 3 του Μάη είναι η Μεγάλη Παρασκευή για όλους τους απανταχού της Γης ορθόδοξους χριστιανούς. Για εμάς τους δημοσιογράφους έχει μια ιδιαίτερη σημασία η 3η Μαΐου. Είναι η Παγκόσμια Ημέρα Ελευθερίας του Τύπου. Ποιαν ελευθερία του Τύπου, όμως, να γιορτάσουμε; Να κάτσουμε κάτω να γράψουμε και να πούμε παχιά λόγια και απεραντολογίες, πασπαλισμένες με εκείνα τα δίκην διακηρύξεων... «θα συνεχίσουμε να αγωνιζόμαστε για τις ελευθερίες και το δικαίωμα...»; Μα, για ποιο δικαίωμα μάς μιλάς, ρε Λαυρέντη; Ένας ξιπετσισμένος κουρκουτάς γίνατε κι εσείς οι δημοσιογράφοι. Πάρτε το χαμπάρι, δεν φτουράτε πλέον. Υποταγμένοι στη μοίρα σας είσαστε. Τι να απαντήσεις στον Κλέαρχο; Ό,τι και να του πεις, ψέματα θα είναι. Το ξέρεις καλά ότι δεν μπορείς να τον αμφισβητήσεις.

Έχει δύο χρόνια τώρα που άρχισε το πετσόκομα στους μισθούς των δημοσιογράφων κι ακόμα συνεχίζεται. Κάποιοι έχασαν τις δουλειές τους και οι πιο πολλοί συνεχίζουν με περικοπές. Πρώτα 10%, ύστερα άλλο 10%, τρίτη αποκοπή 15% και μαζί και ο δέκατος τρίτος, ύστερα ήρθε η εξαφάνιση του επιδόματος αδείας -ολόκληρος μισός μισθός είναι αυτό- και ακολούθησαν κι άλλες περικοπές του 20% και 30% και δεν ξέρουμε πού θα σταματήσουν. Κι όλα αυτά ανακατωμένα και με απολύσεις.
Φωνάζεις, χτυπάς τα χέρια σου, αλλά αισθάνεσαι όπως τον τρελό στο κελί της απομόνωσης μόνος κι αβοήθητος. «Κατέβα κάτω ρε, κάνε απεργία, κλείσε του το ρημάδι για να μάθει». Καλά τα λες ρε Κλέαρχε, αλλά πού να πάω μετά, τι θα κάνω; Θα γίνω στα 45 μου ή στα 55 μου χαμάλης; Και να το θέλω είναι πιασμένες και οι θέσεις του χαμάλη. Άσε που τέτοιες θέσεις δεν υπάρχουν πια.
Μάθε, ρε Κλέαρχε, ότι αν κλείσει το Μέσο όπου εργάζεσαι και γυρέψεις αλλού δουλειά αποκλείεται να βρεις, γιατί και στα άλλα Μέσα απολύουν και κόβουν μισθούς. Κάποια, μάλιστα, οδεύουν προς κλείσιμο. Τι άλλο να πεις του Κλέαρχου... Ότι προχθές ήρθε στο γραφείο ο φίλος σου ο απολυμένος, τον κέρασες καφέ και όταν πέρασε η ώρα, ακούγοντας τα βάσανά του, κοίταξες το ρολόι σου και όταν του είπες «σήκω να φύγουμε» τον άκουσες να σου λέγει απαιτητικά: «Πού θα πάεις, θα με πάρεις πρώτα στο σπίτι μου κι ύστερα πήγαινε όπου θέλεις». Καλά, ρε, γιατί δεν πάεις με το αυτοκίνητό σου; «Μα ξέχασες ότι είμαι άνεργος; Έχει τρεις μέρες που γυρεύω είκοσι ευρώ να βάλω βενζίνη και δεν βρίσκω». Αυτά συμβαίνουν στον δικό μας χώρο, ρε Κλέαρχε.

Αγορά χώρου και χρόνου στα Μέσα
Ναι, αυτά συμβαίνουν στον χώρο των δημοσιογράφων κι ακόμα χειρότερα, φίλοι μου αγαπητοί. Είδαμε πού πάει το πράγμα προ καιρού και πήραμε αμπάριζα τα γραφεία των κομμάτων. Προηγουμένως γράψαμε επιστολές και τις στείλαμε. Κάποιοι περιώνυμοι μάς έγραψαν εγκαρσίως και καθέτως. Το παλέψαμε, πετύχαμε να πάει το θέμα στη Βουλή, έγινε συζήτηση στην Επιτροπή Εσωτερικών και μας υποσχέθηκαν ότι θα συζητηθεί και στην Ολομέλεια. Ούτε καν έκθεση δεν συνέταξε η Επιτροπή. Έστω και για τα μάτια που λέμε. Κατά τα άλλα, οι φανφάρες της βουλευτικής αμετροέπειας γράφουν ιστορία. Και τι νομίζετε ότι ζητούσαμε; Μέτρα ενίσχυσης με αγορά χώρου και χρόνου στα Μέσα από το κράτος, ώστε να στηριχθούν μερικώς τα Μ.Μ.Ε. Κάτι που, άλλωστε, γίνεται σε πολλές χώρες.
Ψιλά γράμματα για τους πολιτικούς μας όλα αυτά. Τους είπαμε ότι όπου οι δημοσιογράφοι απολύονται και όπου δεν έχουν αξιοπρεπείς μισθούς, κινδυνεύει η Δημοκρατία, αλλά αυτοί πού να καταλάβουν από τέτοια; Είναι μαθημένοι στα εύκολα, στους δεκάρικους και να μην μπούμε στον πειρασμό να πούμε και σε ποια άλλα. Σήμερα, λοιπόν, είναι η Παγκόσμια Ημέρα Ελευθερίας του Τύπου. Είναι η Μεγάλη Παρασκευή των δημοσιογράφων. Ελπίζουμε ότι θα ακολουθήσουν και για εμάς καλύτερες ημέρες. Για να μπορούμε πιο δυνατά να ορθώνουμε λόγο και να κρατούμε κοιμισμένα τα τέρατα που περιτριγυρίζουν όλους μας. Είμαστε σίγουροι ότι δεν θα πουλήσουμε την ψυχή μας. Και θα τα λέμε.
ΑΝΤΩΝΗΣ ΜΑΚΡΙΔΗΣ
Δημοσιογράφος 
.sigmalive.com/simerini 
3/5/13