Η υπευθυνότητα όλων μας...

Γράφει ο XPHΣTOΣ B. MAΣΣAΛAΣ (πρώην Πρύτανης Πανεπ. Ιωαννίνων)
*  Μια σειρά προβλημάτων της κοινωνίας μας τα έκρυβε η πλασματική ευημερία. Η κρίση δημιούργησε το κατάλληλο περιβάλλον να κάνουν την εμφάνισή τους και μάλιστα το καθένα με τη δριμύτητα που του επέτρεψαν οι πολικό-κοινωνικές συνθήκες.

Το πρώτο πρόβλημα είναι το χρέος και τα ελλείμματα. Η ανευθυνότητα εκείνων που κυβέρνησαν τον τόπο και εκείνων που είχαν ως κύριο ρόλο τον έλεγχό τους, έθεσαν τη χώρα στην επιτήρηση των δανειστών και στις προσταγές τους. Οι επιτηρητές της Ε.Ε., οι ανεύθυνοι δανειοδότες σε ανεύθυνους δανειολήπτες, λειτούργησαν ως αναχρονιστικοί δάσκαλοι σε απείθαρχους μαθητές, δηλαδή ενεργοποιώντας τον κανόνα της τιμωρίας. Αλλά, με τιμωρία δεν λύνεται μια οικονομική κρίση, με ποινές μόνο δεν βγάζεις καμία οικονομία από το μαρασμό, απλώς τη βαθαίνεις.


Το δεύτερο πρόβλημα είναι η διαφθορά, η έκταση της διαφθοράς. Το γεγονός αυτό δημιούργησε οργή και αίσθημα έλλειψης δικαίου. Αλλά, σε αντίθεση με το δίκαιο που δημιουργεί ηρεμία, το άδικο δημιουργεί χάος και έλλειψη εμπιστοσύνης. Η χαλαρή και με αργούς ρυθμούς αντιμετώπιση του προβλήματος, διαχέει στον κοινωνικό ιστό τη δυσπιστία και σκάβει τα θεμέλια της κοινωνίας.

Το τρίτο πρόβλημα είναι η έγχρωμη γραφειοκρατία. Η παθογένεια αυτή έχει βαθιές ρίζες και ο μαρασμός της χρειάζεται αλλαγή πολιτικής κουλτούρας, χρειάζεται παιδεία. Τι κρίμα όμως, ο βασικός μοχλός της παιδείας, η εκπαίδευση, βρίσκεται συνεχώς σε περίοδο μετάβασης, σε δρόμο που δεν τον ξέρουν ούτε οι σχεδιαστές του.

Το τέταρτο πρόβλημα είναι η εμφάνιση νέου τραπεζιτικού συστήματος για καταθέσεις οργής. Η οργή στη χώρα έχει πλεόνασμα και οι «τράπεζες οργής», τα λαϊκιστικά κόμματα, βρίσκονται στην ακμή τους. Από μια δολοφονία ξετυλίγεται το νήμα μιας σειράς περιπτώσεων προσβολής των δημοκρατικών θεσμών. Η επίσημη πολιτεία σιώπησε για μεγάλο χρονικό διάστημα και το ξέφραγο αμπέλι που λέγεται Ελλάδα, βρέθηκε με φραγμένα στρατόπεδα διαχειριστών της οργής. Η χώρα για άλλη μια φορά διασύρθηκε διεθνώς και μαζί έζησε στιγμές που αναβίωσαν τις μαύρες σελίδες της ιστορίας της.

Ο αριθμός των προβλημάτων συνεχίζεται... Το ζητούμενο είναι η αντιμετώπιση του συνολικού προβλήματος της χώρας που είναι η παρακμή.

• Η ανάκαμψη απαιτεί: μια πηγή αισιοδοξίας, την αποφυγή μεταβίβασης των ευθυνών σε άλλους- τους προηγούμενους, τους ξένους-, την αξιοποίηση του εθνικού ταλέντου, την υποδειγματική λειτουργία των θεσμών, την πίστη ότι στην αναρχία και τη βία ο νόμος είναι το μοναδικό καταφύγιο, την αντιμετώπιση προβλημάτων που γέννησαν τα πολιτικά μορφώματα και την υιοθέτηση του «εμείς» στη συλλογική δράση. Η J. de Romilly (Τι πιστεύω, Εκδόσεις Πατάκη, 2013) τονίζει:  Οι όροι «πολίτης» και «άνθρωπος» αντιβαίνουν στον όρο «ανευθυνότητα».

Η κρίση που αποτελεί το θρίαμβο της αταξίας, της ιδιώτευσης και της εξαφάνισης των αξιών, απαιτεί για το ξεπέρασμά της την υπευθυνότητα όλων μας, κυρίαρχο προαπαιτούμενο σε μια δημοκρατικά οργανωμένη πολιτεία.
http://www.proinoslogos.gr
28/9/13