Η αλήθεια για τον εμφύλιο της Συρίας

Όλοι παρακολουθούμε με κομμένη την ανάσα, καθώς, ό,τι συμβαίνει στην περιοχή, έχει επιπτώσεις σε ολόκληρη την παγκόσμια κοινότητα
Γιατί αυτός ο αδυσώπητος αδελφοκτόνος σπαραγμός, ρώτησα μια ομάδα νέων από τη Συρία; Ένας εμφύλιος που μαίνεται ανεξέλεγκτος από το 2011 και άφησε μέχρι τώρα πίσω του (εκτός των ανυπολόγιστων υλικών καταστροφών) σύμφωνα με τα επίσημα στοιχεία 200.000 νεκρούς και σύμφωνα με τις δικές τους εκτιμήσεις, μαρτυρίες και πληροφορίες περισσότερους από 1.000.000 νεκρούς και περίπου δύο εκατ. πρόσφυγες.
Η απάντησή τους ξεκάθαρη και αφοπλιστική: Το θρησκευτικό μίσος μεταξύ των διαφόρων φυλών που απαρτίζουν τον συριακό πληθυσμό και κυρίως μεταξύ των Σουνιτών και των Σιιτών, των δύο δηλαδή κύριων μουσουλμανικών ιδεολογιών… Οι ισλαμιστές Σουνίτες μάχονται το καθεστώς Άσαντ, όχι βέβαια για να «απελευθερώσουν» όπως ισχυρίζονται τον λαό της Συρίας από τον «τύραννο», αλλά για να επιβάλουν τον δικό τους ισλαμικό νόμο με στόχο να κατασκευάσουν ένα κράτος που θα έχει την καθολική επιβολή της «σαρίας».
Μια θρησκευτική διαμάχη μεταξύ Σουνιτών και Σιιτών που χρονολογείται από τον 7ο αιώνα όταν μετά τον θάνατο του Προφήτη Μωάμεθ υπήρξαν τέσσερις υποψήφιοι για τη διαδοχή του.
Ωστόσο, φαίνεται ότι στη Συρία ξέσπασε και δεύτερος εμφύλιος, αυτός μεταξύ ομάδων που ανήκουν ευρύτερα στους αντικαθεστωτικούς, υπό την έννοια ότι τους ενώνει η κοινή επιθυμία ανατροπής του καθεστώτος του Μπασάρ αλ Άσαντ, με διαφορετικά βέβαια κίνητρα η κάθε πλευρά. Σύμφωνα με τις τελευταίες πληροφορίες, αντικαθεστωτικοί αντάρτες ενεπλάκησαν σε σκληρή μάχη με τους επίσης αντικαθεστωτικούς, αλλά προσκείμενους στην Αλ Κάιντα με την επωνυμία «Ισλαμικό κράτος στο Ιράκ και τη Λεβαντίνη», η οποία εντάχθηκε το τελευταίο διάστημα στη διαβόητη οργάνωση ισλαμιστών μαχητών «Τζαμπχάτ αλ Νούσρα», που ευθύνεται για ορισμένα από τα ειδεχθέστερα εγκλήματα στον βρόμικο πόλεμο της Συρίας. 

Βαρβαρότητα δίχως τέλος
Είναι, όμως, ο θρησκευτικός και φυλετικός φανατισμός μόνο που προκαλούν αυτή την πρωτοφανή κρίση στη Συρία, η οποία με κινηματογραφική ταχύτητα εξελίσσεται σε μιαν ανελέητη βαρβαρότητα δίχως τέλος. Σε πρόσφατο άρθρο της η «Daily Mail» αναρωτιέται: «Μπορεί η σύγκρουση να πυροδοτήσει τον 3ο Παγκόσμιο Πόλεμο;». Ακραία άποψη, αν και η αλήθεια είναι ότι, αυτό που στην αρχή ξεκίνησε ως μια μικρή εσωτερική διαμάχη, σήμερα προκαλεί αναστάτωση σε ολόκληρη την ευρύτερη περιοχή της Μέσης Ανατολής αλλά και παγκόσμια. Το καθεστώς Άσαντ υποστηρίζεται από τον στρατό και τις μυστικές υπηρεσίες, τους χριστιανούς που τρέμουν στην ιδέα εγκαθίδρυσης ισλαμικού κράτους σε ενδεχόμενη πτώση του Σύρου ηγέτη, τους Μπααθιστές που είναι ο τοπικός κλάδος του κόμματος του Σαντάμ Χουσεΐν στο Ιράκ, τους Αλεβίτες που αποτελούν το 12% του πληθυσμού (αλλά το 80% των αξιωματούχων του στρατού και το 90% των στρατηγών) και οι οποίοι διαθέτουν τη φονική εθνοφρουρά «shabbiha» που ειδικεύεται σε πάσης φύσεως εξολοθρεύσεις και ασφαλώς τους εύπορους επιχειρηματίες της Δαμασκού που μάχονται για τα οικονομικά κυρίως συμφέροντά τους, ενώ στο πλευρό του Άσαντ στέκονται τόσο το Ιράν όσο και η Χεζμπολάχ του Λιβάνου. Οι Χριστιανοί αποτελούν το 10% του πληθυσμού της Συρίας ενώ 10% είναι και οι Κούρδοι, που είναι Σουνίτες.
Οι δυνάμεις που αντιτίθενται
Στον αντίποδα, οι δυνάμεις που αντιτίθενται στον Άσαντ αποτελούνται από χιλιάδες μαχητές που καταφτάνουν στη χώρα από όλη την περιοχή και υποστηρίζονται από την ισλαμιστική οργάνωση «Jabhat al-Nusra», η οποία είναι παρακλάδι της Αλ Κάιντα στο Ιράκ. Οι περισσότεροι αντάρτες είναι ισλαμιστές της Μουσουλμανικής Αδελφότητας, την οποία «τρέφουν» με χρήματα και όπλα σουνιτικά κράτη όπως το Κατάρ και η Σαουδική Αραβία. Ασφαλώς, οι μεγάλες δυνάμεις δεν έχουν μείνει έξω από τον αιματηρό χορό, που κανείς δεν μπορεί να προβλέψει πού θα οδηγήσει. Το σίγουρο είναι ότι όλοι παρακολουθούμε με κομμένη την ανάσα, καθώς, ό,τι συμβαίνει στην περιοχή, έχει επιπτώσεις σε ολόκληρη την παγκόσμια κοινότητα, με πρώτο το Ισραήλ, το οποίο μοιράζεται τα σύνορα στα υψίπεδα του Γκολάν με τη Συρία και δεν βλέπει με καλό μάτι τις διαθέσεις του Άσαντ.
Και ως γνωστόν, ό,τι επηρεάζει το Ισραήλ, απασχολεί και την Ουάσιγκτον, η οποία (μαζί με ΝΑΤΟ) βλέπει με καλό μάτι τα συμφέροντα των ανταρτών. Την ίδια ώρα, Ρωσία και Κίνα στηρίζουν το καθεστώς του Μπασάρ αλ Άσαντ, κρίνοντας ότι εξαπατήθηκαν από τη Δύση στην περίπτωση της Λιβύης, προ διετίας, όταν αντικαθεστωτικοί ανέτρεψαν τον Μουαμάρ Καντάφι και είναι αποφασισμένες να μην επιτρέψουν στα δυτικά συμφέροντα να εισχωρήσουν και στη Συρία. Συμπέρασμα: Όλο και περισσότερο αυξάνεται ο κίνδυνος για την παγκόσμια ειρήνη στην περιοχή. Το εάν ένας τέτοιος εφιάλτης θα μπορούσε να αποφευχθεί, είναι κάτι που κανείς μέχρι τώρα τουλάχιστον δεν μπορεί να προβλέψει…
ΔΡ. ΝΤΙΝΟΣ ΑΥΓΟΥΣΤΗ
Εκπαιδευτικός στο ΤΕΙ Λάρισας
http://www.sigmalive.com/simerini/analiseis/other/573020