.
* Μωρέ μπράβο! Γιόμισαν τα μπαλκόνια γιαγιούλες… Γιαγιούλες κάθε είδους και κάθε κατασκευής. Άλλες κάθονται φρόνιμα στην καρεκλίτσα τους και περιμένουν πότε «θανάρθουν τα παιδιά απ’ τη δλειά» να τις πάρουν αγγαζέ, να κάνουν πάτσιες – πάτσιες… και να τις βάλουν να κάτσουν στο καθιστικό, για να παρακολουθήσουν όλοι μαζί, ενωμένοι και αγαπημένοι τη Φατμαγκιούλ!
Άλλες πιο δραστήριες, πιο αλέγρες, μπορούν από μόνες τους, να πάνε πέρα – δώθε στο μπαλκόνι. Κρατιούνται και ψύχα από τα κάγκελα και κάθε τόσο τινάζουν κανά πετσετάκι ή το σεμέν, που είναι πάνω στο ψυγείο και υπογραμμίζουν αθόρυβα, ότι σ’ όλη τους τη ζωή, τα χέρια τους άπραγα δεν έκατσαν… Και τώρα ακόμα –με τόνα ποδάρ’ στο λάκκο- αυτές πάντα κάτι χρήσιμο προσπαθούν να κάνουν.
Υπάρχουν και οι τροχήλατες γιαγιούλες, που δεν μπορούν να σηκωθούν και το κορμί θέλοντας και μη συμμαχεί με το καρότσι.
Υπάρχουν γιαγιούλες, που κάνουν τον μικρό τους περίπατο παρέα –πως λέμε φούστα – μπλούζα- με το πι. Βγαίνουν και λίγο, από κατ’, στο πεζοδρόμιο, να πουν και καμιά καλημέρα… και κάθε τόσο σταματάνε, σιάζουν με τόνα χέρι το κεφαλομάντηλο, ενώ με τ’ άλλο βαστιόντε… κι έχουν εκείνη τη στιγμή, χωρίς οι ίδιες να το ξέρουν, λίγο από το παλιό τους νάζι… Τότε που έσιαζαν το μαντήλι στον γυναικωνίτη της εκκλησίας… μόλις έβλεπαν νάρχεται ο καλός τους, δηλαδή αυτός που είχαν στο μάτι και που βεβαίως είχε και φανταχτερό μουστάκι… και που αν οι γονείς τους τάβρισκαν και στο θέμα της προίκας… θα τον είχαν μετά αμανάτι και στο σπίτι για να τους λέει τρυφεράδες και ερωτόλογα του τύπου:
-Βάλε μ’ να φάου.
-Φέρε νερό να πλύνω τα πουδάρια.
-Άιντε άργησες. Τράβα να μαζέψεις τα ζώα…
Ναι λοιπόν, γιόμισε ο τόπος σε πόλεις και χωριά, από γιαγιάδες και παππούδες.
Καλά, τόσο καιρό πού ήταν και δεν τους έβλεπα; Χμ, οι αρμόδιοι υπάλληλοι, που ασχολούνται με ζητήματα κοινωνικής πρόνοιας, για την τρίτη ηλικία, έχουν την εξήγηση:
Έρχονται σου λέει οι συγγενείς άρον – άρον και παίρνουν τα παππούδια στο σπίτι… προκειμένου να λαμβάνουν οι ίδιοι τις συντάξεις και όχι το ίδρυμα, η κλινική, το γηροκομείο… κι οποιοδήποτε άλλο ευαγές ή μη, όπου μέχρι τούδε τους είχαν παρκάρει.
Κι ενώ λοιπόν σε πολλές περιπτώσεις η παροπλισμένη κι ανήμπορη γιαγιά αποτελούσε βάρος για την μετεξέλιξη της οικογένειας, τώρα αναβαθμίστηκε κι απολαμβάνει φροντίδα και περιποίηση, προκειμένου να μακροημερεύσει και να διασωθεί επ’ αόριστον η σύνταξή της.
Η κάθε γιαγιά πλέον είναι ένα πολύτιμο βάζο, για το οποίο η οικογένεια έχει μια κοινή συνισταμένη: Να μην σπάσει και να μην κλαπεί από άλλον συγγενή! Το βάζο τοποθετείται επάνω στο σκρίνιο, έστω και ραγισμένο!
Τα παππούδια βέβαια αντιλαμβάνονται τι παιχνίδι παίζει και επωφελούνται, όσο τους παίρνει, από την ανέλπιστη στοργή.
Απαιτούν, για παράδειγμα, να έχουν δική τους τηλεόραση, υψηλής ευκρίνειας (Led), για να βλέπουν το πρωί τον Παπαδάκη και τον Αυτιά.
Ακόμη ένα smartphone είναι απαραίτητο για να έχουν υπενθύμιση ξεχωριστή, για το χάπι της πίεσης, για το χάπι του σάκχαρου και για το χάπι της χοληστερίνης.
Ενδυματολογικά οι απαιτήσεις ποικίλουν. Χρήσιμα πάντως θεωρούνται τα καινούργια Nike με αερόσολες… όταν πρόκειται να βγουν από το σπίτι, είτε για να πάνε στο γιατρό του ΙΚΑ αν ζουν στην πόλη είτε στο γιατρό του ΟΓΑ αν είναι στο χωριό… στο κοτέτσι επίσης για να αλλάξουν το φόλι κι οπωσδήποτε στα ΚΑΠΗ τώρα μάλιστα, που πλησιάζουν και οι μέρες για να βγει το τσίπουρο.
Κυκλοφορούν φήμες τελευταία, ότι πολλές γιαγιάδες οργανώνουν τάγματα εφόδου, για να διεκδικήσουν εναλλακτικές μορφές θέρμανσης, δηλαδή πέλετ, ενεργειακό τζάκι, θερμοπομπούς… εξοβελίζοντας τις ξυλόσομπες, τα μαγκάλια και τις φουφούσες… (Δεν έχουμε ακόμα στοιχεία προς αυτή την κατεύθυνση… το ζήτημα είναι προς διερεύνηση).
***
Όπως και νάχει το φθινόπωρο προχωρά, οι ζακετούλες βγαίνουν από τη ντουλάπα… Και τα κελαϊδίσματα καλύπτονται πλέον από τα πριονίσματα.
Τα πριόνια είτε είναι ηλεκτρικά, είτε χειροκίνητα, είτε με βενζίνη, δεν σταματούν να δουλεύουν.
Η ευρύτερη περιοχή αποψιλώνεται. Η λαθροϋλοτόμηση δεν έχει σταματημό. Κι ο καθ’ ένας το παλεύει κατά βούληση: Ο έχων ολίγον ρευστό παραγγέλνει –ξύλα εννοείται όχι πετρέλαιο- ο μη έχων πάει τα Σαββατοκύριακα στο χωριό, γεμίζει τη μπαγκαζιέρα και επιστρέφει το βράδυ στα Γιάννενα, με ύφος κουβαλητή, για να βγάλει τη βδομάδα.
Ο τρίτος ο καλύτερος πάει γενικά για κυνήγι! Κι αφού εις μάτην προσπαθεί να χτυπήσει καμιά δύσμοιρη μπεκάτσα… στο τέλος ασφαλίζει το όπλο, παρατάει το σκύλο και γεμίζει το σκυλόσπιτο – μπαούλο, με ξύλα.
-Ε, αφεντικό… με ξέχασες, φωνάζει ο Αζόρ. Τι θ’ απογίνω στο λόγγο;
-Δεν έχω χώρο να σε βάλω, ρε μπαγάσα. Θάρθω την άλλη βδομάδα να σε μαζέψω.
-Καλάαα. Αλλού βαράν τα όργανα κι αλλού χορεύει η νύφη, μονολογεί ο Αζόρ κι αρχίζει ένα λυπημένο γαύγισμα, για να κοντρολάρει τη μοναξιά του.
***
Αλήθεια, όλο αυτό το διάστημα, από τις 18 Σεπτέμβρη και μετά, απ’ όταν έγινε δηλαδή το φονικό στην Αμφιάλη, πόσα και πόσα λυπητερά γαυγίσματα δεν ακούσαμε; Πόσος επιτηδευμένος και διογκωμένος σπαραγμός μας κατέκλυσε! Θάλεγε κανείς πως σ’ αυτή τη χώρα ο χρόνος σταμάτησε.
Ακόμα και η πτώση των δίδυμων πύργων της 11ης του Σεπτέμβρη, ως γεγονός, δείχνει να υποβαθμίζεται σε σχέση με την Ελληνική πραγματικότητα!
Λούφαζαν λοιπόν τόσο καιρό και περίμεναν να χυθεί αίμα.
Το αίμα ενός αθώου χρησιμοποιείται τώρα κατά κόρον, για να ξεπλύνουν μια και καλή τις δικές τους αμαρτίες. Όλες αυτές τις αμαρτίες, που οδήγησαν και οδηγούν καθημερινά τον Ελληνικό λαό στην εξαθλίωση, στην πείνα, στη ζητιανιά των συσσιτίων και το χειρότερο, στην αυτοκτονία.
Εκατοντάδες Έλληνες τα τελευταία χρόνια αυτοκτόνησαν. Έλληνες νέοι αλλά και ηλικιωμένοι. Πατεράδες παιδιών με χρεωμένα νοικοκυριά, απελπισμένοι άνθρωποι, που έχασαν το μεροκάματο, Έλληνες που έμειναν ανώνυμοι κι αποτελούν απλώς στατιστικά στοιχεία, για τις επιπτώσεις της κρίσης.
- Τους έπιασε τάχα η πρεμούρα να μας προστατέψουν από το φασισμό. Και ξεχνάνε πως ΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ ΣΤΟ ΦΑΣΙΣΜΟ ΤΟ 1940 ΕΙΠΑΝ ΟΧΙ. Και τον πολέμησαν παλλικαρίσια! Κι ήταν ο ανώνυμος φαντάρος, που ξεπέρναγε τον εαυτό του μέσα στα χιόνια, που φώναζε ΑΕΡΑ κι ακούγονταν η φωνή του σ’ όλη την Ευρώπη. Μια Ευρώπη που τα είχε παίξει κυριολεκτικά κάτω από το βάρος της καλογυαλισμένης ναζιστικής μπότας.
Η Χρυσή Αυγή τους παίρνει μεγάλο μερίδιο από την πίτα. Μια πίτα που την θέλουν για πάρτη τους. Και εμάς τους ψηφοφόρους εσαεί υποχείρια. Μαριονέτες της τάχα μου ευνομούμενης δημοκρατίας! Μιας δημοκρατίας στο όνομα της οποίας έγινε το ολοκαύτωμα στην Τράπεζα Marfin…
Πυρπολήθηκε ο Άγνωστος Στρατιώτης. Κάηκε ολοσχερώς (δύο φορές) το ιστορικό κέντρο της Αθήνας.
Μιας δημοκρατίας που έδωσε ασυλία στους ανθρώπους που έφαγαν τα λεφτά του Ελληνικού λαού στο Χρηματιστήριο, επί πρωθυπουργίας Σημίτη.
Μιας δημοκρατίας που αρνείται πεισματικά να αναθεωρήσει το Σύνταγμα. Να δώσει τέλος στη βουλευτική ασυλία. Να ορίσει ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ ποσόστωση στην είσοδο μεταναστών στη χώρα μας.
Μιας δημοκρατίας που ανέχεται να μετατρέπονται τα ανώτερα εκπαιδευτικά μας ιδρύματα -τα οποία εμείς οι πολίτες συντηρούμε με τους φόρους μας- σε γιάφκες, εξοπλισμένες με μολότωφ, ρόπαλα κι ότι άλλο χρειάζεται, για πυρπόληση και πλιάτσικο.
***
- Ξαμόλησαν τα... ντόμπερμαν των ΜΜΕ, για να μας πείσουν, πως για όλα μας τα δεινά φταίει η Χρυσή Αυγή. Το κόμμα δηλαδή, που δεν συμπεριλαμβάνεται στο Συνταγματικό Τόξο του κ. Βορίδη.
Και να πού φτάσαμε: Έλληνας να μαχαιρώνει Έλληνα! Έλληνες να πυρπολούν και να καταστρέφουν καταστήματα συμπολιτών τους. Έλληνες να αλληλοβρίζονται και να αλληλοχτυπιούνται.
Κι όλοι μαζί να κάνουμε χαρούμενους τους Σκοπιανούς. Να δίνουμε ιδέες (τολμηρές ιδέες) στον Ουτσεκά. Και ν’ αναπτερώνουμε το ηθικό των Γκρίζων Λύκων.
Μπράβο μας. Επαληθεύσαμε για πολλοστή φορά το ρηθέν πως η βλακεία είναι αταξική…
http://www.proinoslogos.gr
28/9/13
GR
FR
DE
ES
IT
RU
EU
No comments:
Post a Comment
Only News