Οι βαρύτατες ευθύνες των Βρυξελλών

Όσο δεν επιδιώκεται να τεθούν κάτω από πολιτικό έλεγχο οι ασύδοτες ληστρικές χρηματοπιστωτικές αγορές, δεν μπορεί να υπάρχει ούτε κατ’ ελάχιστον η ελπίδα εξόδου από την κρίση
Είναι πλέον αδιαμφισβήτητο γεγονός ότι οι νεοφιλελεύθερες πολιτικές των ισχυρών ταγών της Ε.Ε., η αλόγιστη παγκοσμιοποίηση που υιοθέτησαν, οδήγησαν στη σημερινή οικονομική κρίση. Μετά τη συνομολόγηση της συνθήκης του Μάαστριχτ, απέφυγαν συστηματικά να εποπτεύσουν την τήρηση των προνοιών της για τα δημοσιονομικά μεγέθη. Επέτρεψαν την τροφοδότηση της κρίσης των ελλειμμάτων και του χρέους, και αμέλησαν να εφαρμόσουν κοινή οικονομική πολιτική. Μάλιστα πρωταγωνιστής υπήρξε ο σήμερα παρουσιαζόμενος ως κηδεμόνας και αυστηρός κριτής της Ε.Ε., η Γερμανία.


Παραβίασαν σωρευτικά τα ανώτατα όρια ελλειμμάτων και χρέους, προκαλώντας την αγαλλίαση του διεθνούς τραστ των σπεκουλαδόρων του χρηματοπιστωτικού συστήματος και των ασύδοτων και αδίστακτων κερδοσκόπων. Τώρα που η Ευρωζώνη αντιμετωπίζει τον εφιάλτη της αποσταθεροποίησης, οι «σώφρονες» Γερμανοί εφευρίσκουν «αποδιοπομπαίους τράγους». Φταίει η Ελλάδα, η Πορτογαλία, η Ισπανία, η Ιταλία, των οποίων οι λαοί πρέπει να υποβληθούν στην εξουθενωτική λιτότητα με απελπιστική υποβάθμιση του βιοτικού τους επιπέδου. Αυτή ήταν η μια πτυχή του άθλιου «άθλου» που πέτυχαν οι Ευρωπαίοι ταγοί προς δόξαν του νεοφιλελευθερισμού, του νεοσυντηρητισμού και της απόλυτης ελευθερίας των αγορών.
Η δεύτερη αποτυχία
Η δεύτερη μεγάλη αποτυχία της ηγέτιδας ομάδας της Ε.Ε. υπήρξε η στρατηγική της Λισαβόνας. Υποτίθεται ότι επρόκειτο για μιαν από τις πιο σημαντικές πρωτοβουλίες που ανέλαβε ποτέ η Ε.Ε. Τον Μάιο του 2000 οι αρχηγοί κρατών και κυβερνήσεων της Ένωσης συναντήθηκαν στη Λισαβόνα και δεσμεύτηκαν να καταστήσουν την ευρωπαϊκή οικονομία, με επίκεντρο τη γνώση, την πλέον δυναμική και ανταγωνιστική οικονομία στον κόσμο μέχρι το 2010. Ο στόχος της Λισαβόνας, όπως έκτοτε έγινε γνωστός, αφορούσε την προώθηση ενός συνόλου οικονομικών, κοινωνικών, θεσμικών μεταρρυθμίσεων στις χώρες-μέλη της Ε.Ε., με απώτερο σκοπό τη δημιουργία των συνθηκών εκείνων που θα καθιστούσαν την Ε.Ε. ικανή για μια διαρκή ανάπτυξη, που να συνοδεύεται από μια ποιοτική και ποσοτική βελτίωση της απασχόλησης και μια καλύτερη κοινωνική συνοχή. Η μεγάλη καθυστέρηση στην υλοποίηση των στόχων που έθεσαν τα κράτη-μέλη και τα πενιχρά τότε αποτελέσματα, οδήγησαν τους Ευρωπαίους ηγέτες να παραδεχθούν ουσιαστικά την αποτυχία της στρατηγικής, να ανασυντάξουν τις δυνάμεις τους, να αναθεωρήσουν τους στόχους της στρατηγικής και να συμφωνήσουν στην ανάληψη άμεσης δράσης. Ανάληψη άμεσης δράσης για ενδυνάμωση των προσπαθειών των κρατών - μελών, για ενεργό ανάμειξη των θεσμικών οργάνων και κυρίως την ενεργό ανάμειξη των πολιτών της Ε.Ε.
Το τι ακολούθησε σχεδόν αμέσως μετά είναι καλά γνωστό. Τα αρνητικά δημοψηφίσματα στη Γαλλία και την Ολλανδία για την Ευρωπαϊκή Συνθήκη για το Σύνταγμα της Ευρώπης, και η ελλειμματική και «άτολμη» μεταρρυθμιστική συνθήκη της Λισαβόνας σε συνδυασμό με τις επιπτώσεις της παγκόσμιας οικονομικής κρίσης, βύθισαν την Ε.Ε. στην πιο βαθιά κρίση της ιστορίας της. Μια κρίση που αντανακλά ανάγλυφα τα πενιχρά αποτελέσματα της στρατηγικής της Λισαβόνας και τη δυσφορία των Ευρωπαίων πολιτών για την οικονομική κατάσταση στην οποία έχουν οδηγηθεί οι πολίτες σε ολόκληρη την Ε.Ε., και κυρίως στον ευρωπαϊκό Νότο της πρωτοφανούς ανεργίας, της οικονομικής ύφεσης και της λιτότητας. Μια κρίση που αντανακλά την απογοήτευση των πολιτών για την αποτυχία της Ε.Ε. να οδηγήσει την ευρωπαϊκή οικονομία σε διαρκή ανάπτυξη, σε ποιοτική και ποσοτική καλυτέρευση της απασχόλησης και συνθήκες κοινωνικής συνοχής. Τώρα το διευθυντήριο στις Βρυξέλλες επιχειρεί με το νέο σύμφωνο σταθερότητας και το πολυετές δημοσιονομικό πλαίσιο να αναστρέψει την ογκούμενη και διευρυνόμενη οικονομική και κοινωνική ανασφάλεια.
Ελάχιστες οι ελπίδες
Δυστυχώς για τους λαούς της Ευρώπης, οι ελπίδες γι' αναστροφή αυτής της φθοροποιού πορείας είναι ελάχιστες. Όσο δεν επιδιώκεται να τεθούν κάτω από πολιτικό έλεγχο οι ασύδοτες ληστρικές χρηματοπιστωτικές αγορές, δεν μπορεί να υπάρχει ούτε κατ’ ελάχιστον η ελπίδα εξόδου από την κρίση. Η ύφεση, η ανεργία και η φτώχια θα γιγαντώνονται. Είναι ώρα να αναδειχθεί η εναλλακτική προοδευτική στρατηγική. Μια στρατηγική επιλογή η οποία να ακυρώνει τους σχεδιασμούς της Ευρώπης των δύο ταχυτήτων και της παντοδυναμίας του άτυπου διευθυντηρίου, που θα μονιμοποιεί το δημοκρατικό έλλειμμα και θα αποσαρθρώνει την κοινωνική συνοχή.
Με περιστολή της ασύδοτης και απάνθρωπης παγκοσμιοποίησης. Μια στρατηγική επιλογή η οποία να διασφαλίζει μια ισορροπημένη ανάπτυξη, που να εξυπηρετεί το σύνολο των Ευρωπαίων πολιτών, να αναβαθμίζει το βιοτικό τους επίπεδο και να προάγει την κοινωνική ειρήνη, στοιχείο απαραίτητο για την αύξηση της παραγωγικότητας και της ανταγωνιστικότητας. Να διασφαλίζει την κοινωνική συνοχή, τη δραστική καταπολέμηση της ανεργίας, τη δημιουργία νέων θέσεων εργασίας, τη σε βάθος αναδόμηση του εκπαιδευτικού συστήματος και τη λήψη δραστικών μέτρων για την προστασία του περιβάλλοντος.
Τελικό συμπέρασμα. Το όραμα για μια πολιτικά ενωμένη Ευρώπη με δημοκρατία, αλληλεγγύη και κοινωνική ευαισθησία είναι το μεγάλο ζητούμενο. Που μπορεί να πραγματωθεί μόνο αν απελευθερωθούν οι πολιτικές ηγεσίες της Ε.Ε. από τα δεσμά ενός αδίστακτου κερδοσκοπικού και αδηφάγου χρηματοπιστωτικού συστήματος, και από την αλαζονεία και την προπέτεια των οικονομικά ισχυρών της Ευρώπης.
ΓΙΑΝΝΑΚΗΣ ΟΜΗΡΟΥ
Πρόεδρος της Βουλής και Πρόεδρος ΕΔΕΚ
 http://www.sigmalive.com/simerini
3/7/13